Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Καλά παιδιά.. Ευχή ή κατάρα άραγε; Για τους άλλους μάλλον τύχη, για τους ίδιους ατυχία και δυστυχία μαζί. Πάντα πρόθυμοι και φιλότιμοι. Ψυχοπονιάρηδες και συγκαταβατικοί μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Πάντα εκεί για τους άλλους, ακόμη και όταν οι άλλοι ξεχνούν. Θυμούνται τα πάντα. Και συγχωρούν επίσης τα πάντα, σχεδόν. Ιδιαίτερη κατηγορία, σίγουρα. Δεν διαθέτει ηλικία και φύλο. Ούτε υπόβαθρο οικονομικό, η μορφωτικό.
Και τι γίνεται θα μου πεις; Ο καλός καλό δεν βρίσκει, δεν λένε; Σίγουρα. Ο καλός όμως τα ‘χει καλά κυρίως με τον εαυτό του πρώτα. Κι ας ακούει τα χίλια μύρια. Δεν ζυγίζει με γνώμονα το συμφέρον του, αλλά με τη συμπεριφορά και την στάση ζωής που διαθέτει.
Και αν για το σήμερα θεωρείται ανοησία και εκμεταλλεύσιμο, αυτός που ξέρει πολύ καλά να δίνει με όλη του την καρδιά, ξέρει καλύτερα αν χρειαστεί να τα πάρει όλα πίσω, όταν νιώσει εξαπατημένος ή θιγμένος. Και όταν φτάσει σε αυτό το σημείο μην περιμένεις να γυρίσει πίσω. Είπαμε, καλός μέχρι χαζομάρας. Όχι ηλίθιος, όπως νομίζεις.
Και το νομίζεις αυτό, γιατί ποτέ δεν μπόρεσες να τον εκτιμήσεις όπως του έπρεπε. Ποιος λοιπόν ανήκει τελικά στην τελευταία κατηγορία; Του ηλιθίου εννοώ, όχι του καλού, μην μπερδεύεσαι. Να θυμάσαι πως ό,τι πράξεις , θα εισπράξεις στο τέλος. Για αυτό πρόσεξε τι σπανίζει και τι υπάρχει σε αφθονία. Και αν δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις την ήρα από το σιτάρι, στο τέλος δεν θα σου μείνει τίποτα από τα δύο.
