Της ανερχόμενης συγγραφέως Φώφης Βουτσά την οποία ευχαριστούμε ολόψυχα για την άδεια αναδημοσίευσης της ιστορίας της που ακολουθεί και που πρωτο-αναρτήθηκε στην ομάδα Thank you Next
Τον Παντελή τον γνώρισα στα 40 μου, αρχές καλοκαιριού, σε μια παρέα ανάμεσα σε διάφορους φίλους και κάτι άσχετους διερχόμενους, ένα βράδυ σ ένα γνωστό μπιτσομπαρο, που τα πίναμε δίχως αύριο…
Μ ένα ολόγιομο φεγγάρι, πάνω από τα ζαλισμένα μας κεφάλια, χαζεύαμε πιωμένοι την κατά τ άλλα νηφάλια θάλασσα, που έσκαγε κοροϊδευτικά τα ανάλαφρα κύματά της στα πόδια μας καθώς τρεκλιζαμε..
Αυτός ο αρκετά μεγαλύτερος μου σε ηλικία άντρας, δεν ήταν δα και η ψυχή της παρέας αλλά λίγο το φεγγάρι, λίγο η μουσική από το μπαράκι, λίγο η μαγεία της νύχτας και τ ατελείωτα γέλια λόγω μέθης, λίγο τα ξεκάρφωτα αστέρια που έπεφταν για χάρη μου πραγματοποιώντας τις ευχές μου, με ώθησαν να τον συμπαθήσω λίγο παραπάνω από το φυσιολογικό.
…Δεν αργήσαμε να βγουμε.. και στο πρώτο μας ραντεβού, κατέφθασε καλοντυμένος, αγκαλιά με μια πανέμορφη ανθοδέσμη από εκλεκτά λουλούδια, επιμελώς δεμένα σε μια αξιέπαινη σύνθεση, που πραγματικά με έλιωσε σαν βούτυρο Κερκύρας στο τηγάνι.
Σιγά σιγά, με παρομοια κόλπα ζορικα, άρχισα να τον καψουρεύομαι και οι ενδοιασμοί που με απασχολούσαν αρχικά, σχετικά με τα 15 χρόνια διαφοράς στην ηλικία, σύντομα εξανεμίστηκαν, αφού είχα στα χέρια μου, έναν άντρα έμπειρο, δυνατό, ώριμο, χαμογελαστό που ήξερε καλά τι ακριβώς αναζητάει μια γυναίκα σε μια σχέση.
Ο Παντελής όλα τα καλά του κόσμου είχε αλλά είχε και ένα μειονέκτημα, για πολλές γυναίκες απωθητικό. Δεν ήταν αυτό που λεμε αντικειμενικά εμφανίσιμος. Τα περίσσια κιλά, για παράδειγμα, ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά του. Δεν ήταν ευκατάστατος, όπως ίσως σκεφτείτε καθώς διαβάζετε τις αράδες αυτες, αλλά ήταν χαμογελαστός και καλοσυνάτος και για μένα αυτος ήταν ο ανεκτίμητος θησαυρός, αυτός που έκρυβε στο τσεπάκι της καρδιάς του και γέμιζε με πλούτη και τη δική μου.
Σύντομα γίναμε και κανονικό ζευγάρι, δίνοντας ολοκληρωτικά ο ένας στον άλλον και ομολογώ πως περάσαμε υπέροχες ρομαντικές νύχτες αγκαλιά.
Του μαγείρευα υγιεινά φαγητά όπως επιθυμούσε, του καθάριζα το σπίτι, τον φρόντιζα, τον νοιαζόμουν…
Οργανώσαμε και μερικά διημερακια σαββατοκύριακα στο τροχόσπιτό του στη Χαλκιδική και όλα έδειχναν πως ” εδώ θα μείνω”…
Με γεμάτη τη καρδιά μου, ξεκοκκαλίσαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι, περνώντας ιδανικά και απολαμβάνοντας κάθε στιγμή μας, όπως άλλωστε πρέπει να είναι κάθε σχέση για δύο ώριμους και κατασταλαγμένους ανθρώπους.
