Κάπου διάβασα ή άκουσα (μπορεί κι από την ίδια) ότι τα τελευταία 3 χρόνια η Ελένη Φουρέιρα, με τη θερμή υποστήριξη δισκογραφικής και χορηγού, αυτοπροτείνεται στην ΕΡΤ για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Όχι απλώς δεν εκπλήσσομαι, αλλά γελάω δυνατά με τη διαολεμένα αναμενόμενη άρνηση της αραχνιασμένης δημόσιας τηλεόρασης να της δώσει το χρίσμα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Η Φουρέιρα ενσαρκώνει ό,τι είναι αντίθετο προς τη σύγχρονη νοοτροπία της ΕΡΤ και το συριζαϊκό της μάρκετινγκ.
Πρώτον, είναι μετανάστρια από την Αλβανία. Προσοχή, όμως. Είναι μια μετανάστρια που τα κατάφερε. Ο ξεριζωμός της είχε νόημα, η Ελλάδα της βγήκε σε καλό. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να την εκμεταλλευτεί για να πουλήσει φτηνό μελόδραμα. Δεν είναι ένα κακόμοιρο θύμα, είναι δύναμη. Τι να την κάνει λοιπόν η ΕΡΤ; Η Φουρέιρα είναι το πρόσωπο της επιτυχίας παρά τις αντιξοότητες, την ώρα που ο λαϊκισμός της ΕΡΤ θα ενδιαφερόταν μόνο για τις αντιξοότητες. Κι αυτό, υπό το πρίσμα της μιζεραμπιλιτέ μέσα απ’ το οποίo το κρατικό κανάλι βλέπει κι αντιμετωπίζει τα πάντα, από “άποψη” θα έλεγε κανείς. Την “άποψη” που του χαρίζει πενιχρές τηλεθεάσεις από ένα κοινό που αρνείται πεισματικά να την παρακολουθήσει παρ’ ότι αναγκάζεται να τη χρηματοδοτεί.
Για ένα κανάλι που φαντασιώνεται νεκρούς παρέα με τη Ραχήλ Μακρή, αναπαράγει hoaxes ως αληθινά, και στήνει εκπομπές προπαγάνδας με τρολ και κίτρινους δημοσιογράφους, η εμπορικά ποπ και σημερινή Ελένη Φουρέιρα είναι παντελώς άχρηστη επειδή δεν εξυπηρετεί καμία πολιτική σκοπιμότητα. Ναι, αυτήν που εξυπηρετούν συμμετοχές στηριγμένες σε δακρύβρεχτα ψευδοπατριωτικά μηνύματα – τις οποίες όλως τυχαίως η, πάντα προσανατολισμένη στο ψεκασμένο θυμικό, ΕΡΤ, δείχνει να προτιμάει.
Γιατί ο στόχος της ΕΡΤ δεν είναι ούτε επιχειρηματικός (επιτυχία, κέρδη κλπ), ούτε ενημερωτικός (βλέπε τα θλιβερά δελτία κυβερνητικού γλειψίματος), ούτε βέβαια πολιτιστικός (εξ ου και το χαμηλό επίπεδο σε κάθε της παραγωγή, οι Ζουγανέληδες κλπ). Η ΕΡΤ υπάρχει για να συντηρεί όσους τη λειτουργούν. Πορεύεται κολακεύοντας κι ενισχύοντας στρατηγικά τις (κομματικές, συντεχνιακές) δυνάμεις απ’ τις οποίες εξαρτάται άμεσα. Την απασχολεί μόνο η διαιώνιση της παρασιτικής της ζωής. Δεν είναι κανάλι, είναι πολιτικό πρόγραμμα. Αν δεν ταιριάζεις με το αφήγημά και την προοπτική της, δεν είσαι φίλος της.
Δεν έχει νόημα να το αποσιωπήσω, την Ελένη Φουρέιρα πολλοί την έχουμε ψιλοκοροϊδέψει κατά καιρούς, -εγώ πρώτος και καλύτερος. Κάτι τα άχαρα πρώτα της βήματα, κάτι οι συχνές, ενίοτε κραυγαλέες, μιμήσεις των ξένων ειδώλων της, κάτι η μέχρι πρόσφατα πεισματική, σε βαθμό αστειότητας, άρνησή της να συμφιλιωθεί δημοσίως με την καταγωγή της ενώ τη γνωρίζαμε όλοι (κάποτε έλεγε ότι κατάγεται από το Μεξικό!), έδινε η καημένη ανεξάντλητες αφορμές για αποδόμηση.
