Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε η είδηση του θανάτου της Ρούξι Ντουμιτρέσκου, η οποία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 46 ετών, βυθίζοντας στην θλίψη τον αθλητικό κόσμο και τους αγαπημένους της.
Παντρεμένη με τον αείμνηστο Ολυμπιονίκη του τάεκβοντο, Αλέξανδρο Νικολαΐδη, η Ρούξι βίωσε την απώλεια του συζύγου της πριν από 1,5 χρόνο, ενώ μαζί απέκτησαν έναν γιο, τον Φίλιππο. Ένα παιδί που έχασε και τους δύο του γονείς μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα.
Το ζευγάρι είχε χωρίσει με τη 46χρονη Ρούξι Ντουμιτρέσκου τα τελευταία χρόνια να ζει μόνιμα στη Ρουμανία όπου είχε ακαδημία βόλεϊ. Όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, το βράδυ της Κυριακής (03/03) η πρώην παίκτρια του Παναθηναϊκού υπέστη ανακοπή στο σπίτι της και άφησε την τελευταία της πνοή.
Η Ρούξι Ντουμιτρέσκου λατρεύτηκε όσο λίγες αθλήτριες του συλλόγου, από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, στους οποίους προσέφερε μεγάλες χαρές και επιτυχίες με έξι πρωταθλήματα και πέντε Κύπελλα Ελλάδας, ένα ασημένιο μετάλλιο στο Challenge Cup στο Γέσι το 2009, σε διάρκεια επτά χρόνων, έχοντας δίπλωμα προπονητικής Α’ κατηγορίας από το 2015, ανέλαβε τη θέση προπονήτριας στην ομάδα βόλεϊ της πόλης.
Το δράμα του 12χρονου Φίλιππου
Η εμβληματική αρχηγός των… φίνων κοριτσιών του Παναθηναϊκού, είχε διακριθεί και με την Εθνική ομάδα της Ελλάδας το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ενώ είχε περάσει και από τα Βριλήσσια, όπου επίσης κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Ελλάδας, τρία Κύπελλα Ελλάδας και ένα χάλκινο μετάλλιο σε ευρωπαϊκό κύπελλο το 2000.
Το 2010 αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και επέστρεψε πάλι για μια σεζόν 2013-14 στον Ηρακλή Κηφισίας. Οταν αποφάσισε να αποσυρθεί, η Ρούξι Ντουμιτρέσκου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τους «πράσινους».
«Ήταν τιμή μου να είμαι μέλος αυτής της τεράστιας οικογένειας και να αγωνιστώ με το τριφύλλι στο στήθος. Το έχω ξαναπεί ότι δεν γεννήθηκα Παναθηναϊκός αλλά έγινα στην πορεία επειδή με έκανε ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, το μόνο που θα άλλαζα είναι να ερχόμουν πολύ πιο νωρίς στον ΠΑΟ, αλλά τελικά όσα χρόνια και αν αγωνίζεσαι σε αυτήν την ομάδα και μπροστά σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ποτέ αρκετά.