Συναντιούνται τυχαία στον δρόμο ένα άλογο και ένας γάιδαρος που ήταν φίλοι από παλιά.
– Χαθήκαμε, λέει το άλογο στον γάιδαρο. Ελα απο το σπίτι να πιούμε ένα καφέ και να τα πούμε.
Πηγαίνουν λοιπόν στο σπίτι του αλόγου και εκεί ο γάιδαρος βλέπει γεμάτος έκπληξη πως ήταν γεμάτο κύπελλα, έπαθλα και βραβεία.
– Πού τα κέρδισες όλα αυτά; ρωτάει.
– Α, αυτά δεν είναι τίποτα, του απαντάει το άλογο. Απλά όταν ήμουν πιο μικρός έτρεχα σε αγώνες.
Την επόμενη μέρα ήταν η σειρά του γάιδαρου να καλέσει το άλογο σπίτι του…
Τι να κάνω, σκέφτεται, για να εντυπωσιάσω το άλογο; Εγώ δεν έχω ούτε βραβεία, ούτε έπαθλα.
Πηγαίνει λοιπόν και αγοράζει ένα μεγάλο κάδρο με μία ζέβρα και το καρφώνει στο σαλόνι. Έρχεται λοιπόν την επόμενη μέρα το άλογο για την επίσκεψη και όπως τον ξεναγεί στο σπιτι βλέπει το τεράστιο κάδρο με την ζέβρα.
– Τι είναι αυτό γάιδαρε;
– Α αυτό, δεν είναι τίποτα, απλά όταν ήμουν πιο μικρός έπαιζα στην Γιουβέντους!
BONUS ANEKDOTA
Το παγόνι
Πάει ένας γέρος επαρχιώτης στην Αθήνα. Kατεβαίνει στο Σύνταγμα και βλέπει ένα νεαρό με βαμμένα μαλλιά, μια τούφα μπλε, μια μωβ, μια κόκκινη και μια πράσινη κ.ο.κ.
Πλησιάζει λοιπόν, κι αρχίζει να τον κοιτάζει με πολύ περίεργο τρόπο.
Αυτό συνεχίστηκε για πολύ μέχρι που ο νεαρός εκνευρίστηκε και γυρίζει ενοχλημένος και του λέει:
– Τι θες ρε κωλόβλαχε και με κοιτάς έτσι τόση ώρα;
Και ο βλάχος του απαντά απολογητικά:
– Μη μι παριξηγάς παιδάκι μ?, μα να, μόλις σι είδα, ένα πράγμα σκέφτηκα κι συλλογάμι τόσις ώρις:
Όταν ήμαν στου Στρατό είχα γ….. ένα παγόν? … κι σκέφτουμι μήπους είσι ι γιός μ..