Η εμφάνισή της, όμως, στον ημιτελικό της Eurovision για λογαριασμό της Κύπρου, κάτι που περίμενα να μη με αφορά ούτε στο ελάχιστο, ήταν κατά έναν αλλόκοτο τρόπο η πιο συγκινητική εμπειρία μου την εβδομάδα που φεύγει. Ήταν μια μικρή αποκάλυψη σε υπαρξιακό, σχεδόν, επίπεδο. Από εκείνες τις στιγμές που αντανακλαστικά καταλαβαίνεις ότι κάτι σημαντικό γίνεται μπροστά σου, χωρίς ωστόσο να ξέρεις τι ακριβώς. Και ίσως και να ντρέπεσαι λίγο που νιώθεις έτσι. Ένιωσα περήφανος!
Ουσιαστικά, αυτό που είδα να προβάλλεται στη στρατιωτικής πειθαρχίας χορογραφία της Φουρέιρα, στα απροσδόκητα ακριβή φωνητικά της, στην εξωπραγματικά θελκτική της φιγούρα, αλλά κυρίως στο ύφος της την ώρα που βγήκε σαν θεότητα στη σκηνή, ήταν μια πολύ ευοίωνη -κάποτε την είχα για ουτοπική- επιβεβαίωση μιας ιδέας που διατηρώ κρυφά: Ότι όλοι οι ταλαντούχοι και δουλευταράδες άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους αποδεικνύουν πως αυτό που κουβαλάνε πάνω τους είναι υπεράνω των περιστάσεων. Όπου κι αν γεννήθηκαν, ό,τι κι αν χρειάστηκε να τραβήξουν, όσα κι αν βρήκαν μπροστά τους, κάποτε θα μπορέσουν να πλάσουν τη δική τους ιδανική συνθήκη που θα είναι από εκείνους για εκείνους. Σαν χορταστικό γεύμα μετά από εξαντλητική νηστεία που το επιλέγεις και το τρως ολομόναχος, αλλά πλήρως ικανοποιημένος. Ο άνθρωπος λούζεται τη βλακεία του, αλλά σε κάποια φάση κολυμπάει και στο επίτευγμά του.
Δεν είναι εύκολο αυτό που κάνει η Ελένη Φουρέιρα, όσο κι αν μας αρέσει να το υποτιμούμε κρίνοντάς το με την επιδερμικότητα της συντηρητικής θειας που σνομπάρει ό,τι στάζει γκλίτερ. Αλήθεια, όποιος αμφιβάλλει, ας δοκιμάσει να το κάνει λίγο σπίτι του. Θα εκπλαγεί απ’ το πόσο δεν το ’χει. Το να αρνείσαι να αναγνωρίσεις την αξία της επειδή δεν σε αντιπροσωπεύει αισθητικά, είναι σα να κοροϊδεύεις μια σοπράνο με την αιτιολογία “καλέ αυτή υστεριάζει” ή έναν καλό κομμωτή επειδή “ασχολείται με τρίχες”. Σου αρέσει ή όχι το είδος και το στυλ της, η κοπέλα κάνει πρωταθλητισμό στον τομέα της. Είναι μια μέλισσα ανάμεσα σε μύγες σε σχέση με τον εγχώριο ανταγωνισμό. Και με τον ξένο, εδώ που τα λέμε, αν σκεφτεί κανείς τις νερόβραστες χλιαρότητες που εξουσιάζουν τα διεθνή charts. Αυτό από μόνο του είναι κάτι, μια νίκη έναντι της μετριότητας. Δεν είναι λίγο.
Δεν ξέρω πώς θα τα πάει στον τελικό, δεν ξέρω αν έχει και σημασία. Λένε πως έχει πιθανότητες να σκίσει, αλλά για να είμαι ειλικρινής, από μια ηλικία κι έπειτα οι διαγωνισμοί κάθε είδους μου φαίνονται κωμικοί κι ανούσιοι, είτε πρόκειται για Oλυμπιακούς Aγώνες είτε για τα Oscars είτε για τις Πανελλήνιες. Αν κάτι τίθεται σε σύγκριση για να πάρει αξία, μάλλον δεν έχει αρκετή αξία από μόνο του. Όμως θα μου άρεσε πολύ να κερδίσει η Φουρέιρα. Δεν θα καταξιωθεί στα μάτια μου, αλλά θα είναι ένα μικρό θαυματάκι· η εκδίκηση της δουλειάς, της στοχοπροσήλωσης και του γερού στομαχιού από την αλαζονική τεμπελιά του προνομιούχου. Μια υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος που μπορεί και θέλει, είναι η πιο δημιουργική δύναμη εκεί έξω.
Πηγη: thecurlysue.com
