Η γυναίκα της ιστορίας μας εξομολογείται τις δύσκολες ώρες που πέρασε με την οικογένειά της αλλά και το θαύμα του Αρχαγγέλου που βίωσαν.
Η ιστορία της
Σεβαστέ πάτερ, με πολύ σεβασμό και ταπείνωση προσκυνώ την Χάρη του Θαυματουργού Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Μανταμάδου και ζητώ την σκέπη Του, που ποτέ δεν μου την αρνήθηκε, ο Μέγας της Βουλής Άγγελος. Είμαι μια απλή μητέρα, χήρα, χωρίς βοήθεια από πουθενά. Η μόνη μου παρηγοριά είναι ο Θεός και οι Άγιοί Του. Έχω τρία παιδιά, δυο κόρες και ένα γιο. Από την πρώτη μου κόρη έχω έναν εγγονό τον Στέφανο, είκοσι χρόνων, φοιτητή στο οικονομικό τμήμα. Από το γιό μου, δυο εγγόνια, το Θανάση, δώδεκα χρόνων και τον Παναγιώτη, έντεκα. Η άλλη μου κόρη είναι ελεύθερη.Με το γράμμα μου αυτό θέλω να σας διηγηθώ το μεγάλο θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Μανταμάδου, που έκανε στο εγγόνι μου, τον Στέφανο.
Στις 7 Ιανουαρίου 2007, ξημερώματα, ο εγγονός μου γύριζε με έναν φίλο του από κάποια γενέθλια. Οδηγούσαν σε ευθύ δρόμο, με κανονική ταχύτητα. Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο βγήκε από δρόμο χωρίς ορατότητα , με υπερβολική ταχύτητα και έπεσε κάθετα επάνω στο αυτοκίνητο του εγγονού μου. Όπως ήταν επόμενο ,το αυτοκίνητο διαλύθηκε μαζί με τα παιδιά. Σίδερα και άνθρωποι έγιναν ένα , μια μάζα! Έπειτα από δυο ώρες οι πυροσβέστες και οι άνδρες του ΕΚΑΒ έβγαλαν το παιδί σχεδόν νεκρό, με απώλεια αίματος τρία τέσσερα λίτρα.Για καλή του τύχη οι γιατροί του ΕΚΑΒ τον διασωλήνωσαν και τον μετέφεραν στη μονάδα εντατικής θεραπείας(ΜΕΘ). Κάθε μέρα, επί δεκατρείς μέρες, οι γιατροί περίμεναν να σβήσει. Εγώ, όμως και η μητέρα του δε παύσαμε να ελπίζουμε στο θαύμα του Ταξιάρχη, που Τον παρακαλούσαμε νύχτα και μέρα.
Η συνέχεια της εξομολόγησης
Επειδή και εγώ ήμουν άρρωστη στο κρεβάτι, έστειλα στο παιδί μια μικρή εικόνα του Ταξιάρχη Μανταμάδου, που είχα πάρει κάποτε όταν ήρθα για προσκύνημα στη Χάρη Του. Την δωδέκατη μέρα προς δέκατη Τρίτη, από την μικρή εικονίτσα του Ταξιάρχη βγήκε μια λάμψη και το μαύρο χρώμα της έγινε φωτεινό! Τότε η εικόνα υγράνθηκε και ο θάλαμος όλος γέμισε από μια ευωδιά, λεπτή, θαυμάσια, πρωτόγνωρη!
Το κεφάλι του εγγονού μου άρχισε να ιδρώνει και σταγόνες χοντρές να κυλούν στο προσκέφαλό του. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του και κούνησε ελαφρά τα δάχτυλα των χεριών του! Ο γιατρός που ήταν υπηρεσία μέσα στην εντατική, βγήκε στην πόρτα και φώναζε δυνατά: «Θαύμα-Θαύμα»! Όλοι έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει. Η ευωδιά του Αρχάγγελου τους ακινητοποίησε και τους έκανε να νιώσουν δέος.
Από τη στιγμή αυτή άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της επαναφοράς στη ζωή του εγγονού μου! Σιγά-σιγά έφυγε το αιμάτωμα από τον εγκέφαλό του. Στα πόδια του έβαλαν sten και δεν του τα έκοψαν. Η θεραπεία τώρα άρχιζε από το κεφάλι προς τα άκρα που τα είχαν μισοναρκωμένα. Με δυο βρογχιοτομές και ιατρική υποστήριξη άρχισε η θεραπεία των πνευμόνων και στη συνέχεια η θεραπεία ήπατος και σπλήνας. Άρχισε να κουνάει τα χέρια και να συνεννοούμαστε γραπτώς.
Αφού άρχισε να πηγαίνει καλύτερα ,αποφάσισαν να κάνουν κάποιες χειρουργικές επεμβάσεις στα πόδια ,που ήταν συντετριμμένα στους μηρούς, γιατί το αυτοκίνητο πέρασε κάθετα από πάνω του! Η εικόνα του Αρχάγγελου όλον αυτό τον καιρό παρέμεινε φωτεινή και λαμπυρίζουσα!. Αυτό μας έδινε μεγάλη ελπίδα και σιγουριά για το καλύτερο. Στο ιατρικό συμβούλιο, όπου συμμετείχαν γιατροί από δυο νοσοκομεία, οι σύνεδροι αποφάσισαν ότι οι εγχειρήσεις πρέπει να γίνουν σε τέσσερα στάδια και μάλιστα μακρόχρονα. Ορθοπεδικός ιατρός κ. Κωνσταντίνος Παπακωστίδης, ένας πολύ πιστός άνθρωπος και καλός επιστήμων , με δυο εγχειρήσεις κατόρθωσε το ακατόρθωτο!
Το χαρούμενο τέλος
Αργότερα ,μετά την εγχείρηση, έλεγε: «Το χέρι μου το κουνούσε μια αόρατη, ανώτερη δύναμη»! Όλοι οι γιατροί μας έλεγαν ότι θα μείνει πέντε με έξι μήνες στο νοσοκομείο και θα βγει με φορείο ή το πιο αισιόδοξο με καροτσάκι! Ο Αρχάγγελος όμως και πάλι τους διέψευσε. Το παιδί μας βγήκε με πατερίτσες σε δυο μήνες! Τώρα περπατάει με μια πατερίτσα! Κάνει φυσικοθεραπείες και σε λίγο καιρό θα είναι, πιστεύουμε, τελείως καλά. Όσοι γνώριζαν το ατύχημα, νόμιζαν ότι το παιδί έχει πεθάνει. Όταν τους λέμε ότι χαίρει υγείας, δεν το πιστεύουν!
Πάτερ όταν χτύπησε το εγγονάκι μου σας πήρα τηλέφωνο και σας παρακάλεσα να προσευχηθείτε και να κάνετε μια παράκληση. Τότε μου δώσατε πολύ κουράγιο και μεγάλες ελπίδες. Προσευχήθηκα, ξαγρύπνησα και με τη δική σας προσευχή το θαύμα έγινε, γι΄ αυτό και σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα. Σας παρακαλώ, γράψτε αυτό το θαύμα της πραγματικά «νεκρανάστασης» του εγγονού μου στο αξιόλογο περιοδικό σας, να το διαβάσουν οι αναγνώστες σας και να ενισχυθούν στη πίστη. Με πολύ ευλάβεια ,ταπείνωση, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό προς τον Προστάτη μας Ταξιάρχη, Τον προσκυνώ και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Με σεβασμό και ευγνωμοσύνη
Μυρτώ Φασούλη
