Νιώθω τη καρδιά μου να σπάει σε χιλιάδες κομμάτια κάθε φορά που η κόρη μου, με κοιτάζει με την ελπίδα ότι ίσως αυτή τη φορά, η απάντησή μου θα είναι διαφορετική.
«Σ’ αγαπώ. Συγγνώμη που ο μπαμπάς έφυγε αλλά δεν φταίς εσύ γι αυτό. Δεν είναι κακός, έκανε απλά μια επιλογή που πλήγωσε πολλούς ανθρώπους και λυπάμαι που πλήγωσε κι εσένα. Θα σ’ αγαπώ περισσότερο από οποιονδήποτε μπαμπά και οποιονδήποτε γονιό» της είπα.
Αυτό όμως που ήθελα να της πω, που γυρνάει στο κεφάλι μου και πνίγει το μέσα μου, είναι « Ο μπαμπάς, μας άφησε γιατί είναι εγωϊστής. Μας άφησε επειδή δεν θα έπρεπε εξαρχής να κάνει παιδιά. Προσεύχομαι κάθε μέρα που περνάει να καταλάβει τη ζημιά που έχει κάνει σε σένα, τη κόρη του, τη ζημιά που έκανε στην οικογένειά του. Είναι παλιάνθρωπος και ελπίζω να μην ξαναρθεί. Θα είναι καλύτερα για όλους αν δεν ξαναρθεί».
Αλήθεια όμως, τι λες σε ένα παιδί που σε κοιτάζει μέσα στα μάτια και κλαίει; Τι λες σε ένα παιδί που κουβαλάει το μισό γενετικό υλικό αυτού του ανθρώπου που μάταια, προσπαθείς να συγχωρέσεις για όσα σας έκανε;
η διαβεβαιώνεις πως την αγαπάει. Δεν μιλάς άσχημα για τον άλλο γονιό, ακόμη κι αν είσαι κόκκινη/ος, από θυμό. Τη διαβεβαιώνεις πως ο άνθρωπος από τον οποίο προέρχεται η μισή, δεν είναι κακός, άρα ούτε εκείνη είναι. Καταλαβαίνεις ότι πονάει, καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται κάποιον να την ακούσει.
Να είσαι ειλικρινής με το παιδί. Να του λες ότι δεν έχεις όλες τις απαντήσεις, ότι μακάρι να μπορούσες να διορθώσεις τα πράγματα και να τα κάνεις καλύτερα. Να του λες ότι δεν είναι κακό που είναι θυμωμένο και ότι θα είσαι πάντα εκεί, όποτε θέλει να μιλήσει.Να του θυμίζεις συχνά πυκνά πόσο υπέροχο παιδί είναι και ότι ο μπαμπάς του, δεν έφυγε εξαιτίας του.
Να του λες τη μεγαλύτερη και πιο δυνατή αλήθεια: Πως μέχρι το τέλος του κόσμου, μέχρι τον ουρανό και πίσω, θα το αγαπάς όπως θα το αγαπούσαν δύο γονείς μαζί και δεν θα το αφήσεις ποτέ γιατί κάθε λεπτό μαζί του, είναι ευλογία.
Να του λες ότι ο μπαμπάς (ή η μαμά) μπορεί να έφυγε αλλά ευτυχώς, όταν το έκανε, άφησε πίσω, το καλύτερο κομμάτι του!
