Και έκοψε μερικά αγριολούλουδα από την αυλή και είπε: «Θα τα πάμε στην Παναγία»». Τα έβαλε στο περβάζι της εικόνας της Παναγίας στον ναό του Τ. Σταυρού και με δάκρυα της είπε: «Μανούλα μας, πάρε αυτά τα λουλούδια, από τον κήπο σου τα μαζέψαμε και δέξου τα μαζί με τα δάκρυα μας.
Έπειτα μου είπε: Τώρα θα πω την Παράκληση στην Παναγία αλλά δεν θα την ψάλλω , δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Πολλές φορές οι ψαλμωδίες είναι χάσιμο χρόνου άλλοτε όμως χρειάζονται. Τώρα δεν θα την ψάλλω θα την διαβάσω. Κάθισε εσύ εδώ μπροστά κι εγώ θα πάω πίσω μην γυρίσεις όμως να με κοιτάξεις.
Και άρχισε και φώναζε στην Παναγία με πόθο. «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς…» (και να κλαίει). «Πολλοίς συνεχόμενος…», «Προς σε καταφεύγω…», «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς…». Και έκλαιγε, έκλαιγε…
Εγώ είχα λυώσει πραγματικά. Δεν είχα ακούσει τέτοια προσευχή στην ζωή μου, ενώ την ήξερα την Παράκληση.
Στο τέλος, έρχεται και μου λέει: «Μην στενοχωριέσαι, η Παναγία θα μας απαντήσει σε έξι μήνες. Ούτε μία μέρα παρακάτω, ούτε μία μέρα παραπάνω. Εσύ στους έξι μήνες θα προσεύχεσαι, θα εξομολογήσαι, θα κοινωνείς και θα περιμένεις. Δεν θα έχεις καμία αγωνία»
Και έτσι έγινε».
Από το Βιβλίο Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ (ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ – ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ – ΔΙΔΑΧΕΣ). Έκδοσις ερω. ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ : ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ ΑΒΕΕ.
Διήγηση π. Μεθοδίου, από την Θεσσαλονίκη