Έφτασε όμως και ο Σεπτέμβρης και μαζευτηκαμε με λύπη πίσω στις δουλειές μας και εγώ προσωπικά στις σχολικές υποχρεώσεις των παιδιών μου.
Παρόλα αυτά, η μεταξύ μας επικοινωνία δεν μειώθηκε καθώς συνεχίστηκε και στη πυρωμένη πόλη, με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό.
Μεσολάβησε βεβαια κι ένα ταξίδι υποτίθεται εκτός χώρας από πλευράς του αλλά όταν επεστρεψε με το καλό, σκέφτηκα να του κάνω έκπληξη και να τον επισκεφτώ με δύο καφέδες στη δουλειά του.
Φτάνοντας ομως χαμογελώντας, αντί για αγκαλιές και καλωσορισματα, αντίκρυσα ένα πρόσωπο ανέκφραστο και παγερό, και μόνο όταν τον ρώτησα τι έχει και γιατί είναι τόσο σκεπτικός, έλαβα την απάντηση του, με κάπως μαλακωμενη την έκφραση του, ότι δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο μαζί μου, παρότι είμαι εξαιρετική γυναίκα και άνθρωπος, καθώς αποφάσισε να ξαναγυρίσει στην πρώην του, με την οποία είχαν παλαιότερο δεσμό κατά μια πενταετία.
Αυτο, ίσως είναι το μόνο που δεν περίμενα ποτέ, μου ήρθε τόσο ξαφνικό και ειλικρινά δε θα πήγαινε ούτε για πλάκα το μυαλό μου σε μια ανατροπή τέτοιου είδους.
Δυστυχώς για μένα, όντας απροετοίμαστη στο άκουσμα αυτής της βαρυγδουπης δήλωσής του, δε μπόρεσαν καν να συγκρατηθούν τα δάκρυα μου μπροστά του, τα οποία και έτρεξαν αβίαστα για να σφραγίσουν το τέλος αυτής της τρομερής αδικίας. Παρόλα αυτά, διατήρησα τη ψυχραιμία μου και κατάφερα να μην ρωτήσω κάτι άλλο περαιτέρω.
Μάζεψα λοιπόν ήρεμα αλλά με μουδιασμένα τα ακρα, τη τσάντα μου από τη καρέκλα, στην οποια την είχα πετάξει νωρίτερα για να τον αγκαλιάσω μπαίνοντας, τον ευχαρίστησα στεγνά, τον αποχαιρέτισα κι απλά έφυγα.
Η επόμενη σκηνή με βρισκει να οδηγαω σαν ημίτρελη στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης, κλαίγοντας με λυγμούς, καπνιζοντας κι αναμασώντας τις τελευταίες του κουβέντες.
Ήταν το πρώτο ΤΥΝ που έφαγα, το πρώτο της ζωής μου, πλημμυρίζοντας τη ψυχή μου με πρωτόγνωρα συναισθήματα που αφορούσαν στον πληγωμένο γυναικείο μου εγωισμό, καθώς δεν μπορούσα να πιστέψω πώς μπόρεσε να με εξαπατήσει συναισθηματικά.
…. Επειτα από έναν χρόνο σχεδον, τον συνάντησα τυχαία ως πελάτη, στον εργασιακό μου χώρο και μου ανακοίνωσε ξεδιάντροπα πανευτυχής, ότι παντρεύεται τον Ιούνιο…
Του έδωσα μεγαλοπρεπείς ευχές και έφυγε στην ευχή του Θεού και της Παναγίας.
Θυμάμαι που γύρισα το κεφάλι απαξιωτικά να μη δω που φεύγει, αλλά μέσα μου η απογοήτευση και ο θυμός μου, ήταν ακόμη νωπά σαν υγρά σκοτάδια στο βλέμμα μου…
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση😊
Υγ. Για την ιστορία, όπως η ίδια έχει γράψει σε σχόλιό της παρακάτω, ο ίδιος δεν έφυγε ποτέ από τη χώρα και την εβδομάδα που υποτίθεται ότι έλειπε σε ταξίδι εκτός Ελλάδος, έμενε με την πρώην του