Ένα ζευγάρι οικολόγων, ο Daniel Janzen και η Winnie Hallwachs, είχαν μια ιδέα για μια εταιρία χυμών στην Κόστα Ρίκα – δεν ήξεραν ότι αυτό θα οδηγούσε στην ανακάλυψη του αιώνα. Το 1997, το ζευγάρι προσέγγισε την εταιρία με μια πρόταση.
Αν δώριζαν ένα κομμάτι μιας άθικτης δασικής περιοχής στο Area de Conservacion Guanacaste, θα μπορούσαν να πετάνε δωρεάν τις φλούδες και τον πολτό των πορτοκαλιών. Το μέρος όπου θα πετούσαν τα άχρηστα υλικά ήταν ένα άσχημα αποψιλωμένο χωράφι. Η εταιρία συμφώνησε με την προσφορά.
Έναν χρόνο αργότερα, χιλιάδες φορτηγά πήγαν και πέταξαν πάνω από 12.000 τόνους άχρηστων υλικών.
Το χωράφι με τις φλούδες και τον πολτό πορτοκαλιών έμεινε ανέγγιχτο για 10 χρόνια. Έφτιαξαν ένα μεγάλο σήμα με κίτρινα γράμματα το οποίο εξηγούσε τι είχε συμβεί εκεί. Μετά από 16 χρόνια, ο Janzen έστειλε έναν μεταπτυχιακό φοιτητή, τον Timothy Treuer, για να ρίξει μια ματιά και να παρουσιάσει τι ανακάλυψε.
Του έδωσε οδηγίες για το σήμα που είχαν φτιάξει. Δεν θα είχε πρόβλημα να βρει το χωράφι. Ο Treuer πήγε στο μέρος όπου είχαν πεταχτεί οι φλούδες των πορτοκαλιών, αλλά δεν μπορούσε να βρει το σήμα πουθενά.
Τριγυρνούσε για μισή ώρα χωρίς τύχη και δεν μπορούσε να βρει το σήμα που του είχε υποδείξει ο Janzen. Ο Treuer πήρε τηλέφωνο τον Janzen για περισσότερες λεπτομέρειες. Επέστρεψε μια εβδομάδα αργότερα στο ίδιο σημείο – αλλά και πάλι δεν έβρισκε το σήμα.
Ήξεραν όμως ότι αυτό ήταν το χωράφι όπου η εταιρία είχε πετάξει τα άχρηστα υλικά. Όταν συνειδητοποίησαν ότι κοιτούσαν το σωστό χωράφι, σοκαρίστηκαν. Δεν έμοιαζε καθόλου με την γύρω περιοχή.
Σε σύγκριση με τα γύρω χωράφια, ο Treuer είπε ότι ήταν η μέρα με τη νύχτα. «Ήταν δύσκολο να πιστέψεις ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στις δύο περιοχές ήταν οι φλούδες των πορτοκαλιών. Έμοιαζαν να είναι εντελώς διαφορετικά οικοσυστήματα», λέει.
Η βλάστηση ήταν απίστευτα πλούσια. Ακόμη δεν μπορούσαν να βρουν το σήμα. Τα αποτελέσματα των ευρημάτων τους δημοσιεύτηκαν, δείχνοντας πόσο βοήθησαν τα φρούτα στην ανάπτυξη του νέου δάσους.
Ο Treuer και η ομάδα του από το Princeton αποφάσισαν να μελετήσουν την απίστευτη περιοχή για τα επόμενα τρία χρόνια. Έπαθαν πλάκα με αυτά που έμαθαν. Στο διπλανό χωράφι, όπου δεν υπήρχαν φλούδες πορτοκαλιών, υπήρχε μόνο ένα κυρίαρχο είδος δέντρου. Στην άλλη πλευρά, υπήρχαν γύρω στα τριάντα είδη δέντρων που ευδοκιμούσαν.
Το χώμα ήταν καλύτερο, η δασοκάλυψη υγιής, υπήρχαν μεγάλα και δυνατά δέντρα και εμφανίστηκε ένα νέο είδος νυφίτσας – όλα αυτά χάρη στα υπολείμματα φρούτων που πετάχτηκαν πάνω από 10 χρόνια πριν. «Μπορούσαν να σκαρφαλώσουν 20 άτομα σε αυτό το δέντρο ταυτόχρονα και θα κρατούσε το βάρος τους χωρίς πρόβλημα», λέει ένας από τους συγγραφείς του άρθρου. «Είναι τεράστιο.»
Η έρευνα τους κατέληξε ότι η δευτερεύουσα ανάπτυξη δάσους, το δάσος που φυτρώνει όταν το πρώτο καταστραφεί, είναι απαραίτητη για την επιβράδυνση της κλιματικής αλλαγής. Αυτή η ανακάλυψη αλλάζει τα δεδομένα. Ανακάλυψαν ότι τα νέα δάση απορροφούν και αποθηκεύουν τον άνθρακα της ατμόσφαιρας 11 φορές περισσότερο από τα παλιά δάση.
Ο Treuer πιστεύει ότι αν μπορέσουν να επαναλάβουν το πείραμα σε όλο τον κόσμο, θα μπορούσε να βοηθήσει την ατμόσφαιρα να αποκατασταθεί μόνη της. Πάνω από τις μισές σοδειές στις ΗΠΑ καταλήγουν σε χωματερές. Αν υιοθετούσαν αυτή την ιδέα, θα μπορούσαν να σώσουν τα μέρη που έχουν αποψιλωθεί.
«Δεν θέλουμε οι εταιρίες να πετάνε τα σκουπίδια τους όπου να’ναι, αλλά υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις και πιστεύω ότι οι προοπτικές είναι πολύ καλές», είπε ο Treuer. Το 2015, ο Treuer κατάφερε επιτέλους να καθαρίσει την πυκνή βλάστηση και να εντοπίσει το χαμένο σήμα που είχαν τοποθετήσει 10 χρόνια πριν. Είναι σύμβολο της θαυματουργής μεταμόρφωσης του μέρους.
Με την βοήθεια των φρούτων, μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα απορρίμματα και να σώσουμε το περιβάλλον.
Credit: shareably.co
