Πριν από λίγα χρόνια είχα πιάσει κουβέντα με έναν καλό μου φίλο γενικά για τα αδέσποτα. Και μου λέει ότι μια μέρα χτύπησε ένα γατάκι στο δρόμο. Δεν το έκανε επίτηδες. Πετάχτηκε ξαφνικά και δεν μπόρεσε να σταματήσει. Κάνει αμέσως δεξιά το αυτοκίνητο στο δρόμο και σταματάει. Το ζώο ήταν χτυπημένο αλλά ζούσε.
Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν πολύ σχετικός με τα αδέσποτα και τα σχετικά, όπως είμαστε εμείς που ασχολούμαστε. Και αυτό του συνέβη για πρώτη φορά. Η σκέψη του ήταν να βρει κτηνίατρο για να το πάει. Ε, δεν είναι και δύσκολο. Βρήκε. Έβαλε το γατάκι στο αυτοκίνητο και πήγε. Εδώ θέλω να πω το εξής: Ήταν Σάββατο και δεν είχε δουλειά. Αν έπρεπε να πάει σε δουλειά, δεν ξέρω τι θα έκανε.
Το γατάκι ευτυχώς δεν είχε τίποτα το σοβαρό. Μικροτραυματάκια και σοκ. Ήταν σοκαρισμένο. Έμεινε δύο μέρες, δεν θυμάμαι τι μου είπε ακριβώς, και το ζώο επανήλθε. Δεν μπορούσε να το πάρει ούτε έβρισκε κάποιον. Και έτσι το πήγε και το άφησε εκεί που το βρήκε. Ήταν κάτι σαν πάρκο πιο εκεί. Δεν το άφησε στο δρόμο.
Πριν αρχίσουμε να λέμε γιατί δεν του βρήκε σπίτι και τα λοιπά, θα πω το εξής: Τόσα ήξερε ο άνθρωπος, τόσα έκανε. Ίσως έπρεπε να ήξερε περισσότερα. Άλλη κουβέντα όμως αυτό.
Πάμε λοιπόν τώρα στην πραγματικότητα (Η πραγματικότητα έχει φυσικά και τις εξαιρέσεις της)
Αν κάνεις μια βόλτα στο Facebook και μπεις στις φιλοζωικές σελίδες, θα δεις πόσα ζώα εγκαταλείπονται κάθε μέρα χτυπημένα και σακατεμένα στους δρόμους μας. Θα χάσεις το νούμερο. Άστο. Και είναι φυσικά αυτά που δημοσιεύονται.
Έχουμε λοιπόν και λέμε. Τρέχεις σε ένα δρόμο που έπρεπε να πηγαίνεις σιγά, και είσαι στον κόσμο σου. Και βλέπεις ένα αδέσποτο να στέκεται ή έτοιμο να περάσει το δρόμο. Αρχίζεις να κορνάρεις για να πάει πιο εκεί αλλά δεν κόβεις ταχύτητα. Σωστά; Γιατί λες ότι θα πάει πιο πέρα. Δεν μιλάμε τώρα για τις περιπτώσεις που τρέχεις και το χτυπάς επίτηδες. Αυτό επίσης είναι άλλη ιστορία. Σκέφτεσαι λοιπόν ότι θα φύγει. Αλλά αυτό δεν προλαβαίνει να αντιδράσει. Και το χτυπάς. Δεν δίνεις καμιά σημασία. Λες εγώ κόρναρα και ξεμπερδεύεις. Και πας στο καλό.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει στο ζώο; Να είναι κουφό, για παράδειγμα. Να είναι γέρικο ή άρρωστο και τα αντανακλαστικά του να μη λειτουργούν καλά; Όχι, δεν θα φτάσει μέχρι εκεί το μυαλό σου.
Δεν ξέρω το ποσοστό. Ποιος να ξέρει άλλωστε. Πολλά ζώα δεν έχουν πάθει κάτι αλλά μένουν στο δρόμο σοκαρισμένα. Και τα πατάει κάποιος άλλος, ο επόμενος. Συχνά έτσι γίνεται. Αν είχες κατέβει, θα του έσωζες τη ζωή. Μεγάλο επίσης ποσοστό ζώων, αν μεταφερθούν κτηνιατρείο και γίνουν τα απαραίτητα, σώζονται.
Έχεις από την άλλη σκεφτεί με τι μαρτυρικό θάνατο θα πεθάνουν; Εκεί στο δρόμο; Τον πόνο που θα έχουν; Όχι, δεν νομίζω. Αυτό που θα πεις, για να πείσεις τον εαυτό σου ώστε να μην έχει ενοχές, είναι το κλασικό «αδέσποτο είναι. Τι να κάνω;». Πάνε οι ενοχές. Τις έδιωξες. Κανείς λόγος για άγχος.
