αλιοί γνώριμοι από την δεκαετία του ’90 όταν είχαν συμπρωταγωνιστήσει σε δύο ταινίες – στο “Legends of the Fall” (Θρύλοι του πάθους) του 1994 και στο “Meet Joe Black’ του 1998 – οι δύο διάσημοι ηθοποιοί συναντήθηκαν ξανά στο πλαίσιο μιας εκ βαθέων συνέντευξης που παραχώρησε ο μεγάλος Ουαλός ηθοποιός στο νεότερο αλλά μεσήλικα πλέον συνάδελφό του (Ο Χόπκινς είναι 81 ετών και ο Πιτ 56) για λογαριασμό του περιοδικού Interview. Επιλέξαμε κάποιες από τις απαντήσεις του που λειτουργούν ως στοχαστικά αποστάγματα ζωής και περιστρέφονται γύρω από το πώς να καταφέρει κανείς να γίνει άξιος παίκτης στο «παιχνίδι της ανθρωπιάς», όπως λέει χαρακτηριστικά ο Άντονι Χόπκινς…
«Ζούμε σε καιρούς όπου είμαστε εξαιρετικά επικριτικοί και μεταχειριζόμαστε τους ανθρώπους ως αναλώσιμους. Δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στο σφάλμα ενώ είναι η επόμενη κίνηση, αυτή που ακολουθεί το σφάλμα, εκείνη που καθορίζει ένα άτομο. Όλοι κάνουμε και θα κάνουμε λάθη, αλλά ποιο είναι το επόμενο βήμα; Ως κουλτούρα, δεν έχουμε την υπομονή και την διάθεση να δούμε το επόμενο βήμα του ατόμου που υπέπεσε στο σφάλμα. Εκεί όμως βρίσκεται όλο το ενδιαφέρον». «Με συγκινούν τα πάντα επειδή έχω γεράσει. Όσο γερνάμε, ξεθωριάζει σιγά-σιγά η ταπετσαρία με τις άμυνές μας και αφηνόμαστε στο κλάμα. Και δεν έχει να κάνει με την θλίψη, αλλά με το μεγαλείο της ζωής»
«Γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε; Ιδέα δεν έχουμε, συνήθως. Δεν ξέρω γιατί πέρασα τόσα χρόνια από τη ζωή μου πίνοντας. Το έκανα επειδή ήταν το μόνο που ήξερα να κάνω. Κοιτάζοντας πίσω, σκέφτομαι τώρα πια, ‘εντάξει, ίσως δεν ήταν και τόσο φριχτό τελικά, αλλά δεν θα ήθελα με τίποτα να το ξανακάνω’. Έκανα μεγάλη ζημιά, αλλά απολογήθηκα μετά στους ανθρώπους που έβλαψα με την συμπεριφορά μου. Όλα μέσα στη ζωή είναι.
Και η όποια δύναμη έχουμε μέσα μας, καταλήγει στη συγχώρεση. Πάει, τέλειωσε. Ξέχνα το. Προχώρα». «Υπάρχει σε ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ για τον Μάρλον Μπράντο μια σκηνή του ίδιου με τον πατέρα του σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Ήταν ο μεγαλύτερος ηθοποιός όλων των εποχών, αλλά ο πατέρας του δεν του πρόσφερε καμία αναγνώριση. Κάποια στιγμή λοιπόν, τον ρωτάει ο παρουσιαστής τι σκέφτεται για την επιτυχία του γιου του κι αυτός αποκρίνεται, ‘Ναι, είναι ΟΚ φαντάζομαι’. Και εκείνη τη στιγμή βλέπεις στο βλέμμα του Μάρλον Μπράντο που κάθεται δίπλα, πόσο πληγωμένος νοιώθει. Έβαλα τα κλάματα, όπως κάνω συχνά εδώ και χρόνια, με το παραμικρό σχεδόν».
«Γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε; Ιδέα δεν έχουμε, συνήθως».
«Με συγκινούν τα πάντα επειδή έχω γεράσει. Όσο γερνάμε, ξεθωριάζει σιγά-σιγά η ταπετσαρία με τις άμυνές μας και αφηνόμαστε στο κλάμα. Και δεν έχει να κάνει με την θλίψη, αλλά με το μεγαλείο της ζωής».
«Ένα από τα μεγάλα μυστήρια της ζωής είναι το πότε και το πώς σχηματίζονται οι πρώτες αναμνήσεις μας. Εγώ θυμάμαι μια μέρα στην παραλία με τον πατέρα μου. Έκλαιγα επειδή είχα χάσει στην άμμο κάτι καραμέλες που μου είχε δώσει. Και είναι σα να βλέπω τώρα εκείνο το φοβισμένο αγοράκι – που ήταν προορισμένο να μεγαλώσει και να είναι χάλια στο σχολείο, μόνος, θυμωμένος, όλα αυτά τα πράγματα – και να του λέω, ‘εντάξει τα πήγαμε τελικά’».
«Το γεγονός είναι ότι μια μέρα όλοι θα φύγουμε. Οι γονείς μας έχουν φύγει. Οι περισσότεροι από τους φίλους μου, έχουν φύγει. Οδηγούσα τις προάλλες στην παραλιακή και σκεφτόμουν, “Όλα είναι ένα όνειρο. Τι αγώνα τραβάμε για μια ψευδαίσθηση, το μεγαλείο της ζωής όμως, η αναζήτηση αυτού του μεγαλείου, είναι το παν”. Και το συνειδητοποιώ τώρα, πιο έντονα από ποτέ, ότι βρίσκεται παντού. Στη γάτα μου, στον σκύλο μου, σε σένα και σε μένα».
Πηγή: www.lifo.gr