Το βασικό συστατικό της άκρως καλοκαιρινής τεκίλας είναι ο αθάνατος, ή αλλιώς, το Agave tequilana. Η υψηλή παραγωγή φρουκτόζης στον πυρήνα του εν λόγω φυτού είναι το κύριο στοιχείο που το καθιστά ιδανικό για την παρασκευή αλκοολούχων ποτών.
Για την παραγωγή της τεκίλας απαιτείται η αφαίρεση της καρδιάς του φυτού, όταν θα βρίσκεται στο δωδέκατο έτος του. Το απόσταγμά της είναι ένα διαυγές, οινοπνευματώδες υγρό με μια διακριτική μυρωδιά, που ονομάζεται μεσκάλ. Μια μορφή μεσκάλ είναι και η τεκίλα.
Η αυθεντική μπλε τεκίλα παράγεται αποκλειστικά από μπλε αθάνατους, ποικιλίας Weber, που καλλιεργούνται σε ορισμένες περιοχές του Μεξικού.
Άλλη μια ονομασία του αθάνατου είναι και αγαύη, που ήταν το όνομα της κόρης του Κάδμου και αδερφής της Σεμέλης και σημαίνει θαυμαστή ή αριστοκρατικής καταγωγής.
Ο αθάνατος ήρθε στην Ευρώπη των 16ο αιώνα με τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους εξερευνητές, ενώ αποτελεί συγγενή της γιούκας και πλέον είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φυτά του μεσογειακού τοπίου. Σήμερα, το συγκεκριμένο φυτό έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ελλάδα και, παρά το όνομά του, αμέσως μετά την ανθοφορία του ξεραίνεται.
Στη ρίζα του δημιουργούνται νέα φυτά, που μετά από 10-20 χρόνια δίνουν νέα άνθη. Βέβαια, είναι άγνωστο αν το ελληνικό είδος μπορεί να παράγει τεκίλα καλής ποιότητας.
Στο Μεξικό, πάντως, συνηθίζουν να πίνουν την τεκίλα με δύο τρόπους: είτε πρώτα γλείφοvτας λίγο αλάτι και έπειτα δαγκώνοντας μια φέτα λεμονιού και στη συνέχεια πίνοντας τεκίλα, είτε σαν μείγμα τριών συστατικών – που θυμίζουν τη μεξικάνικη σημαία – λευκής τεκίλας, χυμού λάιμ και sangrita, ενώ στη σκουρόχρωμη τεκίλα συνήθως προσθέτουν μια φέτα πορτοκαλιού.
[via]