Η ζωή είναι σαν τη θάλασσα, δε δίνει δεκάρα αν δεν ξέρεις κολύμπι. Ανατρεπτική, άδικη και σκληρή πολλές φορές, αλλά και τόσο προκλητικά εθιστική, που θες να ρουφήξεις κάθε σταγόνα της.
Σαν τη θάλασσα κι αυτή, πότε φουρτουνιάζει και πότε γαληνεύει. Πότε πλατσουρίζεις ανέμελα στις στιγμές της, πότε απολαμβάνεις την ανατολή και το λιόγερμα που καθρεφτίζονται μέσα τους και πότε πέφτεις στα βαθιά και τις κολυμπάς.
Κι αυτό το βάθος είναι που τρομάζει. τον άνθρωπο Δεν έχει καμιά σημασία αν ξέρεις ή όχι κολύμπι. Το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι πως πρέπει να την επιβιώσεις την κακιά την ώρα, να δαμάσεις το κακό που έχει πέσει μανιασμένο πάνω σου. Και γίνεται ολάκερη η ύπαρξή σου το «σωσίβιο» που θα σε κρατήσει ασφαλή στην επιφάνεια. Μυαλό, καρδιά και κορμί συντονίζονται αυτόματα για να σου δώσουν τις απαραίτητες αντοχές που απαιτεί η κάθε περίσταση.
Το σίγουρο είναι ότι μετά από κάθε φουρτούνα της ζωής, γίνεσαι πιο δυνατός. Και πιο αποφασισμένος να αλλάξεις όλα όσα περνούν από το χέρι σου και σου τη δυσκολεύουν χωρίς λόγο. Αυτά που νομίζεις περιττά κι ασήμαντα. Είτε πρόκειται για συνθήκες είτε για ανθρώπους.
Κι από την ανθρώπινη λαχτάρα μας να αδράξουμε μόνο τις καλές στιγμές της, είναι εκεί ακριβώς που χάνουμε κάποιες φορές την ουσία της ύπαρξης και της συνύπαρξής μας. Αντί να παλέψουμε για το ουσιαστικό, αφηνόμαστε στη ασφαλή ρηχότητα του εφήμερου. Υιοθετούμε το ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι προλάβει να αρπάξει το κορμί ως στάση ζωής, με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα δαμάσουμε το αδυσώπητο ροδάνι της
Και καταλήγουμε να ξεπουλάμε τις στιγμές μας όσο-όσο. Κι «ονειρο-πωλώντας , ονειρο-πωλώντας» ξεχνάμε να ονειρευτούμε. Και να εμπιστευτούμε. Και να αφεθούμε. Κάνουμε λάβαρο το «εγώ» μας, λες κι αυτό θα εξασφαλίσει την ασφάλειά μας. Αρπάζουμε το «σωσίβιο» του διπλανού μας χωρίς ενοχές γιατί μια ζωή την έχουμε και είναι μόνο δική μας. Κάνουμε την πράξη χτύπημα στο πληκτρολόγιο και τα συναισθήματα λόγια χωρίς αντίκρισμα. Επιτρέπουμε στην κακεντρέχεια και στη μικροπρέπεια να δηλητηριάζουν με τη χολή τους το ξένο χαμόγελο, γιατί σημασία έχει μόνο το δικό μας.
Στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε το κεφάλι μας έξω από το νερό, πέφτουμε στην παγίδα του εγωκεντρισμού και κολυμπάμε πλέον στα βαθιά ουσιαστικά μόνοι μας. Μεγάλο το τίμημα, δε νομίζεις; Δεν παλεύεται έτσι η ζωή, όσες ευκαιρίες κι αν σου δώσει. Γιατί ο άνθρωπος αγαπιέται μόνο στα βαθιά.
Γι’ αυτό, ας αναθεωρήσουμε. Ας προσπαθήσουμε. Ας τολμήσουμε!
Γεωργία Ανδριώτου
.
