όμορφη σκυλίτσα που βλέπετε στις φωτογραφίες δεν έχει όνομα. Και ούτε ποτέ θα αποκτήσει. Ένα ακόμα αδέσποτο που έγινε αδέσποτο εξαιτίας μας. Που το πετάξαμε στο δρόμο, που δεν στειρώσαμε το δικό μας και το γέννησε και μετά το ξεφορτωθήκαμε, ή που γεννήθηκε από κάποιο άλλο που εμείς πετάξαμε.
Το μικρούλι αυτό πλασματάκι ζούσε στο δρόμο, στην περιοχή του νοσοκομείου Λάρισας. Ένα ακόμα αδέσποτο θα έλεγε κάποιος. Έτσι λοιπόν αυτό, αλλά και όλα τα πλάσματα σαν αυτό, προσπαθούσε να επιβιώσει. Και λέμε προσπαθούσε γιατί η ζωή ενός αδέσποτου στο δρόμο είναι μια καθημερινή μάχη επιβίωσης. Πρέπει να βρει φαγητό και νερό, να μπορέσει να κάτσει κάπου που το θέλουν και δεν το διώχνουν, να μπορέσει το βράδυ να βρει μια γωνιά να κοιμηθεί, να γλυτώσει από φόλες και κακοποίηση και πάει λέγοντας. Καθημερινός αγώνας, καθημερινή πάλη.
Το ζώο φρόντιζαν -όσο μπορούν να φροντίζουν στο δρόμο-κάποιοι φιλόζωοι πολίτες. Έπρεπε όμως να φύγει από εκεί. Να βρεθεί ένα σπίτι για αυτό ώστε να πάψει να κινδυνεύει.
Οι εθελοντές της ομάδας Αδέσποτοι Εθελοντές Λάρισας-Larissa’s Stray Volunteers, από τη σελίδα των οποίων μαθαίνουμε για αυτό, έκαναν έκκληση να βρεθεί κάποιο σπίτι για τη μικρή κουταβίνα. Είτε φιλοξενίας είτε για υιοθεσία. Δύσκολη η ανταπόκριση. Δεν ανοίγουν εύκολα τα σπίτια. Ακόμα και για ένα τοσοδούλι πλάσμα που δεν έχει κανένα μέλλον στο δρόμο.
Μετά από πολλές προσπάθειες βρέθηκε φιλοξενία για αρχή. Οι εθελοντές κατάφεραν να βρουν κάποιο σπίτι. Η μικρή θα έφευγε από το δρόμο. Θα ζούσε χωρίς να κινδυνεύει.
Αλλά η ζωή τα φέρνει αλλιώς. Ο χρόνος των αδέσποτων μετράει αντίστροφα από το πρώτο δευτερόλεπτο που βρίσκονται στο δρόμο. Και το μικρό αυτό πλάσμα είχε το τέλος των περισσότερων ζώων του δρόμου. Κάποιος τη σκότωσε με το αυτοκίνητό του. Έτσι απλά. Τη χτύπησε και έφυγε σαν κύριος. Η μικρή πέθανε. Δεν μπόρεσε τελικά να έχει μια δεύτερη ευκαιρία.
