Στο αεροπλάνο ένας άντρας άρχισε εκνευρισμένος να φωνάζει σε εμένα και στο παιδί μου, απαιτώντας να «πληρώσω το εισιτήριό του» — αλλά αυτό που έκανε ένας άγνωστος άφησε ολόκληρη την καμπίνα σε σοκ 😲😨
«Είναι υπερβολικά θορυβώδες. Δεν πρόκειται να πληρώσω εισιτήριο για να ακούω το παιδί σας να ουρλιάζει τρεις ώρες», φώναξε απότομα ο άντρας μέσα από τον διάδρομο του αεροπλάνου.
Τινάχτηκα και έσφιξα το μωρό πιο δυνατά στο στήθος μου. Έκλαιγε σχεδόν σαράντα λεπτά — κουρασμένο, φοβισμένο, ευαίσθητο σε κάθε ήχο. Το κουνούσα, του ψιθύριζα, του τραγουδούσα χαμηλόφωνα — όλα μάταια.
Οι γύρω επιβάτες άρχισαν να γυρίζουν τα κεφάλια τους. Κάποιοι με εκνευρισμό, άλλοι με συμπόνια.
Ο άντρας έσκυψε πιο κοντά, το πρόσωπό του κατακόκκινο από θυμό.
— Κάντε κάτι! Κάντε το να σωπάσει! — σφύριξε. — Δεν είναι και δωρεάν, ξέρετε.
Απάντησα σιγανά:
— Προσπαθώ. Συγγνώμη, σας παρακαλώ…
Χαμογέλασε ειρωνικά.
— Προσπαθήστε στην τουαλέτα. Και μείνετε εκεί μέχρι να σταματήσει να κλαίει. Ή καλύτερα — σε όλη τη διάρκεια της πτήσης. Αλλιώς, πληρώστε το εισιτήριό μου.
Τα χέρια μου έτρεμαν. Το μωρό έκλαιγε με λυγμούς και μέσα μου όλα σφίγγονταν από ντροπή και αδυναμία. Σηκώθηκα. Όχι επειδή συμφώνησα — αλλά επειδή δεν άντεχα πια τα βλέμματα και τη φωνή του. Δεν είχα χρήματα για άλλο εισιτήριο. Είχα ήδη πουλήσει τα τελευταία μου πράγματα για να πληρώσω αυτό το ταξίδι.
Είχα κάνει μόλις λίγα βήματα στον διάδρομο, όταν δίπλα μου εμφανίστηκε ένας άντρας με σκούρο κοστούμι. Ήρεμος, συγκρατημένος, σίγουρος. Με κοίταξε και είπε χαμηλόφωνα:
— Κυρία μου, παρακαλώ, ελάτε μαζί μου.
Μίλησε για λίγο με τη συνοδό πτήσης και με οδήγησε μπροστά, στην πρώτη θέση.
— Καθίστε εδώ, — είπε δείχνοντας ένα φαρδύ κάθισμα. — Εδώ είναι πιο άνετα με ένα παιδί.
— Δεν μπορώ… — ψιθύρισα.
— Μπορείτε, — απάντησε ήρεμα. — Απλώς καθίστε. Εγώ θα πάρω τη θέση σας.
Όταν ο καλοσυνάτος άγνωστος επέστρεψε στη θέση μου, ο άντρας στον διάδρομο ξέσπασε σε δυνατά γέλια:
— Επιτέλους! Τουλάχιστον ένας φυσιολογικός άνθρωπος! Ξεφορτωθήκαμε αυτό το τσίρκο! Επιτέλους λίγη ησυχία.
Αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο άγνωστος με το κοστούμι έκανε κάτι που πάγωσε ολόκληρη την καμπίνα από το σοκ 😲😨 Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Ο άντρας στον διάδρομο σήκωσε το βλέμμα — και πάγωσε. Το πρόσωπό του χλόμιασε. Το χαμόγελο εξαφανίστηκε.
— Καλημέρα, — είπε ψυχρά ο άντρας με το κοστούμι, καθίζοντας δίπλα του. — Δεν περίμενα να σας συναντήσω εδώ.
Ο άλλος άρχισε να τραυλίζει:
— Εγώ… εγώ δεν ήξερα… Απλώς…
— Τα είδα όλα, — τον διέκοψε. — Και τα άκουσα όλα.
Έσκυψε ελαφρά μπροστά και πρόσθεσε χαμηλόφωνα:
— Αύριο δεν χρειάζεται να έρθετε στη δουλειά. Άνθρωποι που μιλούν έτσι σε μητέρες και παιδιά δεν εργάζονται στην εταιρεία μου.
Στην καμπίνα απλώθηκε σιωπή. Απόλυτη σιωπή.
Κι εγώ καθόμουν εκεί, κρατώντας σφιχτά το μωρό μου, και κατάλαβα επιτέλους ότι εκείνος ο άγνωστος ήταν επικεφαλής μιας παγκόσμιας εταιρείας — αλλά είχε μια εξαιρετικά καλή καρδιά.
