Ο θάνατος της γυναίκας του στη γέννα του παιδιού τους και οι δυσκολίες του να μεγαλώσει μόνος του ένα παιδί. Η μηδαμινή βοήθεια από συγγενείς και η ανάγκη να το παίρνει μαζί του στο ταξί έχει διχάσει το διαδίκτυο και τους κοντινούς του ανθρώπους.
Η ιστορία του ταξιτζή Παύλου
“Έλα μπαμπά πάμε θα αργήσουμε στη δουλειά“. “ Φάε πρώτα το πρωινό σου αγάπη μου και ξεκινάμε. Έχει και σήμερα πολλά χιλιόμετρα να γράψει το κοντέρ“…
Αυτή είναι η καθημερινότητά μας. Η κόρη μου μπορεί να είναι μόνο τεσσάρων ετών αλλά ξέρει πότε πιάνουμε δουλειά και πότε σταματάμε και όχι μόνο ξέρει αλλά ανυπομονεί κιόλας να ξεκινήσουμε.
Με λένε Παύλο και έχω μία κορούλα τεσσάρων ετών. Τη μεγαλώνω εντελώς μόνος μου από τότε που ήταν βρέφος. Έχασα τη γυναίκα μου στη γέννα από λάθος του γιατρού αλλά προσπαθώ να μην παραπονιέμαι γιατί παραλίγο να χάσω και το παιδί μου. Από τη μία πονάω που έχασα τη γυναίκα μου, από την άλλη όμως ευχαριστώ κάθε μέρα το Θεό που η μία από τις δύο επέζησε και την έχω κοντά μου. Το γιατρό φυσικά δεν τον άφησα έτσι. Τον κυνήγησα δικαστικά αν και η υπόθεσή μας εκκρεμεί και περιμένω πότε επιτέλους θα εκδικαστεί. Είμαστε από αναβολή σε αναβολή και το παιδί έχει πάει 4 χρονών. Έχω επικεντρωθεί όλα αυτά τα χρόνια απόλυτα σε εκείνη και όλα τα άλλα έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Το παιδί μου έχει γίνει το επίκεντρο της ζωής μου, είναι το φως μου, η ανάσα μου και δεν θέλω να το αφήνω μόνο του ή με κάποιον άλλον ούτε για ένα λεπτό.
Είμαι οδηγός ταξί και μέχρι να ξεκινήσει το σχολείο την παίρνω στη δουλειά μαζί μου. Ούτε άτομο έχω να μου την κρατήσει ούτε όμως και χρήματα για να πληρώσω babysitter ή βρεφονηπιακό σταθμό. Εκτός αυτού δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Το παιδί μου μόνο κοντά μου είναι ασφαλές, με κανέναν άλλον έτσι κάθε πρωί ετοιμάζουμε το κολατσιό μας, μπαίνουμε στο ταξί, τη δένω στο καθισματάκι της και ξεκινάμε.
Είναι πολύ κοινωνική και της άρεσε πολύ η επαφή με τον κόσμο. Κάποιοι πελάτες που είναι στάνταρ και ξέρουν ότι στην κούρσα θα είναι και το παιδί μαζί, της παίρνουν δωράκια, ρουχαλάκια, παιχνιδάκια, όσοι όμως δεν γνωρίζουν και μπαίνουν για πρώτη φορά στο ταξί νομίζουν ότι ο προηγούμενος πελάτης ξέχασε το παιδί του και βάζουν τις φωνές. Έχουμε ζήσει απίστευτες στιγμές με την κόρη μου στο ταξί τον τελευταίο χρόνο, αν όμως με ρωτήσετε αν θα γύρναγα το χρόνο πίσω ή αν θα άλλαζα κάτι θα σας πω όχι.
Είναι κάτι που διασκεδάζω τόσο εγώ όσο και εκείνη. Ξέρω πως όταν ξεκινήσει το σχολείο τα πράγματα θα αλλάξουν αλλά αν το θέλει μπορεί να εξακολουθεί να έρχεται μαζί μου για λίγο τα απογεύματα.
