Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι μεγάλη φαν της φιλίας, από μικρή μου άρεσε η μοναξιά μου και γενικά δεν μοιραζόμουν εύκολα τα πράγματα μου.
Όσο μεγάλωνα με τις γυναίκες δεν τα πήγαινα πολύ καλά, γιατί σιχαινόμουν τη ζήλια, το αν η άλλη ήταν ψωνισμένη ή αν ήθελε να γίνεται πάντα το δικό της.
Άρχισα να κάνω λοιπόν παρέα με άντρες, έμαθα πως λειτουργούν, πως σκέφτονται, τι είναι αυτό που ζητάνε και πρέπει να σας πω ότι κάνουν καλύτερη παρέα από τις γυναίκες.
Δεν θα σε κρίνουν οι άντρες, μόνο θα σε συμβουλέψουν για την σχέση σου.
Βέβαια υπάρχουν και οι άντρες φίλοι-φίδια όπως τους αποκαλώ εγώ όπως ισχύει και για τις γυναίκες.
Φίλοι-φίδια που κοιτάνε μόνο το δικό τους συμφέρον,που σε θυμούνται όποτε σε έχουν ανάγκη, που σε πρήζουν για τον Κωστάκη,την Αννούλα και κλαίνε λες και δεν θα βρουν ποτέ τους τον επόμενο που είναι κολλημένοι για μια ζωή και το μόνο που τους νοιάζει είναι αν θα πάνε για καφέ.
Έχεις μάθει όμως ότι πρέπει να αγαπάς τους φίλους σου με τα ελαττώματα τους, όμως όταν ο άλλος έχει χιλιάδες ψυχολογικά και έχει τρελές ιδιοτροπίες και δεν συμβιβάζεται με τίποτα, διότι θέλει να γίνεται πάντα το δικό του, απλά σταματάς να κάνεις παρέα.
Στα 28 μου έχω αλλάξει πολύ τα μυαλά μου, δεν είμαι εκείνο το κοpιτσάκι που μέχρι τα 25-26 έβγαινε κάθε βράδυ σε club και ήταν η χαρά της ζωής, γιατί στα 28 σου δεν μπορείς να σκέφτεσαι μόνο τα ξενύχτια και τον κάθε γkόμενο, πρέπει να κοιτάς τους γονείς σου και το τι θα κάνεις στην ζωή σου και να αρχίσεις να ξεδιαλέγεις τους φίλους σου.
Και θα δεις πως από κει που είχες μια παρέα 15 ατόμων πλέον θα έχεις 1 άτομο κολλητό και αυτό αφού θα το έχεις περάσει από κόσκινο.
Προσωπικά χαίρομαι που η μαμά μου ήταν λίγο “πιεστική”, γιατί με έμαθε να ξεχωρίζω τους πραγματικούς φίλους, από τους φίλους “φίδια” και γλίτωσα από πολλά.
Πηγή: thinkingpeople.gr