Κι ήρθε η μέρα που σταμάτησα να λησμονώ όλα αυτά που μου λείπουν από εσένα και με εσένα. Έβαλα τις σκέψεις μου σε τάξη, παρά το γεγονός ότι οι πληγές μου είναι ακόμα ανοιχτές. Και στο ορκίζομαι πως θα τις κοιτάζω ξανά και ξανά, χωρίς καν να τις περιποιούμαι, μέχρι αυτές να κλείσουν μοναχές τους, με τρόπο φυσικό κι αβίαστο. Γιατί με τον τρόπο αυτό θα μου θυμίζουν κάθε μέρα τους λόγους που είμαι καλύτερα χωρίς εσένα.
Ναι, πονάω και ναι, ακόμα σ’ αγαπάω όσο κανέναν. Μα τον ξεριζωμό σου τον επέλεξες εσύ κι εγώ αυτό ακριβώς θα σε αφήσω να κάνεις. Θα μετατρέπονται οι πληγές μου σε εκδορές, μέχρι το δέρμα μου να ξαναγίνει όπως πριν, αφήνοντάς μου σημάδια που θα μου θυμίζουν την ιστορία μας, όπως ακριβώς ένα τατουάζ.
Και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι μου έδωσες πιο πολλά απ’ όσα πήρα ποτέ στη ζωή μου μέχρι τώρα και μπαίνοντας σε αυτή, φώτισες πράγματι τα σκοτάδια μου, μα η προσφορά σου ήταν περιορισμένη και φτωχή. Και τώρα που το σκοτάδι ξανάγινε τρόπος ζωής, τώρα βλέπω τα πράγματα πιο φωτεινά από ποτέ.
Μου αξίζει κάποιος που θα θέλει να με κάνει ευτυχισμένη 24 ώρες το 24ωρο, χωρίς να προσδιορίζει ημερομηνία λήξης, όπως έκανες εσύ. Μου αξίζει κάποιος που θα έρχεται να με δει έστω και για πέντε λεπτά, κι ας έχει διανύσει πάνω από μιας ώρας διαδρομή.
Μου αξίζει κάποιος που δε θα φουντώνει τις ανασφάλειες μου, κάνοντάς με να νιώθω επιθυμητή μόνο ορισμένες φορές, όταν θα είναι εκείνος πρόθυμος να μου το δείξει. Μου αξίζει κάποιος που θα μου ανοίγεται και θα μου μιλάει για όσα τον απασχολούν και δε θα τα κρατάει μέσα του, κινδυνεύοντας κάποια στιγμή με μια έκρηξη να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Μου αξίζει κάποιος που θα νιώθει όλα όσα νιώθω κι εγώ, στον ίδιο βαθμό και δε θα βάζει τοίχους, ούτε καν θα υπολογίζει εγωισμούς. Μου αξίζει κάποιος που όταν δε θα είμαι εγώ καλά, δε θα είναι ούτε αυτός και θα δίνει όλο του το είναι μόνο και μόνο για να με δει να χαμογελάω. Μου αξίζει κάποιος που όταν θα έχει μέρες να με δει, θα του λείπω και θα είμαι η προτεραιότητά του. Μου αξίζει, λοιπόν, κάποιος ακριβώς σαν το άτομο που ήμουν τόσο καιρό εγώ για εσένα.
Κι αυτός ο κάποιος θα με εκτιμήσει εγκαίρως και πραγματικά και θα φροντίσει να μη με χάσει ποτέ. Κι όταν αυτός ο κάποιος, μια μέρα, όποια κι αν είναι αυτή η μέρα, βρεθεί, εσύ για μένα θα είσαι το τατουάζ που δεν έκανα μαζί σου ποτέ. Εκείνο το δάκρυ που θα χαράζαμε κι οι δυο στα δέρματα μας, αλλά τελικά δε χαράξαμε ποτέ.
Ένα σημάδι που μια μέρα δε θα υπάρχει καν στο σώμα μου, παρά μονάχα –κάποια βράδια που θα συζητάω με παρέα και κρασί και θα αναπολώ το παρελθόν– θα τριγυρίζει στο μυαλό μου. Μια ανάμνηση που ολοένα και περισσότερο θα χάνεται με το πέρασμα του χρόνου, μέχρι την ημέρα που θα είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγη: pillowfights.gr
