Όλοι μεσοπέλαγα αρμενίζουμε.
Ο καθένας μας παλεύει με τον δικό του καιρό, με τη δική του θάλασσα.
Πότε δαμάζει τα κύματα και πότε αυτά τον καταπίνουν. Σημάδι των καιρών.
Όλοι, όμως, παλεύουμε να φτάσουμε στη δική μας στεριά, σαν τον Οδυσσέα που λαχταρά τα αγαπημένα χώματα. Κι αυτό είναι σημάδι της ζωής.
Ο Οδυσσέας, όμως, αγαπήθηκε πολύ.
Όχι μόνο η αγάπη που τον καρτερούσε, αλλά και η αγάπη που βρέθηκε στο δρόμο του, του έδωσαν τη δύναμη ν’ αντέξει την σκληράδα της ζωής του.
Ημερεύει ο άνθρωπος όταν αγαπιέται.
Γαληνεύει η ματιά του. Γλυκαίνει το χαμόγελό του.
Η ζωή του δεν έχει αλλάξει, έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπει τις στιγμές του.
Νιώθει πιο δυνατός, νιώθει πιο ανθρώπινος.
Ας το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που βλέπουμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη.
Κι αντί να προσπαθούμε να εντοπίσουμε τα λάθη στους άλλους, ας ακούσουμε το δικό μας αγρίμι που ουρλιάζει μέσα μας.
Η πικροχολιά και το θυμωμένο παράπονο δεν είναι παρά η απουσία της αγάπης.
Η αγένεια και η προσβλητική συμπεριφορά δείχνουν την απουσία της αγάπης.
Η απογοήτευση και η ανασφάλεια έχουν ανάγκη από την αγάπη.
Γιατί ο άνθρωπος που αγαπιέται είναι γεμάτος φως.
Είναι γεμάτος καλοσύνη. Είναι γεμάτος ελπίδα.
Ναι, ημερεύει ο άνθρωπος όταν αγαπιέται.
Αγαπηθείτε!
Μόνο τότε θα φύγει το αγρίμι από μέσα μας!
Πηγή: anapnoes.gr
