Η Ευγενία Δημητροπούλου έδωσε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλη στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά», καθώς αναφέρθηκε όχι μόνο στην επαγγελματική της πορεία αλλά και στην απόφαση που πήρε με τον σύζυγό της να υιοθετήσουν την κόρη τους.
«Είμαι μελαγχολική με μια επιφάνεια χαράς και αισιοδοξίας. Αν με ξύσεις παραπάνω έχω τις μαύρες μου. Ήμουν έτσι πριν γίνω ηθοποιός. Εσωστρεφές άτομο που ψαχνόμουν, που ένιωθα ότι δεν μπορούν να με καταλάβουν και βρήκα ότι μέσα από την Τέχνη μπορώ να εκφραστώ. Όταν μου μπήκα στη δουλειά μου έλεγαν να έχω γερό στομάχι, απαιτείται αλλά ακολούθησα αυτό που λένε ότι βρες αυτό που θες και δεν θα δουλέψεις ποτέ στη ζωή σου. Τα έκανα όλα στην άκρη! Δεν ένιωσα ανταγωνισμό.
Εμένα μου αρέσει η τριβή με τους ανθρώπους. Βρίσκω γοητευτικό κάθε άνθρωπο που συναντώ και μου αρέσει να τους παρατηρώ. Όταν κάθε έξι μήνες αλλάζεις εργασιακό περιβάλλον είναι δύσκολο να βρεθείς σε κάποιες περιπτώσεις. Και εγώ είμαι τυχερή γιατί έχω πολλά χρόνια που μου έχουν μείνει φίλοι από τη δουλειά.
Η πιο ζόρικη στιγμή στο επάγγελμα είναι όταν ματαιώνεται κάτι που έχεις σχεδιάσει και σου λένε “δεν θα γίνει τελικά”. Συνήθως αυτό, όταν αλλάζουν τα σχέδια. Δεν σε αποζημιώνει κάποιος για αυτό!
Μπαίνω στο ίδιο κέφι σε κάθε δουλειά. Στον κινηματογράφο μπορείς να έχεις πολύ χρόνο για να βγάλεις λίγο ωφέλιμο ενώ στην τηλεόραση να είναι οι ρυθμοί καταιγιστικοί που λες 22 σελίδες την ημέρα. Ξεχνάς μέχρι και πώς σε λένε! Τώρα χαίρομαι πολύ που κάνω θέατρο. Έχουμε ένα συμβόλαιο που λέει ότι δεν πρέπει να αποκαλύπτουμε spoilers για τις εκάστοτε σειρές.»
Για την προσωπική της ζωή σχολιάζει:
«Δεν κατάλαβα γιατί προκάλεσε τόσο εντύπωση η προσωπική μου ζωή. Τότε ήμουν σε καθημερινό σήριαλ και τους ευχαριστώ που μου έδωσαν άδεια να φύγω στην Αφρική. Στη Σιέρα Λεόνε δεν είναι καλά τα πράγματα. Ο τουρίστας μπορεί να είναι πιο προστατευμένος αλλά δεν είναι μια χώρα που μπορείς άνετα να επισκεφθείς. Από τη στιγμή που αποφασίζουμε ότι θέλουμε να κάνουμε οικογένεια, για ποιο λόγο να γεννήσουμε από την στιγμή που υπάρχουν παιδιά και είναι σε δύσκολη θέση; Έτσι το σκεφτόμασταν, τόσο απλά.
Πρέπει πάντα να ξέρεις από πού το παίρνεις το παιδί. Της μιλάω για την κουλτούρα της στα πλαίσια που μπορεί να ακούσει γιατί είναι μικρούλα ακόμα. Πιστεύω ότι οι γονείς είμαστε οχήματα των παιδιών προς την ενηλικίωση. Δεν νιώθω ότι μου ανήκει αυτό το παιδί. Μακάρι να μπορέσω να της δώσω όσο πιο πολλά εφόδια να ανοίξει τα φτερά της και να πάμε μαζί στη χώρα που γεννήθηκε. Με βλέπει στην τηλεόραση, έχει έρθει και στο θέατρο αλλά δεν έχει καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει.»