Μπορεί ένας μεγάλος έρωτας να έχει άδοξο τέλος, λόγω… άσχημης μυρωδιάς; Όπως φαίνεται, ναι. Ο σύντροφός της είχε άσχημη μυρωδιά (μύριζε σαν χαλασμένο αυγό, όπως η ίδια γράφει) ενώ η κακή του σχέση με το σαπούνι, έπαιξε και αυτή το ρόλο της να πάρει την απόφαση να τον χωρίσει. Και ας ήταν καλό παιδί, με οικονομική άνεση και… σκοπό τον γάμο!
«Στα 39 μου χρόνια, κουρασμένη από τις αποτυχημένες σχέσεις, τις λάθος επιλογές και ανθρώπους, είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως μπορεί να μείνω και μόνη μου. Να μη βρω τον κατάλληλο για να κάνω οικογένεια. Από τη μία, έπαιρνα χαλαρά την προοπτική αυτή και από την άλλη, κάπου αγχωνόμουν.
Αλλά δεν είχα φτάσει στο σημείο απεγνωσμένα να ψάχνω για σύντροφο. Δεν έλεγα, όμως, όχι σε νέες γνωριμίες. Στο μόνο που έλεγα «όχι» ήταν τα προξενιά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα θεωρούσα πως αν κάποιος φτάνει στο σημείο να δέχεται να τον προξενέψουν τη σήμερον ημέρα ή απελπισμένος είναι ή προβληματικός. Υπερβολική η σκέψη μου; Μπορεί, αλλά αυτό πίστευα. Και τώρα, έχω έναν λόγο παραπάνω να το πιστεύω… ακράδαντα.
Όταν η κολλητή μου, μου είπε ότι ο σύντροφός της έχει έναν ελεύθερο φίλο, καλό παιδί, με καλή δουλειά και πολλά λεφτά, δέχτηκα να τον γνωρίσω από περιέργεια. Γιατί από περιέργεια; Γιατί στη συνέχεια μου εξήγησε πως «ψάχνει για νύφη». Δηλαδή προξενιό. Α, ήταν 44 ετών.
Σε αυτή την ηλικία και με όλα τα «προτερήματα» και να μην έχει σύντροφο; Και να δέχεται να τον προξενεύουν οι φίλοι του; Κάτι θα έχει, δεν γίνεται. «Κι εσύ 39 είσαι και είσαι μόνη σου. Έχεις κάτι;», ήταν η αποστομωτική απάντηση της κολλητής. Και με έπεισε.
Πήγαμε στο πρώτο ραντεβού και μου έκανε καλή εντύπωση. Ωραίος, ευγενικός, με χιούμορ. Πολύ καλός, αλλά κάτι μου… μύριζε. Βγήκαμε και δεύτερο ραντεβού και τρίτο και χωρίς να τα πολυλογώ γίναμε ζευγάρι. Η αλήθεια είναι πως αυτό που λίγο με ενοχλούσε σε εκείνον ήταν η μυρωδιά του. Το είχα σχολιάσει στην κολλητή μου και με είχε πει υπερβολική.
Η πρώτη φορά που πλαγιάσαμε, ήταν εφιάλτης. Αποχωρίστηκε τα ρούχα του και μια άσχημη μυρωδιά, σαν χαλασμένο αυγό ξεπήδησε και πλημμύρισε το χώρο. Ήταν τόσο έντονη και τόσο άσχημη που δε μπορούσα καν να τον ακουμπήσω. Βρήκα τη δικαιολογία να μην βιαζόμαστε και πήρα τον χρόνο μου.
Πήρα, όμως, κι ένα ακριβό άρωμα και του το έκανα δώρο. Χάρηκε με την κίνηση μου και το φορούσε η αλήθεια είναι. Τέλος πάντων, το επόμενο διάστημα τα πράγματα με τη μυρωδιά του πότε ήταν σχετικά καλά και πότε εφιάλτης. Ώσπου, αποφάσισα να του μιλήσω ανοιχτά. Αν και στην αρχή, προσβλήθηκε γιατί ήταν ορμονολογικό το πρόβλημά του, όμως, στη συνέχεια έδειξε «καλή» συμπεριφορά και έκανε μπάνιο και δυο φορές την ημέρα, έβαζε το αποσμητικό του και τα αρώματα. Η μυρωδιά υπήρχε αλλά δεν ήταν τόσο έντονη.
Η σχέση μας πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Και ο ίδιος ήταν υπέροχος μαζί μου. Μέχρι και σχέδια έκανε για το γάμο μας και πώς θα είναι τα παιδιά μας. Μέχρι που ήρθε η συγκατοίκηση και οι «μάσκες» έπεσαν. Όταν μένεις με τον άλλον μαζί, τον μαθαίνεις και από την καλή και από την ανάποδη. Δε μπορεί να προσποιηθεί κάτι άλλο, από αυτό που είναι. Μαθαίνεις τα καλά του, τα κακά του, τα χούγια του, τα ελαττώματα και τα προτερήματά του. Επίσης, έρχεται γρήγορα η άνεση ανάμεσα στο ζευγάρι, χαλαρώνεις και είσαι ο εαυτός σου.
Και αυτός χαλάρωσε τόσο πολύ, που ξαναθυμήθηκε την κακή του σχέση με το σαπούνι. Βαριόταν να κάνει ντους, να λουστεί, ακόμα και να πλύνει το πρόσωπό του. Το αποσμητικό επίτηδες το είχα βάλει σε τέτοια θέση για να δω αν το κουνάει και δυστυχώς δεν το κουνούσε ποτέ. Γιατί, ακόμα και αυτό βαριόταν να βάλει. Και έτσι, πρώτα έμπαινε η μυρωδιά του χαλασμένου αυγού στο σπίτι και μετά αυτός.
Του μίλησα ξανά και ξανά. Τσακωθήκαμε, τον απείλησα και με τσακωμό, αλλά τίποτα. Εκεί, που διορθωνόταν, εκεί χαλούσε, σαν το αυγό. Μέχρι που πήρα την απόφαση την απειλή μου να την κάνω πράξη: χωρίσαμε. Ναι, έχει όλο το πακέτο, αλλά τι να το κάνω; «Η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά» έλεγε η γιαγιά μου.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δεν του είπα το λόγο. Σε κανέναν δεν τον είπα γιατί δεν ήθελα να τον προσβάλλω. Είναι ο, τι χειρότερο. Αλλά με πίεσε και τον αποκάλυψα. Τον αποκάλυψα και στον κύκλο μου και στην οικογένειά μου, που δε μπορούσαν να πιστέψουν πώς άφησα τέτοιο κελεπούρι. Και που τον είπα το λόγο; Κανείς δεν πήρε το μέρος μου. με λένε παράλογη, υπερβολική και πως θα είμαι άξια της μοίρας μου, αν μείνω μόνη μου».
