Παιδιά ΑμΕΑ: Τα άτομα με ειδικές ανάγκες και δεξιότητες είναι πάντοτε μια μειονότητα για τη χώρα μας που πρέπει να κοπιάσουν ακόμη και για πράγματα που για τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι απλά, όπως το να ανέβουν σε ένα πεζοδρόμιο ή να χρησιμοποιήσουν ένα ασανσέρ.
Παιδιά ΑμΕΑ: Η καθημερινότητα της 30χρονης μητέρας που πηγαίνει με το παιδί της στο σχολείο
«Ερχόμαστε στο σχολείο, κάνουμε όλη τη διαδρομή, γιατί δεν έχει ράμπα, κάνουμε τα μαθήματα μαζί για να τον βοηθάω, στο χεράκι διάλειμμα μαζί, τον ταΐζω εγώ, τουαλέτα μαζί, γυμναστική μαζί, πληροφορική, τον πάω στον πάνω όροφο, τον παίρνω αγκαλιά».
Η 30χρονη ονόματι Μορφούλα είναι μάνα και παράλληλα συνοδός και νοσηλεύτρια του εξάχρονου γιου της Χρήστου και αυτό γιατί στο 2ο δημοτικό σχολείο Πυλαίας που φοιτά το παιδί, δεν υπάρχει ειδικός βοηθός για παράλληλη στήριξη παιδιών με κινητικά προβλήματα.
«Το αυτονόητο τίποτα παραπάνω, να έχει ίση μεταχείριση. Είναι ένα παιδάκι σε καρότσι. Μου λένε κάποιοι γιατί πάει σε κανονικό σχολείο, αυτό ακούω. Δεν έχει νοητικό πρόβλημα, απλά δεν περπατάει».
Οι γονείς του Χρήστου έχουν απευθυνθεί πολλές φορές στην πρωτοβάθμια διεύθυνση, χωρίς να υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα.
«Δεν ξεκίνησε καλά η χρονιά, θέλω να πιστεύω ότι κάτι που ξεκινήσαμε τώρα θα το φτάσουμε μέχρι τέρμα, όχι μόνο για τα παιδιά ΑμΕΑ, για όλα τα παιδιά», λέει ο πατέρας του παιδιού.
Πολύτιμος αρωγός στην τεράστια προσπάθεια που καταβάλλουν οι γονείς, ο σύλλογος διδασκόντων και η διευθύντρια του σχολείου.
Στο ίδιο Δημοτικό σχολείο φοιτούν τρία ακόμη παιδιά με κινητικά προβλήματα. Τα δυο από αυτά έχουν παράλληλη στήριξη, ωστόσο για το τρίτο παιδάκι οι γονείς είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν οι ίδιοι από την τσέπη τους το κόστος για το ειδικό βοηθητικό προσωπικό.
«Αυτά τα παιδιά που έχουν κινητικά προβλήματα υποτίθεται ότι κάνουμε μια διαδικασία για να ενταχθούν. Η ένταξη δε γίνεται με αυτόν τον τρόπο, το σύστημα είναι τόσο καλά στημένο που βρίσκουμε τοίχο οπού και εάν έχουμε απευθυνθεί».
Ο Χρήστος ανήκει στο 15% των παιδιών με αναπηρία στην Ελλάδα, που πηγαίνει σχολείο. Το υπόλοιπο 85%, δηλαδή 170.000 παιδιά παραμένουν αόρατα από την εκπαιδευτική κοινότητα, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες να γίνουν ορατά στο μέλλον.
