Όσοι από εσάς έχουν γεννηθεί τη δεκαετία του ’70, σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει το τεράστιο χάσμα που υπάρχει σε τομείς όπως η υγεία, τα φάρμακα, το φαγητό, η ασφάλεια και γενικότερα στην ποιότητα ζωής των παιδιών.
Μη μας παρεξηγήσετε, είμαστε fan της τεχνολογίας και όλων των επιτευγμάτων των τελευταίων δεκαετιών. Παράλληλα όμως, αν το κοιτάξουμε από μια πιο ανθρωπιστική σκοπιά όσον αφορά την απλότητα του θαύματος που αποκαλούμε ζωή, μάλλον δε τα πήγαμε και τόσο καλά.
1. Η διασκέδασή μας ήταν οι φίλοι μας.
2. Το να παίζουμε στις αλάνες ήταν το φυσιολικό και δεν απαγορευόταν όπως σήμερα.
3. Στα παιδιά δεν κρεμούσαμε ταμπέλες όπως ADHD, ADD ή υπερκινητικά. Ήταν απλά παιδιά…
4. Οι γονείς μας δε χρειαζόταν άμεση πρόσβαση σε εμάς 24 ώρες το 24ωρο και δεν ανησυχούσαν αδιάκοπα για την ασφάλειά μας, με τους γνωστούς ασφυκτικούς τρόπους που βλέπουμε σήμερα.
5. Μερικές φορές πληγωνόμασταν και δεν είχαμε πρόβλημα με αυτό. Δεν ήταν θέμα bullying, αλλά απλές ανθρώπινες σχέσεις.
6. Ο ήλιος ήταν φίλος μας και δεν ανησυχούσαμε μήπως μας “δει” χωρίς αντιηλιακό.
7. Δε βομβαρδιζόμασταν από διαφημίσεις για φάρμακα και εμβόλια για κάθε πιθανό σύμπτωμα που μπορεί να είχε κάποιος.
8. Παίζαμε στα χώματα και μετά πλενόμασταν με νερό και σαπούνι, όχι αντιβακτηριδιακά τζελ.
9. Η χημική τοξινότητα στα προϊόντα που χρησιμοποιούσαμε δεν είχε καμία σχέση με τα ποσοστά της σήμερα.
10. Δεν υπήρχαν προϊόντα χωρίς γλουτένη, χωρίς ζάχαρη, χωρίς λίπος κλπ.. Και επιβιώσαμε.
