Κάποτε, καθώς προετοιμαζόμουν για δουλειά, ρώτησα τη γυναίκα μου:
“Πού είναι εκείνο το μπλε πουκάμισο που αγόρασα;”
“Εκεί.”
“… που εννοείς;”
“Στο δωμάτιο.”
“Ποιό δωμάτιο από όλα;”
“Το υπνοδωμάτιο.”
Πήγα στο υπνοδωμάτιο και άνοιξα τη ντουλάπα. Πουθενά το πουκάμισο. Της φώναξα:
“Δεν είναι εδώ.“
”Εκεί είναι.”
“Αλήθεια δεν είναι εδώ…”
”Κοίτα μέσα στη ντουλάπα.“
”Εκεί κοιτάω τώρα και δεν είναι!“
“Ε κοίτα λίγο καλύτερα!”
”Αφού σου λέω δεν είναι εδώ!”
Την άκουσα να πλησιάζει – αυτός ο φρικτός ήχος που ακούς πριν βγεις λάθος. Μπήκε μέσα στο δωμάτιο, πήγε στη ντουλάπα και χωρίς καν να κοιτάξει, έβαλε τα χέρια της μέσα στις κρεμάστρες και έβγαλε το πουκάμισο. Με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο νόημα και έφυγε.
Έκατσα κοιτώντας τη ντουλάπα και σκεφτόμουνα: “Σε μισώ ντουλάπα. Και μισώ και το ψυγείο επίσης!”
Credit: brightside.me
