Το ζευγάρι της ιστορίας μας αντιμετωπίζει την πραγματικότητα στη χώρα μας σήμερα και είναι δύο από τους πολλούς νέους που δουλεύουν πολλές ώρες με πολύ χαμηλούς μισθούς. Εξομολογούνται πως με το εισόδημα αυτό δεν μπορεί κανένας να ανοίξει σπίτι και να κάνει οικογένεια και επιπλέον οι γονείς τους και οι μεγαλύτεροι ισχυρίζονται ότι στην ηλικία τους είχαν ήδη καταφέρει μία καλή δουλειά και ένα σπίτι πιέζοντας περισσότερο την κατάσταση.
Η εξομολόγηση ενός νέου ζευγαριού
Δουλεύω σε γνωστή αλυσίδα καφέ. Δεν έχω ρεπό, δουλεύω και τις 7 μέρες της εβδομάδας. Δώρα άδειες είναι ανέκδοτο. Παίρνω 400 ευρώ και λέω πάλι καλά διότι το περιβάλλον είναι καλό εννοώντας ήρεμο. Είμαι 28 ετών μπαίνω στα 30. Το όνειρο της μητρότητας μοιάζει μακρινό.
Ο φίλος μου είναι 27. Τελείωσε μηχανικός αυτοκινήτων αλλά όπου και αν πήγε δεν τον έπαιρναν διότι δεν είχε εμπειρία. Πώς να αποκτήσεις εμπειρία αν δεν σε παίρνει κανείς, δεν μας είπαν.
Ξεκίνησε να δουλεύει ντελίβερι σε εστιατόριο για λίγο καιρό αλλά τελικά έχει μείνει εκεί 2 χρόνια. Είμαστε μαζί 2,5 χρόνια και συζούμε. Βοήθεια από γονείς δεν υπάρχει. Εκείνος δεν έχει γονείς ούτε αδέρφια, εμένα οι δικοί μου μένουν σε χωριό.
Άντε να μας δώσουν τίποτα τρόφιμα Χριστούγεννα και Πάσχα που θα ανεβούμε αν δεν δουλεύουμε και μπορέσουμε να πάμε.
Εκεί αρχίζει και τελειώνει η βοήθειά τους.
Έχουμε και λέμε. 750 ευρώ δύο άτομα. 400 το ενοίκιο σε γκαρσονιέρα στα Πατήσια, με το ζόρι φέτος της ζητήσαμε να μας το κάνει 350 και ξίνισε. Ποιος άνθρωπος μπορεί μόνος του να δίνει 350 για μια τρύπα στα Πατήσια με αυτούς τους μισθούς, πάλι δεν μας είπαν.
Υπόλοιπο 350. Ρεύμα φως νερο τηλέφωνο ιντερνετ κοινόχρηστα 130 ευρώ.
Πάμε στα 220 ευρώ.
220 ευρώ δύο άτομα για να φάνε. Από το σούπερ μάρκετ παίρνουμε τα απαραίτητα, παπούτσια από πότε έχω να πάρω δεν θυμάμαι. Για να αγοράσω ένα κραγιόν και ένα εσώρουχο σαν γυναίκα μαζεύω τα τιπς για 2 μήνες. Τα προφυλακτικά βέβαια τα αγοράζουμε με το κιλό. Πού να κάνεις παιδί με 220 ευρώ που μόνο οι πάνες του κάνουν τόσο;
Σας παρακαλώ λοιπόν, πριν ρωτήσετε γιατί δεν παντρευόμαστε και δεν κάνουμε παιδιά, πριν μας χαρακτηρίσετε γι’ αυτό, καλύτερα ρωτήσετε μας πρώτα τί δουλειά κάνουμε και πόσα παίρνουμε.
Και πριν μας πείτε το αμίμητο «Εμείς στην εποχή σας μεγαλώναμε 5 παιδιά», αναρωτηθείτε ποιες ήταν οι τιμές των προϊόντων τότε και αν ήταν το ίδιο ακριβή η ζωή, που σας έδιναν προίκα οι γονείς σας έστω δυο δωμάτια και γλιτώνατε το ενοίκιο.
Εμείς σήμερα αυτά τα δυο δωμάτια, τα πληρώνουμε χρυσό.
Μη μιλάτε.
Κάντε τον κόσμο καλύτερο βοηθώντας.
Είναι πιο χρήσιμο.
Αντριάννα
