Κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και του 1970, η Φωτεινή Μαυράκη είχε την μοίρα και άλλων μεγάλων λαϊκών φωνών.
Έμεινε στο περιθώριο κι όταν τελικά νόσησε δεν διέθετε χρήματα για την θεραπεία της, ενώ μετά τον χαμό της δεν βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος για να καλύψει τα έξοδα για την κηδεία της…
Αναμφίβολα πικρό τέλος για μια τραγουδίστρια που έκανε τα πρώτα βήματά της στο καλλιτεχνικό στερέωμα σε ηλικία μόλις 13 ετών και είχε την τύχη και την ευλογία να τραγουδήσει δίπλα σε «ιερά τέρατα» της εποχής, όπως η Σωτηρία Μπέλλου, ο Πάνος Γαβαλάς, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Σπύρος Ζαγοραίος και πολλοί άλλοι.
Ποια ήταν η Φωτεινή Μαυράκη
Γεννημένη ως Μαρία Κιορ Αλή Ογλού, όπως ήταν το κανονικό όνομά της, υιοθέτησε το καλλιτεχνικό Φωτεινή Μαυράκη και ξεκίνησε την καριέρα της στον χώρο του θεάματος, προκαλώντας αμέσως εντύπωση με τις δυνατότητες της φωνής της. Ακόμη και ο τεράστιος ερμηνευτής Στέλιος Καζαντζίδης την παραδεχόταν ανοιχτά για το μοναδικό μέταλλό της, ενώ και ο Νίκος Ξανθόπουλος στην αυτοβιογραφία του αποκαλύπτει πως ακόμη και ο Γιώργος Νταλάρας ή η Χάρις Αλεξίου είχαν βρεθεί ως θαμώνες στα μαγαζιά που τραγουδούσε εκείνη, σε ένα είδος… ζωντανού φροντιστηρίου για τα λαϊκά πατήματα της φωνής της.
Εκείνη την εποχή είχε πλούσια παρουσία, με πολλές μεγάλες επιτυχίες, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν τα «Έφυγες αγάπη μου», «Απόψε κλαίει ο ουρανός», «Χίλιες φωτιές» και «Μουσαφιραίοι είμαστε σε αυτή την κοινωνία», που την είχαν μετατρέψει σε όνομα περιζήτητο στα διάφορα σχήματα των λαϊκών μαγαζιών ή κοσμικών κέντρων, ενώ ήταν και η πρώτη φίρμα στη δισκογραφική εταιρεία του Δημήτρη Πολίτη.
Έμεινε ενεργή επαγγελματικά μέχρι το 1996, αλλά στη συνέχεια η μοίρα της φέρθηκε με τον πλέον σκληρό τρόπο θέτοντάς της αντιμέτωπη με τον καρκίνο.
Αντί για τα μαγαζιά, έφτασε στο σημείο να γίνει θαμώνας νοσοκομείων και να μπαινοβγαίνει στον Άγιο Σάββα, στο Μεταξά και το Θριάσειο. Το 2012 η κατάσταση πλέον είχε γίνει απελπιστική και μάλιστα οι εφημερίδες της εποχής κάλυψαν το θέμα με τίτλους όπως «Το δράμα μιας μεγάλης λαϊκής φωνής» για να περιγράψουν τη μάχη που έδινε ολομόναχη, δίχως την παραμικρή βοήθεια και με μια πενιχρή σύνταξη της τάξεως των 300 ευρώ που λάμβανε από την πρόνοια.
Η ίδια έλεγε τότε: «Έχω οικονομικό πρόβλημα για τον λόγο ότι χρειάζομαι σε 24ωρη βάση οξυγόνο, γιατί δεν έχω πνεύμονα. Κάθε εβδομάδα έρχεται σπίτι μία κοπέλα από την Πρόνοια. Έχω και τρία παιδιά που μου στέκονται, αλλά έχουν μεγάλες οικογένειες και είναι πνιγμένα στα δάνεια. Τότε που δούλευα ήμουν συνεπής και πλήρωνα, αλλά τώρα δεν είμαι σε θέση… Μπαινοβγαίνω στα νοσοκομεία, πότε στο αντικαρκινικό στον Αγιο Σάββα, πότε στου Μεταξά ή στο Θριάσειο. Κάθε λίγο και λιγάκι πέφτει το οξυγόνο και παθαίνω λοιμώξεις του αναπνευστικού»…
Παρά τις προσπάθειες που έγιναν για να συγκεντρωθούν χρήματα για την μηνιαία θεραπεία της, το κόστος της οποίας άγγιζε τα 500 ευρώ, η υγεία της συνεχώς χειροτέρευε. Παράλληλα εξαφανίζονταν από κοντά της και οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να την βοηθήσουν ή έστω να της συμπαρασταθούν για να απαλύνουν τον πόνο της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η κατάστασή της ήταν τέτοια που δύσκολα αναγνώριζε κανείς την γεμάτη πάθος και δύναμη γυναίκα που κάποτε είχε όλον τον κόσμο στα πόδια της να τρελαίνεται την ώρα που ανέβαινε στο πάλκο. Μόνο λίγες κασέτες είχε να δείχνει στους ελάχιστους που διάβαιναν το κατώφλι της για να τους πείσει ότι ήταν αυτή, η μία και μοναδική Φωτεινή Μαυράκη.
Λίγο πριν το τέλος, έγινε ακόμη μία απόπειρα για να της εξασφαλιστεί μια τιμητική σύνταξη για την προσφορά της από το υπουργείο Πολιτισμου. Κάτι που όμως δεν συνέβη ποτέ αφού το 2015 ο θάνατος πρόλαβε νε της χτυπήσει την πόρτα. Η κηδεία της μάλιστα τελέστηκε στον Ίασμο του νομού Ροδόπης όπου διέμενε με έξοδα του γραφείου τελετών «Το Πρώτο» από την Κομοτηνή, αφού δε βρέθηκε κανένας για να καλύψει αυτή την δαπάνη…
