Ο Σταμάτης Σπανουδάκης (11 Δεκεμβρίου 1948) είναι σύγχρονος Έλληνας συνθέτης. Θεωρείται ο πρώτος που κατάφερε να ενώσει ροκ, κλασικά και βυζαντινά στοιχεία με τη σύγχρονη μουσική.
«Ο Σταμάτης Σπανουδάκης θεωρείται ευρέως ως ο πιο παραγωγικός Έλληνας συνθέτης της εποχής του. Πολύπλευρη η μουσική του για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, δίσκους και συναυλίες, χρησιμοποιεί μια πλούσια και πρωτότυπη μουσική παλέτα που προκαλεί διαφορετικές αντιλήψεις στη σφαίρα της μουσικής εικόνας. Διερευνεί τόσο τραγικές όσο και δραματικές εμπειρίες εστιάζοντας στη μουσική αναπαράσταση των αιώνιων διλημμάτων και των χαρών που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν. Μέχρι σήμερα, έχει γράψει έργα για ροκ συγκροτήματα, ορχήστρες εγχόρδων, σολίστες και χορωδίες. Τα μελλοντικά σχέδια περιλαμβάνουν συνθέσεις για ξύλινα και χάλκινα πνευστά, τύμπανα και κρουστά, που προστήθονται στο εκπληκτικό έργο του. Οι συναυλίες, συμπεριλαμβανομένων των εκείνων της αίθουσας George Enescu στο Βουκουρέστι, του Royal Albert Hall στο Λονδίνο και του Beijin στο Πεκίνο, έχουν αποδείξει τη διεθνή του φήμη και έφεραν τη σφραγίδα σε αυτό το αξιοσημείωτο επίτευγμα του καλλιτέχνη για να φέρει τη μοναδική Ελληνική μουσική του σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό. Είχα το προνόμιο να διευθύνω κάποιες από τις συναυλίες του και είμαι εντυπωσιασμένος από τον τρόπο με τον οποίο θεωρεί τη μουσική του ως μια ζωντανή οντότητα που εξελίσσεται και αναπτύσσεται συνεχώς και δεν είναι ποτέ απολύτως τετραγωνισμένη.»
Δεν θα έγραφα αυτά τα λίγα λόγια, αν δεν έβλεπα και άκουγα τι, αλλά κυρίως ποιοί μας ετοιμάζουν τις γιορτές, για το 1821. Πόσο απροκάλυπτα πιά, δυστυχώς όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις μας και τα υπάκουα παρακλάδια και παπαγαλάκια τους, με το πρόσχημα της εορτής των 200 χρόνων, προσπαθούν και εκ’ δεξιών πια τώρα, να πληγώσουν και να γκρεμίσουν, όλα όσα είμαστε, πιστεύουμε και αγαπάμε. Καλύτερα να ανέθεταν τις γιορτές τους, στο Τουρκικό υπουργείο πολιτισμού, αν βέβαια υπάρχει κάτι τέτοιο.
Οι Τούρκοι τουλάχιστον, θα σεβόντουσαν νομίζω αυτήν την ηρωική χούφτα ανθρώπων, που γονάτισε «για του Χριστού την πίστη την αγία», την «παντοδύναμη» αυτοκρατορία τους.
Κρίμα Νέα δημοκρατία, κρίμα κύριε πρωθυπουργέ, κρίμα πρόεδρε της παρ’ ολίγον δημοκρατίας, κρίμα και λοιπές πολιτικές, αδύναμες δυνάμεις.
Μα που πήγαν οι Έλληνες; Πάντως όχι στην βουλή.
Αυτά τα λίγα περί των εορτών και των ανθρώπων που θα μας «διδάξουν» την «πραγματική» ιστορία μας.
Πως βρε παιδιά μου, θα καταφέρετε να βγάλετε απο το αίμα μας, την Ελλάδα πού κυλάει; τούς ήρωες, τους αγωνιστές, τους Αγίους, και τελικά τον ίδιο τον Χριστό; Το Α και το Ω; Ποιοί είστε; ποιόν αντιπροσωπεύετε;
Αυτά γι’ αυτούς λοιπόν, που ένα γλυκό γαλανόλευκο αεράκι θα στείλει κάποια στιγμή, στο έρημο και μοναχικό σπίτι τους, να αναλογίζονται τα «περασμένα μεγαλεία» τους και ελπίζω, το τί «προσέφεραν» στην πατρίδα τους.
Στα δικά μας τώρα. Εγώ όπως ξέρετε γράφω για το 1821. Σάς έπαιξα και ένα απόσπασμα τον Οκτώβριο στο Ηρώδειο. Γράφω και για να απαντήσω σε όλους αυτούς και πολλούς άλλους, με το μόνο όπλο που διαθέτω. Την μουσική. Κυρίως όμως, για να τιμήσω πραγματικά το 1821. Όπως κάνω χρόνια τώρα για τον Αλέξανδρο, τον Ιωάννη, τον Κων/νο Παλαιολόγο, τον Πλαστήρα, την Πόλη, την Σμύρνη, την Ηλιοποτισμένη, και βέβαια την Δέσποινα και τον Χριστό.
Και με την ματαιοδοξία του καλλιτέχνη, αλλά και την σιγουρία του μουσικού μου παρελθόντος, ελπίζω ότι όταν η σκόνη κατακαθήσει και έκαστος κατεργάρης επιστρέψει στον πάγκο του, αυτή η μουσική θα μείνει στα αυτιά και τις ψυχές σας. Και των παιδιών σας.
Σαν προσευχή, σαν γαλάζια κυματιστή ανεπαίσθητη αύρα, ελληνικού δειλινού.
Πάντα Θεού θέλοντος.