Δεν ζω σε άλλον κόσμο. Σε αυτόν ζω. Γνωρίζω τα οικονομικά όλων μας και πόσο δύσκολα περνάμε. Ένα ζώο στο κτηνιατρείο κοστίζει. Είτε λίγα είτε πολλά. Καταλαβαίνω επίσης ότι μπορείς να πηγαίνεις κάπου και να μην μπορείς να σταματήσεις για όλα αυτά.
Γνωρίζω όμως και το άλλο. Πολλοί έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν. Αλλά δεν σταματάνε. Όχι, για τα χρήματα αλλά γιατί δεν νοιάζονται. Μερικοί μάλιστα σιχτιρίζουν αν γρατσουνιστεί ή κάτι πάθει από αυτό το αυτοκίνητό τους. Και θα τα βάλουν με το ζώο και όχι με τον εαυτό τους που οδηγούσαν εγκληματικά.
Θα γυρίσουν σπίτι τους, θα γελάσουν, θα μπουν στο Facebook, θα πάνε για καφεδάκι, θα ξοδέψουν για βλακείες χρήματα, πιθανόν να πάνε την Κυριακή Εκκλησία, θα κάνουν το σταυρό τους αν περάσουν από εκκλησία, και πάει λέγοντας. Καμία σκέψη για το ζώο που άφησαν πίσω και καμιά ενοχή. Το να πατήσεις ένα ζωντανό, συναισθανόμενο πλάσμα, δεν σου λέει τίποτα.
Ξέρεις τι πιστεύω για εσένα; Δεν ξέρεις και δεν σε νοιάζει τι γνώμη έχω για εσένα. Είμαι σίγουρη ότι, αν μπορούσες, θα εγκατέλειπες και άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο. Για να τη γλιτώσεις. Και ο κόσμος ο υπόλοιπος ας καεί. Γιατί αυτό σκέφτεσαι. Ο υπόλοιπος κόσμος να καεί.
Γιατί βασικά είσαι δειλός. Φοβάσαι να αναλάβεις μια ευθύνη. Είσαι ανεύθυνος. Εγκληματικά ανεύθυνος. Πιστεύεις στην ανωτερότητά σου. Ότι η δική σου ζωή και βόλεψη αξίζουν πιο πάνω από των άλλων. Και εννοείται πιο πάνω από των ζώων. Είσαι και αναίσθητος όμως. Άκαρδος. Δεν νιώθεις τίποτα σκεπτόμενος το ζώο. Πόσο θα πονέσει πεθαίνοντας μαρτυρικά στο δρόμο. Ούτε να σου περάσει η σκέψη να ταυτιστείς μαζί του και να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του. Ή ότι μπορεί να το είχε κάποιος και να το έχασε.
Το βασικό όμως που δεν θα σου περάσει ΠΟΤΕ από το κεφάλι είναι αυτό. Για αυτό το ζώο που πάτησες ευθυνόμαστε εμείς. Και εσύ μαζί. Που πετάμε ζώα όταν γεννήσει το δικό μας, που εγκαταλείπουμε το δικό μας κάποια στιγμή που το βαρεθήκαμε, που δεν απαιτούμε και δεν ζητάμε από τους Δήμους να κάνουν κάτι για αυτό, που δεν βοηθάμε τους εθελοντές των φιλοζωικών που σώζουν καθημερινά αμέτρητα ζώα. Συχνά δε τους χλευάζουμε και λέμε «εδώ ο κόσμος πεινάει και αυτοί ασχολούνται με τα ζώα». Φυσικά εσύ δεν κάνεις τίποτα για τον κόσμο που πεινάει.
Είσαι όμως συνένοχος σε αυτό. Φταις που το ζώο ήταν εκεί που το βρήκες. Αυτή είναι η αλήθεια.
Δυστυχώς η κοινωνία μας είναι γεμάτοι από τέτοιους. Ανθρώπους χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς υπευθυνότητα, χωρίς αγάπη για πράγματα που υπάρχουν γύρω τους. Και αυτό είναι το τρομακτικό.
(Το σκυλάκι της φωτογραφίας είχε βρεθεί πριν από χρόνια χτυπημένο από αυτοκίνητο και πυροβολημένο στην Κορινθία. Κάποιοι του έσωσαν τη ζωή. Αυτός που το χτύπησε δεν κοίταξε πίσω του. Το χτύπησε και την έκανε. Κανονικά).