Και το δικαστήριο στο Facebook άρχισε:
Και τώρα αρχίζει το δικαστήριο του Facebook. Το κλασικό δικαστήριο κάτω από τέτοια γεγονότα. Γιατί δεν το πήραν οι εθελοντές σε ένα προσωρινό μέρος; Γιατί την άφησαν εκεί; Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Ας πούμε όμως τα πράγματα όπως είναι: Εμείς που ρωτάμε τα παραπάνω γιατί όταν έγινε η έκκληση για υιοθεσία ή φιλοξενία, δεν ανοίξαμε αμέσως το σπίτι μας για αυτή την ψυχούλα; Αφού θεωρούμε τους εαυτούς μας φιλόζωους, γιατί δεν κάναμε μια καλή πράξη; Γιατί δεν κάναμε την υπέρβαση που θεωρούμε δεδομένη στους εθελοντές;
Κάποιοι θα απαντήσουν ότι έχουν τα σπίτια τους γεμάτα, ότι δεν υπάρχει χώρος. Αυτή είναι και η απάντηση στο γιατί δεν την πήραν και οι λιγοστοί άνθρωποι που έκαναν την έκκληση. Γιατί οι σκυλίτσες σαν αυτή είναι αμέτρητες και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Γιατί έχουν απελπιστεί με τόσα ζώα, τόσα περιστατικά. Γιατί δεν τους βοηθάει κανείς. Γιατί τα σπίτια τους είναι νοσοκομεία και τα αυτοκίνητά τους ασθενοφόρα. Γιατί έχουν καταστραφεί οικονομικά. Γιατί όλα τα κάνουν εκείνοι.
Είναι απλά άδικο να τα βάζουμε με αυτούς. Δεν φτάνει που φροντίζουν τόσα ζώα, φιλοξενούν τόσα ζώα, βρίσκουν σπίτι σε τόσα ζώα, σώζουν πόσα ζώα, τους τη λέμε και από πάνω. Μήπως κατά βάθος νιώθουμε ένοχοι που δεν κάναμε εμείς κάτι για αυτή; Μήπως νιώθουμε ένοχοι που πάντα αφήνουμε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα;
Ας κάνουμε λοιπόν και εμείς κάτι. Μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Οι εθελοντές ΔΕΝ πληρώνονται. Και για αυτό δεν πρέπει να έχουμε καμιά απαίτηση από αυτούς. Σώζουν όσα μπορούν. Εμείς; Πόσες φορές τους βοηθήσαμε οικονομικά; Πόσες φορές τους βοηθήσαμε γενικά; Γιατί καλά είναι τα likes όταν σώζεται ή υιοθετείται ένα ζώο, όμως για να γίνει αυτό κάποιοι άνθρωποι ξεπέρασαν τον εαυτό τους.
Καλό ταξίδι μικρή μου. Δεν ξέρουμε εκεί που θα πας αν θα είναι καλύτερα. Χειρότερα πάντως δεν θα είναι. Άλλο ένα πλάσμα που αν είχε βρεθεί ένα σπίτι από την πρώτη στιγμή, θα είχε σωθεί.
Ξέρετε ποια είναι η καλύτερη υιοθεσία; Εκείνη που βγαίνεις έξω από το σπίτι σου, πηγαίνεις μέχρι τα σκουπίδια, μέχρι το δρόμο και αγκαλιάζεις ένα ζωάκι που ζει εκεί, μόνο, και κινδυνεύει. Το παίρνεις και επιστρέφετε μαζί σπίτι. Χωρίς να κοιτάξεις ηλικία, φύλο, μέγεθος, εμφάνιση. Κοιτάς μόνο την ανάγκη του.
Ας ανοίξουμε λοιπόν όσοι μπορούμε τα σπίτια μας για ζωάκια του δρόμου. Ας τους βρούμε σπίτι. Ας τα φιλοξενήσουμε προσωρινά. Στην τελική, ας βοηθήσουμε έστω μιλώντας για το ποιος το έκανε. Είναι και αυτό μια σημαντική βοήθεια. Δεν μπορεί σε ένα τόσο μικρό μέρος να μην είδε κανείς κάτι. Δεν έχουν κανένα νόημα οι κατάρες που θα γράψουμε στο Facebook. Να βρεθεί και να πληρώσει αυτός που το έκανε. Έστω αυτό. Στη μνήμη του ζώου.
Και ας μπούμε εδώ να δούμε το έργο των εθελοντών και να τους βοηθήσουμε Αδέσποτοι Εθελοντές Λάρισας-Larissa’s Stray Volunteers
Καλό ταξίδι μικρή μου. Και ένα συγνώμη. Δεν μας άξιζες.
Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com