Μερικές φορές. ερχόμαστε αντιμέτωποι με πληροφορίες που είναι απλά πολύ σημαντικές για να τις κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Φαίνεται πως μία πειθαρχική τεχνική που βγήκε εκτός μόδας πριν αρκετό καιρό συνεχίζει ακόμα να επηρεάζει τους ανθρώπους.
Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Τέξας και του Μίσιγκαν είδαν πως το να χτυπάς ένα παιδί για να πειθαρχήσει μπορεί να το επηρεάσει αρνητικά, ακόμα και χρόνια μετά την επιβολή της τιμωρίας.
Είτε υποστηρίζετε αυτή την τεχνική, είτε όχι, είναι δύσκολο να παραβλέψουμε αυτά τα ευρήματα. Η έρευνα μελέτησε 160,000 παιδιά σε μία περίοδο 50 χρόνων, κάνοντάς την την πιο εμπεριστατωμένη έρευνα πάνω σ’αυτή την αμφιλεγόμενη μορφή τιμωρίας.
Οι συγγραφείς της έρευνας, Elizabeth Gershoff και Andrew Grogan Kaylor, συγκέντρωσαν τα δεδομένα και είδαν πως όσα παιδιά είχαν δεχτεί αυτή την μορφή τιμωρίας ήταν πιο πιθανό να εκδηλώσουν αντικοινωνικές συμπεριφορές και να έχουν προβλήματα υγείας.
Επίσης, οι δυο τους πιστεύουν πως όσοι βίωναν τέτοια τιμωρία εκδηλώνουν παρόμοια συμπτώματα με άτομα που έχουν κακοποιηθεί. Εξηγούν: ‘Σκεφτόμαστε την κακοποίηση και το χτύπημα σαν τιμωρία σαν διαφορετικές συμπεριφορές. Ωστόσο, η έρευνα δείχνει πως έχουν σχεδόν τα ίδια αποτελέσματα, απλά σε μικρότερο βαθμό.’
Παρά το κοινωνικό ταμπού, η πράξη του να χτυπήσεις ένα παιδί για να το συμμορφώσεις δεν είναι παράνομο, αν και σε μερικές περιπτώσεις πλησιάζει τα όρια της κακοποίησης.
Πράγματι, σε μία έρευνα του 2016, είπαν πως το 30% των γονιών που χτυπούσαν τα παιδιά τους είπαν πως δεν ένιωθαν καλά με τον εαυτό τους. Από την ίδια έρευνα, το 77% είπε πως αυτή η μορφή πειθαρχίας δεν θεωρούν πως είναι η πιο αποτελεσματική.
Οπότε δημιουργείται η ερώτηση: Γιατί χτυπάμε τα παιδιά αφού 1) νιώθουμε τύψεις και 2) δεν είμαστε σίγουροι ότι είναι αποδοτικό;
Τώρα, σίγουρα κάθε γονιός θα μπορεί να απαντήσει την ερώτηση – αφού θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας! Είναι ασφαλές να πούμε πως ο στόχος μας δεν είναι να πληγώσουμε τα παιδιά μας, αλλά μερικές φορές είναι δύσκολο να είσαι συνεπής με ένα νήπιο που συνεχώς προκαλεί μπελάδες.
Πολλοί θα πουν: ‘Και εγώ έφαγα ξύλο μικρός αλλά έγινα μια χαρά!’
Ένας από τους πιο δυνατούς υποστηρικτές του ξύλου είναι η οργάνωση Focus on the Family, η οποία αρχικά ιδρύθηκε από τον ψυχολόγο James Dobson στην δεκαετία του 1970.
Σε μία συνέντευξη για το Time το 2014, η οργάνωση εξήγησε πως ‘το να χτυπάς ένα παιδί για να το συμμορφώσεις είναι ένα από τα διάφορα εργαλεία που έχει ένας γονιός για να το κρατάει μακρυά από αρνητικές συμπεριφορές.’
Λέει όμως πως πρέπει να διαλέξει το κατάλληλο χρόνο και μέρος γι’αυτού του είδους την τιμωρία. Μία άλλη ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, η Dr. Diana Baumrind, λέει πως αυτού του είδους η τιμωρία δεν έχει μακροχρόνια επίδραση στην ψυχολογία ενός παιδιού καθώς ενηλικιώνεται.
Σύμφωνα με τον Times της Νέας Υόρκης, σε μία ομιλία που έγινε το 2001, η Baumrind είπε πως ‘Όταν οι γονείς αγαπάνε δυνατά και επικοινωνούν καλά με το παιδί, εκείνα γίνονται ανταγωνιστικά και προσαρμόζονται εύκολα, είτε τα χτυπάνε, είτε όχι.’
Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι ένα πολύπλοκο θέμα! Ανεξάρτητα από το ποια πλευρά στηρίζετε, πιστεύουμε πως είναι πολύ σημαντικό να μορφωθούμε επί του θέματος. Εξάλλου, τα παιδιά μας είναι το μέλλον!
Πείτε μας τις απόψεις σας. Πιστεύετε πως είναι μία αποτελεσματική μέθοδος;
Credit: tiphero.com
