Όταν κάνεις κάτι καλό για κάποιον, ενισχύεις τον αυτοσεβασμό σου και νιώθεις την ιδιαίτερη χαρά που έχουν όσοι προσφέρουν. Ενισχύεται η αυτοεκτίμηση σου γιατί η πράξη της προσφοράς, σου δημιουργεί συναισθήματα ικανοποίησης και πληρότητας.
Όταν προσφέρεις χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή, απαλλάσσεσαι αυτομάτως από τα δεσμά των κοινωνικών συμβάσεων. Είσαι ελεύθερος!
2. Η προσφορά βοήθειας ως αντικαταθλιπτικό.
Όταν προσφέρεις, δίνεις χαρά και αυτό σου μεταφέρει ευχάριστα συναισθήματα. Χαίρεσαι κι εσύ όταν κάνεις χαρούμενο κάποιον άλλο που το έχει ανάγκη. Ένα δικό του χαμόγελο, σε αναπτερώνει.
Επίσης, αυτό λειτουργεί ως ευκαιρία να εκτιμήσεις αυτά που ήδη έχεις, να τα προστατεύσεις αποβάλλοντας τις αδηφάγες και αχόρταγες επιθυμίες σου για όλο και περισσότερα αγαθά.
Το δίδαγμα που αναδύεται όταν προσφέρεις ανθρωπιστική βοήθεια είναι να μάθεις να ζεις με απλό τρόπο, εκτιμώντας τα μικρά καθημερινά πράγματα και προστατεύοντας τα ώστε να τα διατηρήσεις και στο μέλλον. Τα μικρά καθημερινά πράγματα συνθέτουν τη μεγαλειότητα της ζωής!
3. Η σημασία της συνύπαρξης με τον συνάνθρωπο
Τελικά, το πιο σημαντικό απ’ όλα, ακόμα και από όλα τα υλικά αγαθά, είναι η σχέση μας με τον συνάνθρωπο. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος όταν είναι μόνος του. Η επαφή μας με τον συνάνθρωπο μας εξευγενίζει και μας εξημερώνει.
Γιατί μόνοι μας θα ήμασταν πολύ άγριοι, ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Μένουμε όλοι μαζί σε αυτόν τον πλανήτη και είναι καλό να είμαστε αγαπημένοι και μονοιασμένοι. Αυτή είναι κι η πηγή της ευτυχίας. Όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, γι’ αυτό ας αντιληφθούμε πως είναι καλό να επιστρατευτούμε για να εκπληρώσουμε κοινούς στόχους για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών.
4. Ενεργοποίηση, όχι στην παθητικότητα!
Όταν προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον που το έχει ανάγκη, αυτό σηματοδοτεί και την ενεργοποίηση σου ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου. Σε μία εποχή, όπου προωθείται η απενεργοποίηση μας μέσω των ΜΜΕ, προκειμένου να είμαστε περισσότερο ελέγξιμοι, η προσφορά βοήθειας στον συνάνθρωπο έρχεται να μας σηκώσει από τον καναπέ.
Αποδεικνύουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε να δράσουμε, ότι έχουμε τη δική μας δύναμη και πως αν την μοιραστούμε τελικά γινόμαστε όλοι μαζί περισσότερο δυνατοί και καθόλου ελέγξιμοι. Η αυτοεκτίμηση μας ενισχύεται και η αυτοεικόνα μας βελτιώνεται.
5. Η μετάβαση από το «εγώ» στο «εμείς»
Σε εποχές λατρείας του ατομικισμού, η προσφορά στον συνάνθρωπο μας σπρώχνει σε πράξεις που δίνουν διέξοδο στα προβλήματα που γεννιούνται από την εθελοτυφλία των σύγχρονων κοινωνιών, από τις αδυναμίες του κράτους και την απουσία μέριμνας για τις αδύναμες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Τελικά, αν στραφούμε στο «εμείς» θα νιώσουμε την πανανθρώπινη αξία της αγάπης για τον συνάνθρωπο. Ο εγωκεντρισμός δεν μας προσφέρει σε καμιά περίπτωση τη δυνατότητα εξέλιξης. Μέσα από το «εμείς», ανακαλύπτουμε συνεχώς νέες πλευρές του εαυτού μας, γεγονός που βοηθά στην αυτογνωσία μας.
Η αξία του εθελοντισμού
Το κίνημα του εθελοντισμού προάγει όλες εκείνες στις πανανθρώπινες, ξεχασμένες λίγο-πολύ αξίες, όπως είναι η κοινωνική αλληλεγγύη , η ανιδιοτελής προσφορά και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Στη σημερινή κοινωνία με τους ξέφρενους και αγχωτικούς ρυθμούς ζωής, του υλικού ευδαιμονισμού και του ατομικισμού όπου οι ανθρώπινες σχέσεις χαρακτηρίζονται από πνεύμα αδιαφορίας και συμφέροντος, ο εθελοντισμός φαντάζει ως ο μοναδικός φάρος ελπίδας που μπορεί να φωτίσει προς μία διαφορετική κατεύθυνση, μια νέα στάση ζωής.
Χρύσα Βαλαμουτοπούλου
Πηγή; psixoperpatimata
