Είμαι ο Ντουκ. Πέθανα σήμερα. Και έφαγα πολλά χάμπουργκερ. Είχαμε πάρτι.
Και γέλασα.
Και σκέφτηκα πόσο θα μου λείψει αυτό το μέρος.
Είπαμε αστεία.
Ήμασταν σοβαροί.
Οι φίλοι μου από το διπλανό σπίτι ήρθαν για να με δουν. Είναι δίδυμοι. Όταν κάποιος τους προσέφερε ένα από τα χάμπουργκερ μου, είπαν: «Όχι, ευχαριστούμε. Αυτό είναι του Ντάκι. Δεν θέλουμε να του το στερήσουμε”.
Ήρθε να με δει και η Κρίστεν. Είναι η κοπέλα που με φροντίζει. Είναι και φίλη μου.
Ενώ περιμέναμε τον κτηνίατρο να έρθει, η Κρίστεν πρότεινε να πάμε μια βόλτα. Στη συνέχεια, κάποιος είπε “Τι θα λέγατε για παιχνίδια στο νερό στο πάρκο που βρίσκεται λίγο πιο κάτω;” Έτσι πήγαμε!
“Το ξέρεις ότι θα μου λείψεις, έτσι δεν είναι;”
“Και εσύ, έτσι δεν είναι;”
“Θέλω να προσέχεις την οικογένειά μου.”
“Με άκουσες; Αυτό είναι το μόνο που θέλω από εσένα!”
Γίναμε μούσκεμα σήμερα.
Γελάσαμε πάρα πολύ σήμερα.
Αισθανθήκαμε ευγνωμοσύνη σήμερα.
Παραβήκαμε όλους τους κανόνες σήμερα.
Άκουσα κάποια παιδιά να παίζουν κάπου μακριά. Αμέσως σκέφτηκα τα δύο παιδιά στο σπίτι μου. Αγαπούσα να τα προστατεύω.
Ηρέμησα σήμερα.
Δεν ένιωσα πόνο σήμερα. Και ας έχει μεγαλώσει τόσο πολύ ο όγκος μέσα μου.
Ένιωσα την αγάπη σήμερα.
Είπα αντίο στην όμορφη φίλη μου Κίρα. Με γνώρισε όταν ήμουν ευτυχισμένος, όταν έτρεχα και πηδούσα εδώ και εκεί, πριν ακόμη ο γιατρός μου πει ότι έχει έρθει η ώρα.
Λοιπόν, δεν είπα αντίο. Είπα, μέχρι να συναντηθούμε ξανά.
Θεέ μου, ήμουν τυχερός. Ο χρόνος μου μαζί σας ήταν λίγος. Αλλά εσείς οι δύο μου δώσατε μια δεύτερη ευκαιρία και τη ζήσαμε μαζί. Νιώθω την αγάπη σας όταν σας κοιτάζω. Ποτέ δεν θα σταματήσω να σας αγαπάω.