Αισθάνομαι σαν την γυναίκα που όχι μόνο παλεύει να αναθρέψει δύο παιδιά , αλλά δύο παιδιά με γενετικές ασθένειες _ μόνη μου.
Αισθάνομαι σαν τη μαμά που μεγαλώνει μόνη της παιδιά κάνοντας 3 δουλειές, 18 ώρες τη μέρα προκειμένου να καταφέρω να βρεθώ πάνω απ΄το επίπεδο φτώχειας, ένας στόχος που φαντάζει πολύ μακρινός μέρα με τη μέρα.
Είμαι ένας εξαντλημένος άνθρωπος που δεν έχει κοιμηθεί για περισσότερο από 5 ώρες σε τρία χρόνια, ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να παρηγορήσω τα παιδιά μου για το θάνατο του πατέρα τους.
Το μόνιμο άγχος μου είναι να μην απογοητεύσω τα παιδιά αυτά.
Περνάω κάθε λεπτό της μέρας κάθε δευτερόλεπτο κάνοντας τα πάντα_ μόνη μου.
Δουλειά, μαγείρεμα, καθάρισμα, ψώνια. Εγώ οργανώνω, φροντίζω τις αρρώστιες, αλλάζω ότι χρειάζεται να αλλαχτεί, προσαρμόζω τις καταστάσεις και αγχώνομαι για τα πάντα. Μεγαλώνω με λίγα λόγια τα παιδιά μου.
Γι αυτό αισθάνομαι απόλυτη σκύλα.
Γνωρίζω πολύ καλά πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που αντιμετωπίζουν σπουδαιότερες δυσκολίες από μένα . Επειδή όμως ξέρω πόσο δύσκολη είναι η δική μου η ζωή έχω χάσει κάθε ίχνος συμπόνοιας για τους γύρω μου, ειδικά όταν ακούω παράπονα για θέματα τετριμμένα.
Γι αυτό το λόγο λοιπόν μη μου παραπονιέσαι επειδή ο άνδρας σου, που κάποια στιγμή θα εμφανιστεί, άργησε στη δουλειά κ τα παιδιά, σου έχουν σπάσει τα νεύρα, που έχασες το μάθημα της yoga επειδή έχεις το παιδί στο σπίτι άρρωστο. Εγώ με παιδί στο σπίτι άρρωστο χάνω χρήματα επειδή δεν πάω στη δουλειά μου.
Μη μου λες το πόνο σου επειδή έπρεπε να δουλέψεις όλο το σαββατοκύριακο, όταν εγώ πρέπει να δουλεύω κάθε μέρα, κάθε νύχτα και κάθε σαββατοκύριακο εδώ και τρία χρόνια.
Δε με νοιάζει ότι θέλεις διακοπές, εγώ απλά ελπίζω να χω αρκετά χρήματα για το σούπερ μάρκετ.
Δεν με απασχολεί που το παιδί σου δεν τα κατάφερε να μπει στην ομάδα_ το δικό μου παιδί πρέπει να ζει με την απώλεια ενός πατέρα.
Δεν με ενδιαφέρει τίποτα απ όλα αυτά και άλλα τόσο ανούσια θέματα που εσύ θεωρείς “προβλήματα”.
Εργάζομαι κάθε μέρα με κακοποιημένες γυναίκες. Γυναίκες με κατεστραμμένες ζωές. Γυναίκες που προσπαθούν απελπισμένα να φτιάξουν τη ζωή τους ως μαμάδες σε μονο-γονεικές οικογένειες.
Εμείς έχουμε αληθινά προβλήματα. Όχι εσύ.
Τα παράπονά σου; Μου είναι αδιάφορα. Στ ΄’αρχ*δια μου.
Γι αυτό λοιπόν εκτός κι αν πνίγεσαι, μη μου το πεις. Απλά προχώρα.
Παραείμαι απασχολημένη στη προσπάθειά μου να ξεφύγω μέσα απ΄αυτόν τον καιάδα, για να δείξω το παραμικρό ενδιαφέρον για σένα και τα “προβλήματά “σου.
