“Πριν χρόνια, είχα επισκεφτεί κάποιους φίλους που ανησυχούσαν για την πολυαγαπημένη τους έφηβη κόρη. Είχε αρχίσει μόλις να βάζει κιλά στην εφηβεία και οι γονείς της δεν ήξεραν τι να κάνουν.
Προσπάθησαν να της εξηγήσουν ότι πρέπει να ελέγχει τις μερίδες που τρώει και να γυμνάζεται. Προσπάθησαν να της μαγειρεύουν ειδικό φαγητό. Τίποτα δεν σταμάτησε την μεταμόρφωση της από αδύνατο παιδί σε γυναίκα με καμπύλες. Όλοι στην οικογένεια ήταν πάντα αδύνατοι, γι’αυτό οι γονείς της δεν σκέφτηκαν να ρωτήσουν αν η αύξηση του βάρους της ήταν ιατρικό πρόβλημα (δεν ήταν) ή αν απλά είχε διαφορετικό σωματότυπο από όλους τους άλλους.”
“Σαν νευρολόγος, ήξερα ότι η έρευνα που έκαναν οι γονείς της με καλό σκοπό ίσως έκανε χειρότερα τα πράγματα για το κορίτσι. Δεν ήθελε να κάθεται με την οικογένεια της για φαγητό και όταν καθόταν δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα. Αλλά ο πατέρας της έλεγε ότι το φαγητό εξαφανιζόταν από το ψυγείο τη νύχτα και ότι συνέχιζε να παίρνει κιλά. Φαινόταν ότι είχε αρχίσει να αναπτύσσει διατροφική διαταραχή.”
“Κατάλαβα τι περνούσε, γιατί κι εγώ ήμουν έφηβη κάποτε. Σαν παράξενη και ντροπαλή (αν και με φυσιολογική εμφάνιση) έφηβη, είχα πειστεί ότι έπρεπε να αλλάξω σχεδόν τα πάντα στο σώμα μου για να ταιριάζω με τους άλλους.”
“Όταν ήμουν 13, η μητέρα μου με συμβούλευσε να προσέχω το βάρος μου, γι’αυτό ξεκίνησα την πρώτη μου δίαιτα Χρησιμοποιούσα τα χρήματα που έβγαζα μοιράζοντας εφημερίδες για να αγοράζω σαλάτες και κανταλούπε, τα οποία κρατούσα στο υπόγειο για να μην μπαίνω σε πειρασμό από το φαγητό των άλλων. Δεν είμαι σίγουρη πώς αποφάσισα να καταναλώνω 800 θερμίδες τη μέρα, ίσως από κάποιο περιοδικό ή από τα άλλα κορίτσια στο σχολείο. Φυσικά δεν ήξερα ότι αυτή η ποσότητα ήταν λιγότερη από την μισή ενέργεια που χρειαζόταν το σώμα μου – ή ότι ο εγκέφαλος μου θα με πίεζε να βάλω αυτά τα κιλά αργότερα.”
“Κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου και των πρώτων χρόνων της ενήλικης ζωής μου, έχανα τα ίδια 4-7 κιλά σχεδόν κάθε χρόνο. Πολλές φίλες μου περνούσαν το ίδιο πράγμα, έτσι φαινόταν ότι οι δίαιτες είναι απλά κάτι που κάνουν οι γυναίκες. Όταν ήμουν πιο βαριά, προσπαθούσα να το αγνοώ και να κρύβω το σώμα μου. Όταν ήμουν πιο αδύνατη, ένιωθα περήφανη αλλά πεινούσα κιόλας. Όπως και να είχε, δεν μπορούσα να ηρεμήσω με το βάρος μου.”
“Όπως θα προέβλεπε και η έρευνα, η συνεχής δίαιτα με στοίχειωσε. Άρχισα να τρώω ανεξέλεγκτα γύρω στα 25 μου (ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση), σε μια πολύ αγχώδη περίοδο της ζωής μου. Έτρωγα ένα μπολ παγωτό ή ένα κουτί μπισκότα συνήθως στις 3 τα μεσάνυχτα όταν δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Ακόμα και όταν δεν ένιωθα καλά, συνέχιζα να τρώω. Πήρα 10 κιλά εκείνη την χρονιά και ήμουν τυχερή που κατάφερα να το κόψω χωρίς βοήθεια όταν το άγχος μου μειώθηκε.”
