Ελληνίδα γιαγιά: Η αγαπημένη φιγούρα των παιδικών μας και όχι μόνο χρόνων. Η αγαπημένη μας γιαγιά που μας φρόντιζε και μας μαγείρευε και που στην αγκαλιά της χωρούσε όλος ο κόσμος. Σε εκείνη τρέχαμε όταν ήμασταν στεναχωρημένοι, όταν πεινούσαμε, όταν κλαίγαμε ή όταν δεν μας κάναν τα χατίρια οι γονείς μας.
Ελληνίδα γιαγιά: Η αγαπημένη φιγούρα των παιδικών μας χρόνων
Υπάρχει μια παροιμία που είμαι σίγουρη ότι την ξέρετε όλοι και την έχετε ακούσει και ουκ ολίγες φορές στη ζωή σας η οποία λέει: “Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου“. Έκανα λοιπόν μια έρευνα στον γούγλη, για να δω κατά πόσο υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε άλλες γλώσσες και δεν κατάφερα να βρω κανένα αποτέλεσμα (τώρα αν ξέρετε κάτι εσείς σε καμιά γλώσσα που εγώ δεν ξέρω, π.χ. mandarin chinese ή σουαχίλι, παρακαλώ διαφωτίστε μας, η Ελληνίδα Μάνα δεν είναι ο πάπυρος λαρούς μπριτάνικα και εκτιμάει κάθε βοήθεια).
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται περί ελληνικής επινόησης και φυσικά μου δημιουργήθηκε η εξής – τρομακτική ομολογώ – απορία: Η Ελληνίδα γιαγιά είναι δυο φορές Ελληνίδα Μάνα;;;;; Σαν να βλέπω τον πανικό να ζωγραφίζεται και στα δικά σας πρόσωπα, καθώς είμαι βέβαιη πως όλοι έχετε λίγο ή πολύ να διηγηθείτε ιστορίες τρόμου με πρωταγωνίστριες τις γιαγιάδες σας. Ιστορίες με εσάς 8-9 χρονών, ένα απόγευμα καλοκαιριού και με εκείνες να σας κυνηγάνε απογευματιάτικα με μια φετάρα τσουρέκι παστωμένο με μερέντα για να φάτε και ας είχατε φάει πριν από 2 ώρες τα γεμιστά που σας μπούκωσε πάλι με το στανιό…
Η Ελληνίδα Γιαγιά είναι ένα είδος υπαρκτό και όχι αποκύημα της φαντασίας μου. Ξεκίνησα να το συνειδητοποιώ λίγο μετά την γέννηση του Δύσκολου Πελάτη και αφού πέρασε εκείνη η περίοδος που με κανακέψανε, με ταΐσανε, με φροντίσανε, διότι κακά τα ψέματα αναγνώστη, η λεχώνα θέλει την προσοχή της μη σου πηδήξει από κανένα παράθυρο. Μόλις άρχισα λοιπόν τις επισκέψεις στις γιαγιάδες, κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Ειδικά η μάνα μου, έχει δυο κοpίτσια, οπότε ο εγγονός την έχει αποχαζέψει ντιπ.
Για παράδειγμα, καθότι ζω μόνη μου από τα 25 μου, κάθε φορά που πήγαινα επίσκεψη στο πατρικό μου, με περιμένανε όλοι στη πόρτα, δωσ’ του οι αγκαλιές, δωσ’ του τα φιλιά, “τι κάνεις κοpιτσάκι μου;“, “να σου βάλω να φας;“, “να πάει να φέρει ο μπαμπάς μπριζολίτσες να σου κάνω;“.
Με το που πάω λοιπόν την πρώτη επίσκεψη στη μαμά μου με τον Δύσκολο Πελάτη, εννοείται πως με περιμένουν στην πόρτα, όχι την επάνω, κάτω στο πεζοδρόμιο και ενίοτε στον δρόμο, να σκουντιούνται ποιος θα πρωτοπάρει τον Δύσκολο Πελάτη, επικές στιγμές, άστα.
