Σπουδαία υπόθεση να νυχτώνει και να νιώθεις πλήρης. Να ζεις κι όχι να θυμάσαι.
Ν’ αγκαλιάζεις τον άνθρωπο που λαχταράς κι όχι ένα μάτσο θαμπές αναμνήσεις αποτυπωμένες πάνω σε ξένα, άσχετα κορμιά. Ν’ ανατριχιάζεις που πλαγιάζεις μαζί του κι όχι να προσποιείσαι ότι κοιμάσαι για ν’ αποφύγεις βλέμματα κι αγγίγματα.
Είναι γνωστό πως καθώς βραδιάζει οι ανάγκες και οι απουσίες γιγαντώνονται, φτάνουν στο ζενίθ, βαράνε κόκκινο, πώς αλλιώς το λένε;
Αυτό βέβαια ισχύει για όλους εκείνους που αρνούνται την αλήθεια, που κρύβονται πίσω απ’ το μικρό τους δαχτυλάκι κι ικανοποιούνται απ’ το λίγο εφόσον φοβούνται το πολύ. Το φοβούνται γιατί δεν έκαναν και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια να το γνωρίσουν και να το κατακτήσουν, το λίγο άλλωστε είναι πάντα πιο εύκολο, πιο εφικτό.
Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που ξοδεύουμε το κορμί μας, τις μέρες και τις νύχτες μας, τα χάδια μας, τον πολύτιμο χρόνο μας, ακόμα και την αγάπη μας, ναι, σε μετριότητες, σε ανθρώπους που μπορεί γι’ άλλους να είναι ο παράδεισος επί γης αλλά σε μας δεν καλύπτουν ούτε το 10% των αναγκών μας, των πραγματικών «θέλω» μας.
Κι αυτό μόνο και μόνο για να μη μείνει η δεξιά πλευρά του κρεβατιού άδεια. Μόνο και μόνο για να ακούσουμε μια καλημέρα το πρωί κι ας είναι κι από λάθος φωνή.
Ζητιανιά για πλαστή συντροφικότητα και μια αναγκαστική παρέα για τις διακοπές και τις εξόδους μας.
Τόσος κι άλλο τόσος είναι ο τρόμος της μοναξιάς. Και τελικά τότε, με όλα αυτά τα λάθη είμαστε πιο μόνοι από ποτέ. Μαζί και μόνοι σ’ αυτό το άχαρο και μίζερο σχεσοσκηνικό που μας πνίγει, που μας καταπίνει και που τελικά οι ίδιοι στήσαμε.
Είναι ευλογημένοι, ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που κατάφεραν να προσπεράσουν λάθος καταστάσεις, γόρδιους δεσμούς κι αιώνια απωθημένα. Έκλεισαν με όλες τις τιμές τους κύκλους που έπρεπε να κλείσουν. Αυτοί ναι, είναι πραγματικά ευτυχισμένοι τα βράδια. Είτε είναι μόνοι, είτε όχι.
Η ψυχή τους είναι ήρεμη και η συνείδησή τους καθαρή και βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από συναισθηματικές εξαρτήσεις κι ενοχές.
Ξέρουν πού πατούν, πού βρίσκονται και γιατί. Είναι μόνοι γιατί το επέλεξαν, είναι με κάποιον επίσης γιατί το επέλεξαν. Και σαφώς δεν πρόκειται για επιλογές ανάγκης.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι κατάφεραν να ξεχωρίσουν τις απουσίες απ’ τις παρουσίες. Σκότωσαν τα φαντάσματα, τις ανούσιες αναμνήσεις, έριξαν φως στις σκιές. Απόλαυσαν τις επιτυχίες τους κι έζησαν ως το μεδούλι τις αποτυχίες και αυτό βέβαια τους κάνει εξαιρετικά γοητευτικούς αλλά κι ισορροπημένους.
Το βλέπεις στα μάτια τους, το πιο πολυλογάδικο όργανό μας και το μόνο που πρέπει να πιστεύουμε τελικά. Και τα μυστικά τους θα καρφώσει αν χρειαστεί και τις αλήθειες κι όλα τους τα ψέματα.
