Σηκώνομαι το πρωί γύρω στις 7. Φτιάχνω καφέ για μένα και πρωινό για το παιδί. Τον ξυπνάω και πίνω μια γουλιά καφέ, όσο ετοιμάζω το κολατσιό του. Γεμίζω την τσάντα του, γκαρίζω 20 φορές να ντυθεί κι άλλες τόσες να βάλει τα παπούτσια του και τον πάω σχολείο. Θα’ θελα έστω μια μέρα, να τον πάει άλλος αντί για’ μένα, να κοιμηθώ κι εγώ λίγο παραπάνω. Θα’ θελα να μου έφερνε κι εμένα κάποιος έναν καφέ την ώρα που ξυπνάω. Αλλά δεν υπάρχει. Γιατί εγώ το διάλεξα. Γιατί ήρθε μια μέρα, που έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στη κούραση και στην ηρεμία και η επιλογή ήταν μονόδρομος: Ηρεμία κι ας σπάω και πέτρες σε νταμάρι….
Από την Κυριακή Χαριτάκη
Αναδημοσίευση από Singleparent
Γυρίζω απ’ το σχολείο του. Να στρώσω κρεβάτια, να πλύνω ρούχα, να απλώσω, να βγάλω τα καθαρά πιάτα απ’ το πλυντήριο, να βάλω τα βρώμικα. Πίνω μια γουλιά καφέ, ένας καφές που αδειάζει στάλα στάλα ως το βράδυ. Στέλνω εμαιλ, μιλάω στα τηλέφωνα, τρέχω σε τράπεζες, λήγει η ασφάλεια του αυτοκινήτου, πρέπει να την πληρώσω. Με παίρνει ο λογιστής «Έχεις φπα τέλος του μήνα». Κάνω υπολογισμούς. Κάτι πρέπει να κόψω…ξέρω γω, τον λαιμό μου;
Πάω σούπερ μάρκετ, ταυτόχρονα μιλάω στο τηλέφωνο για δουλειά και φτάνω ταμείο. Ζαλώνομαι 10 τσάντες μόνη μου ως το αυτοκίνητο κι ύστερα τα ανεβάζω μόνη μου ως το σπίτι. Βάζω τα πράγματα στη θέση τους, γεμίζω νερό την κατσαρόλα. Βλέπω στην άκρη κάτι κάδρα που εδώ και μέρες κείτονται στο πάτωμα. Πρέπει να μπουν στον τοίχο αλλιώς θα τα πατάμε ως τα Χριστούγεννα. Παίρνω σφυρί και καρφιά κι αρχίζω. Ανοίγω 5 τρύπες για να καταλήξω σε δύο αλλά ας είναι, η δουλειά μου γίνεται. Πίνω μια ακόμα γουλιά καφέ και ρίχνω τα μακαρόνια στην κατσαρόλα. Αδειάζω και τις τελευταίες κούτες της μετακόμισης και τις βγάζω στη βεράντα. Πώς θα τις κουβαλήσω ως την ανακύκλωση;
Θα τις κουβαλήσω. Σιγά σιγά θα το κάνω. Έμαθα να κρατάω πολλά πράγματα ταυτόχρονα και να κλείνω μέσα μου άλλα τόσα. Έμαθα να μην ζητώ βοήθεια. Όχι από απαξίωση ή περηφάνια αλλά από συνήθεια. Έμαθα να τα κάνω όλα μόνη μου. Έμαθα να καρφώνω, να μαστορεύω, να τρέχω για όλα. Έμαθα να δουλεύω μέρα νύχτα γιατί αν κάτι πάει στραβά δεν έχω πλάτες. Δεν παραπονιέμαι, εγώ το διάλεξα. Καμιά φορά όμως θα’ θελα να μπορούσε κάποιος έστω μια ώρα να πάρει το βάρος από πάνω μου.
Βγάζω το φαί απ΄τη φωτιά. Το παιδί σχολάει και τρέχω να το πάρω. Καπάκι το πάω Αγγλικά, γυρίζω σπίτι, και μια ώρα μετά, φεύγω να το ξαναπάρω. Του ζητάω να με αφήσει να κοιμηθώ, άλλοτε με αφήνει άλλοτε όχι. Ξυπνάω και κάνουμε τα μαθήματά του. Αρχίζει να βραδιάζει, του βάζω φαγητό. Παραπονιέται ότι του λείπει ο μπαμπάς του και κάνω τον κλόουν, με το ένα χέρι τον έχω αγκαλιά και με το άλλο στέλνω εμαιλ τα θέματα της επομένης. Αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου μα είναι βαρύς πια και δεν μπορώ να τον πάρω στα χέρια όπως παλιά. Σιγά σιγά τον βάζω να στηρίζεται στο ένα μου χέρι και με το άλλο, τον πάω στο κρεβάτι του. 22,30 και επιτέλους θα βρω λίγο χρόνο και για’ μένα. Να κάνω μπάνιο, να μιλήσω με φίλους, να δω καμιά ταινία, να χαζέψω στο facebook.
Δεν κάνω τίποτα απ’ όλα αυτά, γιατί με παίρνει ο ύπνος. Ξυπνάω 3 το πρωί στον καναπέ. Γυρίζω στο κρεβάτι μου και πότε συνεχίζω να κοιμάμαι, πότε με πιάνει το παράπονο. Εκείνη τη στιγμή, ακριβώς εκείνη, θα’ θελα μια αγκαλιά, να πω μια χαζομάρα. «Έχεις τον γιο σου» θα μου πεις μα δεν είναι ίδιο και το ξέρεις. Όπως ξέρεις και το ξέρω, πως εγώ το διάλεξα. Και έτσι έμαθα. Να ζω ελεύθερη-«φυλακισμένη». Ελεύθερη να ζήσω τη ζωή μου όπως και με όποιον θέλω. «Φυλακισμένη» γιατί τη ζω, παίρνοντας μόνη μου, όλη της την ευθύνη.
Εσύ που ζεις το ίδιο, μόνη μάνα ή μόνος πατέρας, καταλαβαίνεις. Εσύ όμως που έχεις έναν/μία σύζυγο να σε βοηθάει, να δουλεύει, να μοιράζεται το «βάρος» του σπιτιού και των παιδιών, και γκρινιάζεις, δεν μπορώ να σε ακούω να γκρινιάζεις. Ξέρω, δεν έκανες τις δικές μου επιλογές, τα δικά μου λάθη. Κάνεις όμως το λάθος να μην εκτιμάς. Να τα θεωρείς όλα δεδομένα. Μα τίποτα δεν είναι δεδομένο και είναι κρίμα να το μάθεις με άγριο τρόπο όπως εγώ. Ξέρω ανθρώπους που τα’ χαν όλα τακτοποιημένα στη ζωή, νοικοκυρές με όμορφα σπίτια, που έκλεισαν το άλλο πρωί. Από θάνατο ή επιλογή.
Να εκτιμάς.
