Της Αριάδνης Αρβανίτη
Σήμερα θα σου μιλήσω για τον χωρισμό. Όχι τον δικό μου φυσικά, αλλά για τον χωρισμό ως έννοια, ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα στις καθημερινές, πλέον, σχέσεις των ανθρώπων. Βλέπεις, η καθημερινότητα αλλοτριώνει τους ανθρώπους, τους κάνει να ζουν με πρόγραμμα τη μονοτονία τους.
Κι όταν η καθημερινότητα ανοίγει την πόρτα και μπαίνει σε μια σχέση, ο έpωτας πηδάει από το παράθυρο. Και τότε; Τι γίνεται;
Η εύκολη απάντηση σε αυτό είναι να σου βροντοφωνάξω «ΧΩΡΙΣΜΟΣ». Όμως να ξέρεις για εμένα τα εύκολα δεν είναι το φόρτε μου.
Εμένα μου αρέσει να εμμένω και να προσπαθώ, μου αρέσουν οι προκλήσεις και όταν θέλω κάτι πάρα πολύ παλεύω με νύχια και με δόντια να το κρατήσω. Εγώ θα μου πεις. Εσύ πάλι μας έδειξες από νωρίς τις διαθέσεις και τις προθέσεις σου… Αλλά ας επανέλθω στο θέμα μας. Άλλωστε σκοπός μου δεν είναι να σε κατηγορήσω για τις απόψεις σου. Σκοπός μου είναι να ακούσεις την μεριά μου.
Ξέρεις, ποτέ σε μία σχέση ο έpωτας δεν κρατάει για πάντα. Ποτέ. Λυπάμαι που στο λέω αλλά αν νομίζεις πως θα είσαι για πάντα ερωτευμένος με το έτερον σου ήμισυ πλανάσαι πλάνην οικτρά. Δεν είναι αμετάβλητο συναίσθημα ο έpωτας. Εξελίσσεται. Και μαζί με αυτόν εξελίσσεσαι κι εσύ αλλά και η σχέση σου. Μεγαλώνετε όλοι μαζί. Ίσως ωριμάζετε και, ίσως, καμιά φορά σαπίζετε. Το θέμα είναι ότι πάντα ο έpωτας σε πηγαίνει μπροστά, ποτέ πίσω κι αυτό το αδοκίμαστο που σου αποκαλύπτει και που καλείσαι να γνωρίσεις και να αντιμετωπίσεις δεν είναι σίγουρο ότι θα το αντέξεις…
Αλλάζει μορφές ο έpωτας. Γίνεται αγάπη, φροντίδα, στοργή, πόνος. Καμιά φορά γίνεται και συνήθεια. Για την ακρίβεια όχι ο ίδιος, όταν φεύγει αφήνει στην θέση του την συνήθεια να του την κρατάει ζεστή γιατί ενίοτε του γυρνάνε τα μυαλά και επιστρέφει. Κι εκεί είναι που πρέπει να τον έχεις βοηθήσει κι εσύ να βρει τον δρόμο του για να γυρίσει πίσω. Να έχεις κάνει την σχέση σου να αξίζει, να έχεις ξοδέψει ώρες για αυτήν και όχι απλώς τον χρόνο σου και τον καιρό σου.
Για αυτό σου λέω. Ο χωρισμός είναι για τους φυγόπονους. Το δύσκολο είναι το να μένεις και όχι το να φεύγεις. Θέλει κότσια η σχέση φίλε μου! Πρέπει να παλεύεις με τον άνθρωπό σου όχι για το «χώρια» αλλά για το «μαζί», να τσακώνεστε όσο δεν παίρνει, να τρώτε τις σάρκες σας μεταξύ σας αλλά να ξέρετε πως το βράδυ μαζί θα κοιμηθείτε και μαζί θα ξυπνήσετε, να εκνευρίζεσαι, να κλείνεις τηλέφωνα και να εξαφανίζεσαι αλλά, ωστόσο, ο εγωισμός σου να μην κερδίζει. Να προχωράς όχι μπροστά από τον άλλον αλλά ούτε και πίσω του. Να προχωράτε πλάι – πλάι.
Γιατί το να χάσεις τον άλλον είναι πολύ πιο εύκολο από το να τον κρατάς δίπλα σου. Μάθε, λοιπόν, να παλεύεις για το εμείς και άσε το εγώ σου στην άκρη, στο κουτάκι του. Άλλωστε είπαμε, ο χωρισμός, δεν είναι για εμάς, είναι για τους λίγους και τους δειλούς.
[loveletters]