Μόλις με βλέπουν αρχίζουν να φωνάζουν όλοι μαζί σαν τις γαλοπούλες! Έχεις δει φάρμα με γαλοπούλες; Είδες τι φασαρία κάνουν όλες μαζί; Ε, φαντάσου τώρα τη μάνα, τον πατέρα και την αδερφή σου σαν φάρμα με γαλοπούλες και το έχεις το visual.
Μου αρπάζουν λοιπόν το παιδί και με παρατάνε σύξυλη στη μέση του δρόμου, σαν να μην υπάρχω. Ίσως ο μπαμπάς μου να μου πάρει και καμιά τσάντα να με ξεφορτώσει την άμοιρη κι αυτό μόνο και μόνο γιατί είναι το alter ego του Φιλιππίδη στο 50-50 και μου έχει παθολογική αγάπη.
Και κάπως έτσι αρχίζει το πάρτυ.
– “Μόνο αυτά φοράει το παιδί; Φόρα του κάλτσες, θα κρυώσει.”
– “Ρε μάνα, Αύγουστο έχουμε.”
– “Σήμερα δεν έφαγε. Νηστικός είναι. Έφαγε μόνο τα 3/4 του τάπερ.”
Σημ: Τάπερ εννοεί τα δικά μας τα μεγάλα, γεμάτο μέχρι πάνω.
Ο Δύσκολος Πελάτης μπατλακιασμένος από τα φαγητό να μας κοιτάει σαν ναρκωμένος βόας. “Να του δώσω λίγο βερυκοκκάκι να φάει;”
– “Ρε μάνα, μόλις τον τάϊσες.”
– “Να του στύψω ένα χυμό να πιει;”
– “Και δεν του στύβεις…”
Μετά από λίγο…
– “Για ποιον είναι μάνα τα 5 στύμμενα πορτοκάλια; Τι εννοείς για το μωρό; Ποιο μωρό, αυτό;”
Μη σου πω τι γίνεται μόλις τολμήσει να ρίξει μια υποψία από δάκρυ ο Δύσκολος Πελάτης. Τρέχει σαν την τρελή μην έπαθε κανένα ανεπανόρθωτο κακό “το παιδί”. Και φυσικά “το παιδί” την έχει πάρει χαμπάρι και την χορεύει στο ταψί. Ένα θα σου πω… ανεβοκατεβαίνουν μαζί όλους τους ορόφους με το ασανσέρ, γιατί στον Δύσκολο Πελάτη αρέσει να πατάει τα κουμπιά του ασανσέρ και το κουδουνάκι που πατάς όταν κλείνεσαι μέσα.
Προσπαθώ να της δώσω να καταλάβει ότι “ρε μάνα, αν καμιά φορά κλειστείτε στα αλήθεια μέσα, κανείς δε πρόκειται να έρθει να σας βγάλει” και παίρνω πληρωμένη απάντηση ότι “αφού το παιδί θέλει να πατάει το κουδουνάκι“. Ε, τους παρατάω και φεύγω, δε θα με τρελάνουν εμένα.
Ας μη μιλήσουμε για την εξαιρετική ευφυία του Δύσκολου Πελάτη και την εξαιρετική του ομορφιά, που όλες στο σούπερ μάρκετ τον βλέπουν και θέλουν να τον φάνε. Και εκείνη σιγά μην τον δώσει σε καμιά σουρλουλού, από Κέιτ Μίντλετον και πάνω και πάλι θα το σκεφτεί, γιατί δε γουστάρει ψυλομύτα συμπεθέρα σαν την Κουίν Ελίζαμπεθ. Εντάξει, συμφωνώ βέβαια ότι ο γιος μου είναι ένας κούκλος και μισός, αλλά ούτε εγώ δεν κάνω έτσι.
Είμαι απολύτως πεπεισμένη πλέον ότι όταν μεγαλωσει ο Δύσκολος Πελάτης και φύγει από το σπίτι, αν μπορούσε θα καθόταν μέσα στο ψυγείο σαν τη συμπαθέστατη κυριούλα της διαφήμισης του γνωστού χυμού μέχρι να βεβαιωθεί ότι έχει κατεβάσει μέχρι και την τελευταία σταγόνα του φρεσκοστυμμένου χυμού πορτοκάλι.
Α, και κάτι τελευταίο. Αγνοεί την υπαρξή μου. Κανονικά.
