Ο Τζάγκερ είναι μόλις 3 ετών, αλλά ξέρει ήδη τι θα γίνει όταν μεγαλώσει: γιατρός. Σαν τους γιατρούς που του έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή όταν οι διαδοχικές περιπέτειες της υγείας του έδειχναν να τον καταβάλλουν.
Μόλις 9 μηνών, ο μικρός Τζάγκερ διαγνώστηκε με κρανιοσυνόστωση, μια πάθηση όπου τα κόκαλα του κρανίου κολλάνε μεταξύ τους πολύ νωρίς στην ανάπτυξη του παιδιού αφήνοντας λιγότερο χώρο για την ανάπτυξη του εγκεφάλου.
Τότε ήταν που υποβλήθηκε στην πρώτη του σοβαρή εγχείρηση. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και ο Τζάγκερ γύρισε σπίτι του με τη μοναδική υποχρέωση να κάνει τακτικές προληπτικές εξετάσεις.
Ήταν 2 ετών, όταν σε ένα τσεκ-απ, ο γιατρός του βρήκε πίεση στα μάτια και οι περαιτέρω εξετάσεις έδειξαν ότι ο εγκέφαλός του παρουσίαζε και πάλι πρόβλημα. Αυτή τη φορά ήταν κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Λέγεται δυσπλασία Chiari και προκαλεί την άυξηση του ιστού του εγκεφάλου σε βαθμό που φτάνει ως τη βάση του, μέχρι τον νωτιαίο μυελό, δημιουργώντας προβλήματα στην εγκεφαλική λειτουργία.
Κατά συνέπεια, ο μικρός έπρεπε να εγχειριστεί ξανά.
«Δεν το πίστευα ότι θα περάσουμε τα ίδια», λέει η μαμά του, «μέχρι τη μέρα της εγχείρησης όλα στο μυαλό μου ήταν θολά. Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά όταν πέρασε η αναισθησία, θυμάμαι τον Τζάγκερ να με φωνάζει φοβισμένος και καταβεβλημένος απ’ τον πόνο. Ήταν μόλις 3 και αν δεν του κρατούσα το χέρι νόμιζα πως θα γίνει χίλια κομμάτια.»
Δυστυχώς, δεν πέρασε λίγη ώρα απ’ την εγχείρηση και οι γιατροί παρατήρησαν μια διαρροή υγρών απ’ το πίσω μέρος του κεφαλιού του. Πρσοπάθησαν να τη σταματήσουν, αλλά μάταια. Δυο μέρες αφότου οι τρεις τους επέστρεψαν σπίτι νομίζοντας πώς όλα είναι καλά, ο Τζάγκερ έμοιαζε αδιάθετος και οι γονείς του διαπίστωσαν ότι η διαρροή συνέχιζε. Αυτό ήταν. Το παιδί έπρεπε να ξαναμπεί στο χειρουργείο.
«Ήταν μια πάρα πολύ αγχωτική κατάσταση γιατί θα ξανάνοιγαν τον εγκέφαλό του και αφού σταματούσαν τη διαρροή θα τον ξανάκλειναν», θυμάται η μαμά του Τζάγκερ, «αλλά όλοι στο νοσοκομείο ήταν πολύ υποστηρικτικοί μαζί μας. Ο μικρός πάντως, φοβόταν πάρα πολύ το νοσοκομείο, τον έπιανε τρόμος κάθε φορά που τον πλησίαζε γιατρός ή νοσοκόμα και δεν έτρωγε απ’ το αγχος του.»
Ευτυχώς, στο νοσοκομείο υπήρχε ένα δωμάτιο ειδικό για παιδιά που μένουν εκεί για καιρό, ώστε να απασχολούνται και να ξεφεύγουν απ’ την γκρίζα καθημερινότητα των ιατρικών επισκέψεων και των εξετάσεων. Εκεί, ο Τζάγκερ βρήκε ένα μέρος όπου ένιωθε χαρούμενος και αυτό τον βοήθησε πολύ μέχτι τη μέρα που πήρε το εξιτήριό του.
«Ο γιος μου δεν έχει ξεμπερδέψει τελείως, αφού πρέπει να τσεκάρει τη κατάσταση του εγκεφάλου του κάθε χρόνο για να προλάβουμε οποιαδήποτε επιπλοκή», επισημαίνει η μαμά, «ελπίζω μόνο να μη ξαναχρειαστεί να μπει στο χειρουργείο ποτέ. Θέλω να συνεχίζει να παίζει ανέμελος με την αδερφή του, όπως τώρα και να μεγαλώσει σαν κανονικό παιδί. Μάλιστα, μου είπε πως όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει γιατρός για να βοηθάει τους ανθρώπους, όπως βοήθησαν κι αυτόν οι γιατροί του.»
