Της Γεωργίας Ανδριώτου.
Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτό το σύμπαν ο οποίος να θεωρεί φυσιολογική προς το πρόσωπό του μια συμπεριφορά η οποία να τον προσβάλλει, που να υποτιμά τη νοημοσύνη του, που να είναι σκάρτη και βουτηγμένη μέσα στο ψέμα.
Τα πράγματα στις σχέσεις μας θα μπορούσαν να είναι πολύ απλά, εάν εφαρμόζαμε στους άλλους τις συμπεριφορές που αξιώνουμε για μας τους ίδιους. Αν αναγνωρίζαμε και στους άλλους το ίδιο δικαίωμα στην αλήθεια που αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας.
Μέσα από ένα παρεξηγημένο, όμως, αίσθημα ανωτερότητας, ο εγωισμός μας θρασύς και απόλυτος έρχεται να ισοπεδώσει την αυτο-εκτίμηση του άλλου και να κλονίσει την εμπιστοσύνη του προς τον άνθρωπο. Τον γεμίζει με ανασφάλειες και ενισχύει τις άμυνές του. Κι αυτό είναι κρίμα!
Στον αντίποδα, όλοι θα συμφωνήσουμε πως καλό είναι να απομακρύνεσαι από ανθρώπους που είναι χειριστικοί και χρηστικοί με τα συναισθήματα και με τις στιγμές σου, μόνο που αυτή η απομάκρυνση δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση για διάφορους λόγους. Κι αυτή η αδυναμία απομάκρυνσης είναι που ενισχύει αυτήν τη συναισθηματική υπεροχή του άλλου και τη χρησιμοποιεί εναντίον σου, γιατί θεωρεί ότι μπορεί να ξεπουλήσει, να εξαγοράσει και να εξαπατήσει την ψυχή σου.
Είναι δύσκολο να μπει κανείς στη συναισθηματική θέση του άλλου, ώστε να αντιληφθεί και να κατανοήσει το πώς νιώθει για να προσπαθήσει να επανορθώσει το λάθος του. Η ενσυναίσθηση είναι απαιτητική υπόθεση, που λίγοι μπορούν να τη διαχειριστούν. Είναι, όμως, εύκολο να μπεις στη θέση του ως αποδέκτης συγκεκριμένων συμπεριφορών. Γιατί όλοι μας έχουμε την ικανότητα να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο, το άτιμο από το έντιμο.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από εκεί. Από τις συμπεριφορές. Κι ας προσπαθούμε να συμπεριφερόμαστε στους άλλους με τον τρόπο που θέλουμε να μας φερθούν. Με σεβασμό και με ειλικρίνεια. Μπορεί να μας ξεβολεύει, αλλά εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη βόλεψή μας και στην ντόμπρα συμπεριφορά, να επιλέγουμε τον άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι ο καθένας από εμάς.