“Το άγχος να είναι αδύνατα έχει δυνατό αντίκτυπο στα παιδιά – όχι αυτόν που θέλουν οι γονείς. Συνήθως, όταν ανησυχούν για το βάρος, έχουν ιστορικό με τις δίαιτες και συγγενείς που πειράζουν τα παιδιά επειδή είναι παχουλά, η αύξηση βάρους και οι διατροφικές διαταραχές στο μέλλον είναι αναμενόμενες. Μια μακράς διάρκειας μελέτη με το όνομα Project EAT ανακάλυψε ότι τα κορίτσια που έκαναν συνεχώς δίαιτες ή οι οικογένειες τους τα κορόιδευαν, πήραν το διπλάσιο βάρος μέσα στα επόμενα 10 χρόνια από άλλα κορίτσια, είτε ήταν υπέρβαρες αρχικά είτε όχι. Μια άλλη μελέτη ανακάλυψε ότι τα κορίτσια που έκαναν συχνά δίαιτα στην αρχή της εφηβείας ήταν πολύ πιο πιθανό να πάνε από φυσιολογικό βάρος σε υπέρβαρο μέσα σε δύο χρόνια. Αδύνατες έφηβες από τη Νορβηγία που ένιωθαν ότι ήταν υπέρβαρες πήραν περισσότερα κιλά μέσα στα επόμενα 11 χρόνια από τς συνομήλικες τους που πίστευαν σωστά ότι το βάρος τους ήταν εντάξει. Τέλος, γονείς που συμβούλευσαν τις κόρες τους να κάνουν δίαιτα στην ηλικία των 9 προέβλεψαν μεγαλύτερη αύξηση βάρους στην ηλικία των 15, αλλά μόνο στα κορίτσια που όντως έκαναν δίαιτα.”
“Αυτές οι μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι τα πειράγματα για το βάρος και οι συχνές δίαιτες αυξάνουν σημαντικά τον κίνδυνο για ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση, κάτι που ίσως εξηγεί την αύξηση βάρους. Τα πειράγματα διπλασίασαν τον κίνδυνο για τα κορίτσια του Project EAT. Στην δεύτερη μελέτη, τα κορίτσια που έκαναν δίαιτα είχαν 12 φορές περισσότερες πιθανότητες να αναφέρουν ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση, ενώ τα αγόρια που έκαναν συχνά δίαιτα είχαν 7 φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν την ίδια διαταραχή. Μια μελέτη σε κορίτσια στην βόρεια Καλιφόρνια βρήκε παρόμοια αποτελέσματα.”
“Σε γενικές γραμμές, 35% όσων κάνουν δίαιτα αναπτύσσουν παθολογική συνήθεια δίαιτας και 20-25% αυτών αναπτύσσει διατροφικές διαταραχές. Για να σπάσει αυτόν τον κύκλο, ο Dr. Eric Stice και οι συνάδελφοι του δημιούργησαν το Body Project, μια παρέμβαση με σκοπό την μείωση του κινδύνου διατροφικών διαταραχών σε εφήβους που διέτρεχαν κίνδυνο. Ζητήθηκε από νεαρές γυναίκες που δεν ήταν ευχαριστημένες με το σώμα τους να σκεφτούν επιχειρήματα κατά της σημασίας του να είναι κανείς αδύνατος, όπως για παράδειγμα να φτιάξουν μια λίστα 10 κοριτσιών που καταρρίπτουν αυτό το ιδανικό. Έγραψαν μια έκθεση σχετικά με το τίμημα του να κάνει κανείς δίαιτα και αυτό τους έκανε να σκεφτούν προβλήματα όπως το να μην μπορούν να φάνε σε τραπέζια με φίλους. Παρουσιάζοντας αυτά τα επιχειρήματα στην ομάδα, τα κορίτσια μίλησαν για κάτι ενάντια στις απόψεις τους. Παραδόξως, οι άνθρωποι σε τέτοιου είδους κατάσταση συνήθως αντιδρούν αλλάζοντας τις απόψεις τους – σε αυτή την περίπτωση αποφάσισαν ότι δεν είναι και τόσο σημαντικό να είναι κανείς αδύνατος. Δηλαδή ανακάλυψαν ποιες ήταν βλέποντας τι έκαναν, αντί για το αντίθετο.”
“Το πρόγραμμα λειτουργεί. Σε μια τυχαία δοκιμή σε μαθήτριες λυκείου που δεν τους άρεσε το σώμα τους, οι συμμετέχουσες του προγράμματος είχαν 60% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν διατροφική διαταραχή 3 χρόνια αργότερα σε σύγκριση με συνομήλικες τους που συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα στο οποίο εξέφρασαν τα συναισθήματα τους γραπτώς. Μια διαδικτυακή εκδοχή επίσης μείωσε τον κίνδυνο διατροφικών διαταραχών (αν και λιγότερο αποτελεσματικά) και επίσης εξαφάνισε το φαινόμενο αύξησης του βάρους κατά τα επόμενα δύο χρόνια στην ομάδα ελέγχου των κοριτσιών, τα οποία διάβασαν ένα φυλλάδιο ή παρακολούθησαν ένα ντοκιμαντέρ για τις διατροφικές διαταραχές. Το αποτέλεσμα ενισχύει το γεγονός ότι η πίεση να είναι κανείς αδύνατος αυξάνει τις πιθανότητες για εμφάνιση διατροφικών διαταραχών και αύξηση βάρους μακροπρόθεσμα.”
“Με την βοήθεια ενός καλού ψυχιάτρου, η κόρη των φίλων μας έχτισε μια καλύτερη σχέση με το φαγητό και διατήρησε το βάρος της μέσα από συχνή γυμναστική και υγιεινή διατροφή χωρίς περιορισμούς. Οι γονείς της επίσης ξεπέρασαν το άγχος τους για το σώμα της. Αν το κάναμε όλοι αυτό, η έρευνα δείχνει ότι θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι, υγιείς και ενδεχομένως αδύνατοι.”
Credit: cosmopolitan.com