Οι κατηγορίες που δέχεται
Πολλοί με κατηγορούν και μου λένε ότι δεν είναι ασφαλές από πολλές απόψεις να έχω το παιδί μαζί μου στο ταξί ειδικά τώρα με τον κορονοϊό. Αυτό δεν σας κρύβω ότι είναι το μοναδικό που με φοβίζει. Τηρούμε όλα τα μέτρα ασφαλείας και στη θέση που κάθεται η κόρη μου έχω βάλει ειδικό τζάμι προστασίας για να μην έρχεται απευθείας σε επαφή με τους πελάτες αλλά και πάλι κατανοώ ότι με αυτό που κάνω ίσως το παιδί μου να κινδυνεύει αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Φυσικά όσοι κρίνουν δεν είναι μονογονείς αλλά άνθρωποι που έχουν δέσει καλά το γάιδαρο τους και μαζί δυο-δυο μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Ρωτήστε και εμάς πώς τα καταφέρνουμε.
Έκοψα τις νυχτερινές βάρδιες για να είμαι με το παιδί μου. Οι γονείς μου δεν ζουν και η πεθερά μου ζει αρκετά μακριά. Μόνο την κουνιάδα μου έχω εδώ κοντά αλλά δεν θα της εμπιστευόμουν ούτε το κατοικίδιο μου πόσο μάλλον το παιδί μου. Με κατηγορεί ότι με αυτό που κάνω κακοποιώ το παιδί και θα μου φέρει λέει την Πρόνοια αλλά έχω πάψει να ασχολούμαι μαζί της. Δεν ήταν ποτέ παρούσα στην ζωή του παιδιού, ούτε καν τα γενέθλια του δεν ξέρει πότε είναι, τώρα την πήρε ο πόνος για την ανιψιά της;
Τελοσπάντων δεν αξίζει να ασχολούμαι με τέτοια άτομα. Αν δεν αναγκαζόμουν δεν θα έπαιρνα το παιδί στη δουλειά μου μαζί μου, ότι στιγμή όμως που αναγκάζομαι να το κάνω προσπαθώ να βλέπω τα καλά όλου αυτού και όχι τα κακά. Το να κατηγορήσουμε κάποιον και να πούμε κοίτα τι κάνει, σαν δεν ντρέπεται, κουράζει και ταλαιπωρεί το παιδί του είναι εύκολο, το να μπούμε όμως στη θέση του και να δούμε πως είναι αυτός ο άνθρωπος, πως νιώθει, πως τα βγάζει πέρα και γιατί κάνει αυτό που κάνει είναι δύσκολο και το δύσκολο δρόμο όλοι τον αποφεύγουν και διαλέγουν τον εύκολο. Θα μπορούσα να είχα δώσει το παιδί μου για υιοθεσία ή να το είχα κλείσει σε κανένα ίδρυμα αλλά κάτι τέτοιο δεν θα το έκανα ποτέ. Είναι το παιδί μου και το λατρεύω. Καμιά φορά που την κοιτάζω όταν κοιμάται είναι σα να βλέπω τη μαμά της. Είναι ό, τι μου απέμεινε από εκείνη…
Η αγάπη των συναδέλφων για την κόρη του
Στην πιάτσα που πηγαίνω με άλλους συναδέλφους η κόρη μου είναι μασκότ. Όλη την αγαπούν και όταν μας βλέπουν πρώτα χαιρετούν εκείνη και μετά εμένα. Μπορώ να σας πω ότι οι συνάδελφοι μου και κάποιοι πελάτες με έχουν στηρίξει πολύ περισσότερο από συγγενείς και φίλους. Έχει τύχει να αρρωστήσει το παιδί και να έρθεις σπίτι μου συνάδελφος με τη γυναίκα του να μείνουν μαζί της όσο εγώ έπρεπε να δουλέψω. Όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται καμιά φορά αυτοί που θεωρούμε ξένοι είναι εκείνοι που θα μας κάνουν το μεγαλύτερο καλό.
Μη βιαστείτε να κρίνετε ένα μόνο μπαμπά που κάνει το καλύτερο που μπορεί για το παιδί του. Μπείτε στη θέση του και προσπαθήστε να σκεφτείτε τι θα κάνετε εσείς στη θέση του. Μία κακή κριτική δε βοηθάει, μία χείρα βοηθείας όμως μπορεί να είναι σωτηρία.
Παύλος
