Έχω μία εγγονούλα δύο χρονών, την οποία εγώ και ο άντρας μου αγαπάμε πάρα πολύ. Είναι το μοναδικό εγγόνι από το μοναδικό μας γιο και έχει φέρει στη ζωή μας φως, χαρά και ευτυχία. Δυστυχώς ο γιος μου έμεινε χήρος όταν το μωρό ήταν λίγων μηνών και όπως καταλαβαίνετε έχουμε πέσει όλοι με τα μούτρα πάνω στο μωρό για να μην του λείψει τίποτα και να μεγαλώσει όσο πιο καλά μπορεί χωρίς να αισθανθεί έντονα την απουσία της μαμάς του.
Όσο όμως και να αγαπάμε το μωρό και θέλουμε να είμαστε κοντά του δεν σημαίνει ότι κάποια πράγματα δεν μας ενοχλούν. Ο γιος μου εργάζεται σε μία πολύ απαιτητική δουλειά, στην οποία πρέπει να αφιερώνει αρκετές ώρες κάθε μέρα. Όσο εργάζεται κρατάμε εμείς το παιδί αλλά το κρατάμε και μετά, όταν θέλει να βγει με τους φίλους του αλλά και τα σαββατοκύριακα που ξενυχτάει και πίνει μέχρι το πρωί.
Τις καθημερινές το κατανοώ πως εργάζεται και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να κρατάμε εμείς το παιδί. Συνταξιούχοι είμαστε, δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, αλλά πιστεύω πως είναι λάθος να μην έρχεται να πάρει το παιδί του όταν σχολάει, να το πηγαίνει σερί μέχρι αργά και να μας το παρκάρει και τα σαββατοκύριακα. Δεν είμαστε babysitter, παππούδες του είμαστε. Έχει κάποιες ευθύνες απέναντι στο παιδί του. Το μωρό έμεινε χωρίς μανούλα. Το μόνο που του έμεινε είναι ο μπαμπάς του και εμείς, οπότε καλά θα κάνει να αναλάβει τις ευθύνες του και να φερθεί όπως πρέπει στο παιδί αυτό. Μεγαλώνοντας τι θα πιστέψει το παιδάκι αυτό; Ότι πέθανε η μάνα του και ο πατέρας του το παρατάει δεξιά και αριστερά για να κάνει τη ζωή του;
Δεν το δέχομαι. Όσο και να θέλω το παιδί, όσο και να μου αρέσει που το έχουμε μαζί μας με τον άντρα μου όσο ο γιος μου δουλεύει, πρέπει να καταλάβει ποιο είναι το καλό του παιδιού του και να δράσει αναλόγως. Αν δεν το καταλάβει έγκαιρα θα του το πω εγώ. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.
Πόπη
