Γεια σας
Είμαι η Χριστίνα, 28 ετων και είμαι εκπαιδευτικός. Δεν είμαι μονογονέας, αλλά παιδί μονογονέα. Θα σας πω τη δική μου ιστορία.
Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ. Μόνο μια φορά μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο στα 18 μου και μου είπε, πως δεν επιθυμεί να με γνωρίσει.
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Οι γονείς μου χώρισαν, ενώ η μάνα μου ήταν έγκυος. Ο πατέρας μου, εκπαιδευτικός, δεν θέλησε ποτέ να με δει. Από κει και πέρα με ανέλαβε η μάνα μου, η οποία ήταν ιδιαίτερα κακοποιητική. Με χτυπούσε ανελέητα, το σώμα μου ήταν γεμάτο πληγές…
Τη φοβόμουν, ήμουν ένα φοβισμένο παιδί στο σχολείο. Τα βράδια παρακαλούσα να πεθάνω, για να μην φάω άλλο ξύλο και βρισιές. Έκλαιγα διαρκώς κρυφά. Παρόλα αυτά, ήμουν ένα έξυπνο παιδί και προόδευα στο σχολείο.
Στα 18 μου πέρασα στο Πανεπιστήμιο, η χαρά μου δεν περιγραφόταν. Η μάνα μου εκείνη την εποχή, με έστελνε να ζητάω χρήματα από έναν ανισόρροπο ιερέα, ο οποίος με γλυκοκοίταζε. Σιχάθηκα τον εαυτό μου, αποφάσισα να μην ξαναπάω. Τότε με πλάκωσε πάλι στο ξύλο η μάνα μου.
Δούλευα στην πόλη, που φοιτούσα, πολλές φορές δεν είχα να φάω, το πάλεψα, όμως. Τώρα, κάνω το μεταπτυχιακό μου με υποτροφίες. Τη μάνα μου δεν θέλω να την ξέρω. Ειλικρινά μου βγάζει πολύ άσχημα συναισθήματα.
Το συμπέρασμα; Τα παιδιά δεν είναι παιχνίδια. Χρειάζονται αγάπη, στοργή και κατανόηση, δεν είναι όλοι ικανοί να κάνουν παιδιά.
Χαρά
