Το γύρο του διαδικτύου κάνει το γράμμα της άτυχης γυναίκας από την Αμερική που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο στα 52 της χρόνια.
Η Elizabeth Lee Wurtzel ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, δημοσιογράφος και δικηγόρος, γνωστή για τα εξομολογητικά απομνημονεύματα Prozac Nation, τα οποία δημοσίευσε σε ηλικία 27 ετών. Το έργο της συχνά επικεντρωνόταν στην καταγραφή των προσωπικών της αγώνων με την κατάθλιψη, τον εθισμό, την καριέρα και τις σχέσεις.
Έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου του 2020, στα 52 της. Δύο χρόνια πριν είχε γράφει την ιστορία της με τον καρκίνο στην Guardian.
Διαβάστε την ιστορία της άτυχης γυναίκας
«Έχεις επιλογή για το πώς βλέπεις τα πράγματα που σου συμβαίνουν».
Το μισώ όταν οι άνθρωποι λένε ότι λυπούνται για τον καρκίνο μου.
Αλήθεια;
Με έχουν γνωρίσει; Δεν είμαι κάποιος που θα με λυπηθείς. Είμαι το αυθεντικό κακό κορίτσι.Τώρα έχω προνόμια αναβάθμισης στο τέταρτο στάδιο. Μπορώ να πάω μπροστά. Αλλά έτσι ήταν πάντα.
Είμαι ένας κόφτης γραμμών.
Που σημαίνει ότι προηγούμουν. Ότι ήρθα νωρίς στην ιστορία.
Έπαιρνα Prozac όταν ακόμα λεγόταν fluoxetine. Έγραψα απομνημονεύματα όταν δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα. Εθίστηκα στο να σνιφάρω Ritalin πριν υπάρξει το Adderall. Ήμουν ένα κορίτσι της εξέγερσης, ήμουν μια φεμινίστρια του Do-Me, και πόζαρα γυμνόστηθη υψώνοντας στον κόσμο το μεσαίο δάχτυλο στο εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου μου.
Ήμουν πάντα το πιο εξοργιστικό άτομο που υπήρξε ποτέ.
Είμαι η γυναίκα που σας έκανε να φωνάξετε ότι είναι καλό που η Νέα Υόρκη έχει έλεγχο των όπλων. Είμαι αυτή που σας έκανε να φωνάξετε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένας νόμος που θα με σταματούσε από το να είμαι ο άθλιος εαυτός μου.
Εγώ είμαι αυτό το άτομο.
Και τώρα έχω προχωρημένο καρκίνο του μαστού. Και τώρα έχω ένα νέο καρκίνο του μαστού.
Αλήθεια;
Να λυπηθώ για ποιο πράγμα;
Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ποτέ δεν λυπήθηκα όταν είπα ότι λυπάμαι. Οι συγγνώμες είναι αγένεια.
Μου αρέσει να διαφωνώ.
Δεν χρειάζομαι να είσαι με το μέρος μου – εγώ είμαι με το μέρος μου.
