Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κάποιο θέμα αυτοπεποίθησης λόγω ενός χαρακτηριστικού τους. Παρόλο που δεν μισώ τον εαυτό μου, ούτε είμαι ματαιόδοξη, νιώθω άβολα με όλο μου το σώμα, από την κορυφή ως τα νύχια.
Έχω αφιερώσει τα τελευταία 29 μου χρόνια προσπαθώντας να καλύψω το πρόσωπό μου και το υπόλοιπο σώμα μου όσο πιο καλά μπορώ. Πιθανόν να με φαντάζεστε σαν κάποια τρελή που κυκλοφορεί με μία σακούλα στο κεφάλι, φορώντας ένα τσουβάλι από πατάτες. Αλλά με μία πρώτη ματιά, αν έχω κάνει τα μαγικά μου, θα με περάσετε για μία συνηθισμένη 40αρα.
Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά πάσχω από μία σπάνια, χρόνια, αυτοάνοση ασθένεια που ονομάζεται σκληρόδερμα.
Ένα σύμπτωμα είναι η ανάπτυξη κόκκινων κηλίδων στο δέρμα, με το όνομα telangiectasia. Διαγνώστηκε ότι έπασχα από αυτή την ασθένεια όταν ήμουν μόλις 10 και αυτά τα σημάδια άρχιζαν γρήγορα να βγαίνουν σε όλο μου το σώμα
Έχω γίνει ειδική στο να κρύβω τον εαυτό μου ακόμα και από την ίδια μου την οικογένεια. Σπάνια φεύγω από το μπάνιο μου, χωρίς το ‘καλό’ μου πρόσωπο και ποτέ δεν φοράω αμάνικα ή οποιοδήποτε ρούχο αφήνει ακάλυπτο κάποιο σημείου του σώματός μου.
Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ το να προσπαθείς να κρύψεις τον εαυτό σου για 30 χρόνια να είναι κάτι θετικό.
“Είμαι τυχερή που ζω με το σκληρόδερμα για 31 χρόνια, γιατί η άλλη επιλογή θα ήταν να πεθάνω από αυτό.”
Είναι εύκολο να πεις ότι δεν πρέπει να αφήνεις την εμφάνισή σου να υπαγορεύει την αξία σου ως άνθρωπος ή ότι η ομορφιά δεν είναι επιφανειακή. Αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να τα εφαρμόσεις.
Το περασμένο καλοκαίρι προσπάθησα να το εφαρμόσω αυτό. Με την υποστήριξη της οικογένειάς μου και φίλων, αποφάσισα να βγω έξω χωρίς μακιγιάζ μετά από 29 χρόνια. Ήταν μία από τις πιο απελευθερωτικές και ταυτόχρονα τρομακτικές στιγμές στη ζωή μου.
Θα νόμιζε κανείς ότι τώρα τα έχω βρει με τον εαυτό μου και είμαι μια χαρά. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ακόμα στηρίζομαι στα καλλυντικά για να μπορώ να βγω έξω.
Είμαι ακόμα ανασφαλής για το δέρμα μου, αλλά προσπαθώ να σκεφτώ πως η πραγματική μου αξία δεν έχει κάποια σχέση με την αντανάκλασή μου στο καθρέφτη.
Έχοντας περάσει αρκετά από την ασθένειά μου, πλέον συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από το να έχεις κηλίδες στο δέρμα σου. Χαίρομαι που είμαι ακόμα ζωντανή. Πολλοί που πάσχουν από αυτή την ασθένεια δεν τα καταφέρνουν να ζήσουν τόσο.
Είναι δύσκολο να δίνεις αξία στην εσωτερική ομορφιά αλλά ακόμα να ποθείς την διαδεδομένη έννοια του ελκυστικού.
Ευτυχώς η οικογένειά μου και οι φίλοι μου με βοηθούν καθημερινά, δείχνοντάς μου πως με αγαπάνε και με υποστηρίζουν όπως είμαι, είτε με κηλίδες ή χωρίς.
Credit: goodhousekeeping.com