Δεν ήθελα, αλλά αναγκάστηκα. Γιατί υπάρχουν και κάποιες συνάδελφοι, κάποια κορίτσια, κάποιοι κοντινοί σου άνθρωποι που νομίζουν πως έχουν πρόβλημα. Μη με πιέζετε δε θα ήθελα να δώσω ονόματα. Μα σας λέω μη με πιέζετε. Δεν μπορώ να σας πως πως αναφέρομαι στην Μαριέτα Χριστοπούλου και “Της ψηλής τα 10 βάσανα“.
Γιατί αγαπητή μου δε γίνεται να περιφέρουν τα δίμετρα πόδια τους σε γραφεία, πλατείες, και μαγαζιά, να τραβούν όλα τα βλέμματα και να ισχυρίζονται πως βασανίζονται κιόλας.
Προέβαλα σθεναρή αντίσταση, αλλά το τελευταίο “χτύπημα” προήλθε από τη δική μου μάνα-μανούλα-μαμά. Ακούστε τι μου είπε: “Έβλεπα βόλεϋ γυναικών και προσπαθούσα τόση ώρα να καταλάβω γιατί και οι δύο ομάδες είχαν και μία σαν εσένα. Τόση ώρα και τίποτα, χανόταν μέσα στις ψηλές“. Όχι και εσύ ρε μάνα.
Το ποτήρι μου ξεχείλισε και η ανόητη με τα ψηλά κι αδύνατα πόδια (φτου σου Μαριέτα Χριστοπούλου) έκανε και πλακίτσα. “Μην ξεχάσεις να βάλεις gif στο θέμα σου. Υπάρχουν πάρα πολλά αν ψάξεις στο τάπα“. Μιλάμε για θράσος, όχι αστεία. Η κοντή ζει το δικό της δράμα, ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά και οι ψηλές αστειεύονται.
1. Που να βρω ένα ρουχαλάκι
Μπαίνεις στο μαγαζί, κάνεις τη βόλτα σου, βρίσκεις 2-3 ρούχα και πας στο δοκιμαστήριο. Για την πρώτη ξαδέρφη της Σκλεναρίκοβα θα ήταν άψογο αυτό το παντελόνι. Κομμένο και ραμμένο για κάποια άλλη φυλή ανθρώπων. Να περισσεύουν πέντε μέτρα ύφασμα στο ένα πόδι και πέντε στο άλλο. Να ψάχνεις κάλτσα και να μην είναι πουθενά. Ξέρεις τι είναι να πρέπει να παίρνεις κάπρι για να δεις άσπρη μέρα; “Θα πρέπει να το κοντύνεις λιγάκι“, λέει η πωλήτρια και εσύ ξέρεις πως από το ύφασμα που θα μείνει θα μπορείς να ντύσεις έναν τριπλό και έναν διπλό καναπέ, χώρια τα ασορτί μαξιλαράκια.
