Ηζωή ενός αδέσποτου ζώου είναι μια απίστευτα δύσκολη ζωή. Ο μέσος όρος ζωής τους είναι 2 με 3 χρόνια. Είναι αστείο όταν ακούμε κάποιους, που δεν έχουν κάνει τίποτα να βοηθήσουν ένα ζωάκι που έχει ανάγκη, να λένε ότι ο φυσικός χώρος ενός ζώου είναι έξω. Σοβαρά; Ο φυσικός τους χώρος είναι να ζουν μέσα στα αυτοκίνητα και στον κίνδυνο να πατηθούν από αυτά; Αμέτρητα την ημέρα είναι αυτά που σκοτώνονται από αυτοκίνητο.
Φυσικός τους χώρος είναι κάποιος που δεν μπορούν να βρουν, κάποιες φορές με τίποτα, νερό και φαγητό και ψάχνουν μάταια στα σκουπίδια;; Που ζουν συνήθως άρρωστα και βασανίζονται από προβλήματα υγείας; Που κινδυνεύουν από τη βαρβαρότητα των ανθρώπων ανά πάσα στιγμή; Από φόλες, δηλητήρια, κλοτσιές, κακοποιήσεις, πυροβολισμούς;
Φυσικός τους χώρος είναι εκεί που δεν μπορούν να σταθούν λεπτό γιατί τα διώχνουν από παντού; Φυσικός τους χώρος είναι εκεί που δεν μπορούν να βρουν μια γωνίτσα να κοιμηθούν; Να κοιμηθούν ελάχιστα δηλαδή γιατί οι κίνδυνοι παραμονεύουν.
Και όμως προσπαθούν να επιβιώσουν. Με λίγη τροφή από κάποιους, κάποιο χάδι. Ελάχιστα καταφέρνουν να γεράσουν στο δρόμο. Αλλά αν κάποια μεγαλώσουν και γεράσουν στους δρόμους αρρωσταίνουν, δυσκολεύονται να περπατήσουν, πιθανόν και να πονάνε. Και φυσικά πεθαίνουν συνήθως από αυτοκίνητα. Γιατί ο μάγκας οδηγός του αυτοκινήτου δεν μπορεί να βάλει το μυαλουδάκι να σκεφτεί ότι ένα ζώο μπροστά του μπορεί να είναι τυφλό, να μην ακούει, να είναι γέρικο, άρρωστο, δυσκίνητο. Και να μην μπορέσει να αντιδράσει όταν πλησιάζει αυτοκίνητο. Λείπει η παιδεία; Ναι. Λείπει όμως και μυαλό. Και το μυαλό ή το έχεις ή δεν το έχεις.
Ο λόγος για όλα αυτά μια ανάρτηση της Κιβωτος, Μυτιληνη – Kivotos, Mytilene, Greece που αφορά το σκληρό θάνατο ενός γέρικου ζώου που πέρασε τη ζωή του στους δρόμους της Μυτιλήνης. Ένα ταλαιπωρημένο ζώο που άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο.
Πρόκειται για τον γνωστό στους κατοίκους εκεί, Βαγγέλη, τον ηλικιωμένο σκυλάκο που ζούσε κοντά στο Μουσικό Καφενείο στη Μυτιλήνη. Δυστυχώς ο Βαγγέλης χτυπήθηκε από διερχόμενο όχημα. Ο οδηγός τον μετέφερε σε κτηνιατρείο αλλά ο παππούλης είχε εσωτερική αιμορραγία και δεν τα κατάφερε….
Όπως αναφέρουν άνθρωποι που τον γνώριζαν, το γέρικο ζώο δεν ήταν και τόσο καλά. Τόση ταλαιπωρία όλα αυτά τα χρόνια έξω στο κρύο και τη ζέστη. Είχε μεγαλώσει αρκετά. Έτρεμε και περπατούσε με δυσκολία. Δεν είχε κουράγιο. Και το μοιραίο έγινε. Τον χτύπησαν και τον σκότωσαν. Σε κανέναν δεν αξίζει ένας τέτοιος θάνατος.
Και ερχόμαστε πάλι στο θέμα των αδέσποτων ζώων. Ο Βαγγέλης δεν υιοθετήθηκε όσο ήταν σε νεαρή ηλικία. Και φυσικά όταν μεγάλωσε, δεν υπήρξε ενδιαφέρον από κανέναν. Γέρικο ζώο. Ποιος υιοθετεί γέρικο ζώο; Κατά τα άλλα θέλουμε να λεγόμαστε φιλόζωοι. Ελάχιστοι είναι οι πραγματικοί φιλόζωοι. Και αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Οι περισσότεροι λευκό μωρό με γαλανά ή πράσινα μάτια να είναι και η υιοθεσία γίνεται στο λεπτό.
Ένα άλλο μέγα λάθος που κάνουμε είναι ότι πιστεύουμε ότι, αφού ένα ζώο έζησε χρόνια έξω και κάποιοι το φροντίζουν, είναι μια χαρά. Έλα που δεν είναι. Τόσοι τον έβλεπαν τόσα χρόνια έξω. Κανείς δεν σκέφτηκε να ανοίξει το σπίτι του όταν άρχισε να γεράζει. Να νιώσει λίγη ζεστασιά, να είναι προφυλαγμένος και ασφαλής. Να πεθάνει σε σπίτι. Όχι. Κανείς.
Οι φιλοζωικές αλλά και οι υπόλοιποι εθελοντές έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους. Τόσα ζώα κάθε μέρα, τόσα περιστατικά. Τι να πρωτοκάνουν; Πόσα να σώσουν; Και το ξαναλέμε. Είναι εθελοντές που κάνουν τη δουλειά του δήμου, των ανθρώπων που πληρώνονται για αυτό. Και δεν πρέπει να έχουμε καμιά απαίτηση από αυτούς. Καμία.
Για αυτό ας ανοίξουμε τα μάτια μας και εμείς. Ας προστατέψουμε ένα γέρικο ζώο. Υπέρτατη πράξη φιλοζωίας. Ας ανοίξουμε το σπίτι μας για αυτό. Γιατί το μόνο βέβαιο είναι ότι έξω υποφέρει. Και θα έχει και μαρτυρικό θάνατο. Καλός ο Βαγγέλης αλλά κανείς δεν τον αγάπησε τόσο ώστε να τον σώσει από το δρόμο και τις κακουχίες.
Καλό ταξίδι να έχει. Λυπόμαστε πολύ που είχε αυτό το τέλος.
από τη Μυρτώ Τζώρτζου, myrto1@hotmail.com