Θα ‘θελα κι εγώ να μην πω τα χιλιοειπωμένα αλλά οι μέρες αυτές με κάνουν να θέλω να μοιραστώ τη σκέψη μου όλο και πιο έντονα. Ανοιξέ το σχολςίο και το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς είναι μπροστά μας.
Κι ενώ όλοι οι γονείς τρέχουν να εξοπλίσουν τα παιδιά τους με όλα τα «απαραίτητα» εφόδια (καινούρια τσάντα, καινούρια κασετίνα, κ.ά) για να επαναπαυτούν και εν τέλει να πουν «ουφ, πάνε και τα σχολικά, τελειώσαμε» ας τινάξουμε λίγο το σώμα απ’τον πουπουλένιο καναπέ μας κι ας θυμίσουμε στο μυαλό πως πέρα από ‘μάς υπάρχουν και κάποιοι άλλοι.
Είναι κάτι παιδιά εκεί έξω που θα έρθουν φέτος στο σχολείο με τρύπιο παντελόνι, με την ίδια τσάντα και την ίδια κασετίνα. Είναι κάτι παιδιά που κουβαλάνε στη φθαρμένη τσάντα τους τα ίδια όνειρα που κουβαλάνε και τα δικά μας παιδιά στην ολοκαίνουρια γυαλιστερή τους τσάντα.
Προτού λοιπόν αρχίσετε να μιλάτε στα παιδιά σας για όλα εκείνα τα σχολικά πράγματα που μοιάζουν τόσο «δεύτερα», φροντίστε πρώτα να τα πάρετε μια τρυφερή αγκαλιά και να τα προετοιμάσετε λέγοντάς τους πως τα ματάκια τους φέτος ίσως δουν σε μια γωνιά ένα παιδί να ψάχνει για λίγη αγάπη και που έχει τον φόβο της κοροϊδίας ριζωμένο στην καρδούλα του. Φροντίστε να τους εξηγείσετε πως μοιάζει ο σεβασμός και η αποδοχή. Αν ο καθένας μας πράξει αυτό με το δικό του παιδί….που ξέρετε; Ίσως σώσετε την ψυχή…ή μάλλον ας το πω πιο καθαρά…ίσως σώσετε τη ΖΩΗ ενός παιδιού που ελπίζει σ’ένα καλύτερο αύριο.
Τώρα, βουλιάξτε στον καναπέ!!! Καλή σχολική χρονιά σε όλους!…
To κείμενο το είδα στο τοιχό μιας φίλης μου.
Πηγή: .daddy-cool.gr
