Μια γυναίκα με παλιά ρούχα μπήκε σε ένα ακριβό εστιατόριο και παρήγγειλε τη φθηνότερη σούπα: όλοι οι πελάτες γελούσαν μαζί της, μέχρι που συνέβη κάτι απρόσμενο 😨😢
Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη με φθαρμένα και απλά ρούχα, μπήκε σε ένα πολυτελές εστιατόριο. Στην είσοδο, η υπεύθυνη την σταμάτησε με αυστηρό τόνο:
— Γιαγιά, αυτό είναι πολύ ακριβό εστιατόριο. Δεν θα μπορέσεις να πληρώσεις.
— Το ξέρω, έχω λεφτά, — απάντησε εκείνη ήρεμα.
Με απροθυμία, την οδήγησαν στο πιο μακρινό τραπέζι, σχεδόν δίπλα στον τοίχο. Οι πελάτες, καθισμένοι στα τραπέζια με τα λευκά τραπεζομάντηλα, αντάλλαξαν περίεργες ματιές — ποια ήταν αυτή η γριούλα που τόλμησε να έρθει εδώ, όπου τρώνε μόνο πλούσιοι άνθρωποι; Η ίδια η ατμόσφαιρα της πολυτέλειας και της λάμψης έμοιαζε να απορρίπτει την παρουσία της.
Όταν πλησίασε ο σερβιτόρος, η γυναίκα σήκωσε το βλέμμα και ρώτησε ήσυχα:
— Τι έχετε στο μενού που να είναι το πιο φθηνό;
— Μπορώ να σας προτείνω σούπα με λαχανικά, αλλά νομίζω ότι κι αυτή θα σας φανεί ακριβή, — είπε διστακτικά.
— Δεν πειράζει, φέρε μου τη σούπα, — είπε εκείνη.
Ακούγοντας τη συζήτηση, μερικοί άντρες στο διπλανό τραπέζι άρχισαν να γελούν δυνατά. Τους ακολούθησαν κι άλλοι — κάποιοι ψιθύριζαν ειρωνικά, άλλοι χαμογελούσαν με περιφρόνηση. Ένα κύμα χλευαστικού γέλιου διαπέρασε την αίθουσα. «Ήρθε μια ζητιάνα να φάει σούπα ανάμεσα στους πλούσιους», ψιθύριζαν.
Όμως ξαφνικά συνέβη κάτι εντελώς απρόσμενο, και οι πελάτες μετάνιωσαν βαθιά για τη συμπεριφορά τους 😢😢 Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Οι κοροϊδίες συνεχίστηκαν, μέχρι που ο σερβιτόρος —ένας νέος, ευγενικός άντρας— πλησίασε τη γυναίκα. Έσκυψε το κεφάλι και είπε χαμηλόφωνα:
— Γιαγιά, συγγνώμη, αλλά γελάνε μαζί σας… Ντρέπομαι πολύ για τη συμπεριφορά τους.
Η γυναίκα χαμογέλασε ελαφρά και απάντησε ήρεμα:
— Δεν πειράζει, παιδί μου. Δεν δίνω σημασία. Το όνειρο είναι πιο σημαντικό.
— Ποιο όνειρο; — ρώτησε εκείνος με απορία.
— Όταν ο άντρας μου ήταν ακόμα ζωντανός, περνούσαμε συχνά μπροστά από το εστιατόριό σας και πάντα ονειρευόμασταν πως μια μέρα θα είχαμε αρκετά χρήματα για να μπούμε μέσα και να παραγγείλουμε φαγητό. Εκείνος πέθανε, κι εγώ μάζεψα λίγα χρήματα… αρκετά για να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο έστω μία φορά.
Ο σερβιτόρος έμεινε ακίνητος, ανήμπορος να μιλήσει. Στα μάτια του έλαμψαν δάκρυα, αλλά γύρισε γρήγορα αλλού, κάνοντας πως σημειώνει κάτι στο μπλοκάκι του. Η γυναίκα τελείωσε ήσυχα τη σούπα της, άφησε προσεκτικά το κουτάλι, έβγαλε το παλιό πορτοφόλι της και ζήτησε τον λογαριασμό.
— Σήμερα εγώ πληρώνω για το όνειρό σας, — είπε χαμηλόφωνα ο σερβιτόρος, σκύβοντας προς το μέρος της. — Και ελπίζω, όταν γεράσω, να υπάρχει κάποιος τόσο καλός όσο εσείς δίπλα μου.
Η αίθουσα, όπου πριν λίγα λεπτά αντηχούσαν γέλια, βυθίστηκε στη σιωπή. Οι άνθρωποι κατέβασαν τα μάτια, ντροπιασμένοι για τη συμπεριφορά τους.
Η γυναίκα απλώς ευχαρίστησε, χαμογέλασε και βγήκε αργά από το εστιατόριο, αφήνοντας πίσω της μια ζεστή σιωπή, μέσα στην οποία, για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ, μπορούσε κανείς να ακούσει τον χτύπο μιας ανθρώπινης καρδιάς.
