Μια εξομολόγηση ενός παντρεμένου άνδρα για 15 χρόνια με την γυναίκα του έχοντας και δύο παιδιά. Τίποτα λιγότερο από το να συγκλονιστεί κάποιος δεν γίνεται για την βιαιότητα που έζησε στα χέρια της γυναίκα του. Ντρέπεται ακόμη και να γράψει το μικρό του όνομα.
Η αρχή της ιστορίας
Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό που μου συνέβη γι’ αυτό και δεν θα σας αποκαλύψω ούτε καν το μικρό μου όνομα. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί φοβάμαι την κατακραυγή. Δεν αντέχω άλλο όμως να το κρατάω μέσα μου γι’ αυτό και θα σας πω αυτό που μου συνέβη μία Δευτέρα βράδυ του προηγούμενου μήνα.
Είμαι παντρεμένος με τη γυναίκα μου 15 χρόνια και έχουμε δύο παιδάκια 13 και 10 ετών. Πριν παντρευτούμε ήμασταν ζευγάρι 10 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα είχαμε πολλά σκαμπανεβάσματα. Η γυναίκα μου είναι ένας πολύ δυναμικός χαρακτήρας σε αντίθεση με εμένα που πάσχω από έλλειψη πρωτοβουλίας. Αυτός είναι και ο λόγος που κάναμε τόσα χρόνια να παντρευτούμε.
Η γυναίκα μου πάντα παραπονιόταν γι’ αυτό και ήταν από τους βασικούς λόγους που τσακωνόμασταν. Εκείνη είχε μάθει να τα κάνει όλα στην ώρα τους, ήταν πάρα πολύ οργανωτική και τα έβαζε με μένα που ήμουν πάντα πιο χαλαρός. Φώναζε κάθε φορά που άφηνα ένα χαρτάκι στο τραπέζι αντί να το πετάξω στα σκουπίδια, που άφηνα την αθλητική μου εφημερίδα στην τουαλέτα αντί να τη βάλω στη θέση της ή φώναζε ακόμα πιο πολύ αν άφηνα την τσάντα με την οποία πάω να ψωνίσω σε μία άκρη στην κουζίνα αντί να τη βάλω στη θέση που βάζουμε τις τσάντες. Με κατηγορούσε ότι επαναπαύομαι, ότι έχω βολευτεί αφού εκείνη τα κάνει όλα και ότι αν εκείνη δεν κουνήσει το δαχτυλάκι της εγώ δεν είμαι ικανός να κάνω τίποτα. Εν μέρει έχει δίκιο αλλά έτσι είμαι. Ήταν αυτός λόγος να με τσακίσει στο ξύλο;
Εκτός από δυναμική είναι και ιδιαίτερα αυταρχική και νευρική όχι μόνο με μένα αλλά και με τα παιδιά. Νευριάζει πολύ εύκολα, φωνάζει και βρίζει. Σε καμία όμως περίπτωση δεν περίμενα να συμβεί αυτό που συνέβη τον προηγούμενο μήνα.
Πολλές φορές ξεχνάω να φορτίσω το κινητό μου με αποτέλεσμα να σβήνει πριν προλάβω να γυρίσω σπίτι. Συχνά καυγαδίζω με τη γυναίκα μου γι’ αυτό το θέμα γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν συμπαθώ τα κινητά και ότι η σχέση μου ανέκαθεν με το κινητό μου δεν ήταν καλή. Εκείνη από τη μεριά της επιμένει ότι το κινητό πρέπει να είναι πάντα φορτισμένο ώστε αν συμβεί κάτι να μπορεί να με ειδοποιήσει.
Η μοιραία μέρα και το ξύλο με τον πλάστη
Εκείνη την ημέρα έτυχε να μην το φορτίσω το βράδυ και να μου σβήσει κατά το μεσημέρι. Η δουλειά μου απαιτεί να είμαι όλη μέρα στους δρόμους και δεν υπήρχε τρόπος να το φορτίσω οπότε έμεινα με το κινητό σβηστό μέχρι να γυρίσω σπίτι. Όταν το βράδυ επέστρεψα η γυναίκα μου με περίμενε στην πόρτα. Ο μικρός μας γιος είχε πέσει στο σχολείο και χρειάστηκε να τον πάει στο νοσοκομείο για να κάνει ράμματα. Έψαχνε τρόπο να με ειδοποιήσει αλλά δεν με έβρισκε και αυτό την έκανε να βγει από τα ρούχα της, να αρπάξει ένα πλάστη και να με κάνει κυριολεκτικά ασήκωτο απ’ το ξύλο.
Έβγαλε πάνω μου όσα μου μάζευε όλα αυτά τα χρόνια. Σε κάθε χτύπημα ένιωθα όλο της το μίσος. Ακούμε τόσα χρόνια άντρες να αστειεύονται για τις γυναίκες τους ότι αν αργήσουν έστω και λίγο τους περιμένουν με τον πλάστη στη γωνία και γελάμε. Πού να το φανταζόμουν ότι η γυναίκα που θα το έκανε πραγματικότητα;
Ομολογουμένως με χτύπησε πολύ άσχημα σε σημείο που σκέφτηκα μήπως χρειάζομαι εγώ νοσοκομείο μαζί με το παιδί. Με σάπισε, με χτύπησε πιο πολύ στα μπράτσα, στα πλευρά, στην πλάτη και στα πόδια. Ήταν τόσο πολύ εκτός εαυτού που δεν τόλμησα να αντιδράσω. Είναι αυτό που λέμε έκατσα και τις έφαγα. Και σαν να μη μου έφτανε όλο αυτό με έδιωξε και από το σπίτι. Και που να πάω που με το ζόρι περπατούσα; Δέκα μέρες έκανα να συνέλθω και 15 μέρες να φύγουν οι μελανιές.
Το τέλος της ιστορίας
Από εκείνη την ημέρα δεν με έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο αλλά ούτε και εγώ τολμώ να την καλέσω. Ευτυχώς τα παιδιά δεν κατάλαβαν κάτι. Ο μεγάλος είχε πάει σε ένα φίλο του και ο μικρός είχε κοιμηθεί γιατί είχε ταλαιπωρηθεί πολύ εκείνη την ημέρα. Αν θέλω να μιλήσω ή να δω τα παιδιά τα καλώ στο κινητό τους. Με ρωτούν συνεχώς τι συνέβη και δεν έρχομαι πια σπίτι αλλά δεν τολμώ να τους πω τη μάνα τους με τσάκισε στο ξύλο.
Υπήρξε υπερβολική όπως πάντα. Αυτή τη φορά το παράκανε και το ξέρει. Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά δεν ξέρω αν θέλω να επιστρέψω σε μία γυναίκα που μου φέρθηκε έτσι. Μπορεί να είμαι αμελής σε κάποια θέματα και να πάσχω από έλλειψη πρωτοβουλίας, αλλά αυτή τη φορά θα αναλάβω μία και θα ζητήσω διαζύγιο. Αρκετά έκατσα. Πρέπει να με σκοτώσει για να βάλω μυαλό;