Η αποχώρηση σου.Ένας χρόνος χωρίς εσένα …

Ο καθένας μας έχει επιλέξει να διαχειριστεί διαφορετικά την απώλεια σου. Εγώ συνεχίζω να μετρώ το χρόνο και να καταγράφω τις μέρες, με απόλυτη μονάδα μέτρησης την απουσία σου.

Αφετηρία καταγραφής εκείνο το απόγευμα στο 1404, στο τελευταίο σου δωμάτιο στον Άγιο Σάββα.

Και ενώ ο χρόνος θα έπρεπε να συστέλλει τη θλίψη, κάθε μέρα που έρχεται διαστέλλει βασανιστικά την απουσία σου.

Διέσχισα έναν ολόκληρο χρόνο, χωρίς να έχουν χρώματα οι εποχές, σαν κουφάρια πέρασαν και οι γιορτές, επώδυνα τα πρώτα χαμόγελα και ανυπόφορα τα τραγούδια!

Σκληρή η σιωπή στο σπίτι μας, είναι η μόνη που με υποδέχεται κάθε φορά που επιστρέφω. Αφουγκράζομαι τους ήχους μήπως και ακούσω τα δικά σου κλειδιά στην πόρτα μας… μάταια!

Κάθομαι μόνη στην βεράντα μας, εκεί που απολάμβανες την παρέα των φίλων σου και την προοπτική των μελλοντικών μας σχεδίων. Ακούω τα καράβια από το λιμάνι και σκέφτομαι όλα εκείνα τα ταξίδια που δεν θα κάνουμε μαζί … κλείνω τα μάτια και αναπολώ τις διαδρομές μας, ακόμα και τις πιο μικρές, είμαι ευγνώμων που στεκόμουν δίπλα σου.

Με συμβούλεψαν να μην λυπάμαι, γιατί η θλίψη απωθεί τους ανθρώπους, τους δημιουργεί αμηχανία.

Μου είπαν, πως πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου, ναι θα το κάνω, άλλωστε ήταν ένα από τα πολλά που μου δίδαξες, να αγαπώ τη ζωή και να εκτιμώ τη στιγμή! Αλλά μπορεί να πείσεις τους άλλους πως δεν λυπάσαι, όχι όμως και τον εαυτό σου , πάντα θα λυπάσαι απλά κάποια στιγμή δεν θα πονάει τόσο!

Μου είπαν «οι νεκροί με τους νεκρούς και ζωντανοί με τους ζωντανούς» … με σόκαρε αυτή η φράση, πώς είναι δυνατόν να σε κατατάσσουν στους νεκρούς, όταν η «παρουσία» και αύρα σου εμπνέει ακόμα;!

Γι ´ αυτό επιλέγω να σε κρατάω ζωντανό μέσα μου και να κάνω μνεία σε ό,τι ζήσαμε σε ό,τι νιώθω, σε όσα με δίδαξες, γιατί έτσι κρατώ ζωντανή την ενέργεια και τη ψυχή σου αγάπη μου.

Πίστη Κρυσταλλίδου