Δημοσιεύσουμε ένα άρθρο της δημοσιογράφου Alla Bogolepova, γιατί στην πραγματικότητα η γενιά των 30αρηδων, που η πλειοψηφία είναι μάνατζερ και μηχανικοί, δεν θα είναι και τόσο εύκολη.
Τη γνωστή μου τη Λένα πάντα την θεωρούσαν φοβερή. Στα είκοσι της, έβγαζε περισσότερα χρήματα από τον μηχανικό πατέρα της και πήγαινε για διακοπές εξωτερικό. Στα είκοσι πέντε της αγόρασε ένα αυτοκίνητο. Στα τριάντα της άρχισε να ψάχνει για σπίτι, ναι, με δάνειο, ναι, στα προάστια, αλλά θα ήταν πραγματικά δικό της. Η Λένα δεν επιδίωκε να παντρευτεί: δεν έβρισκε τον ιδανικό, και δεν ήθελε κάποιον με «μπυροκοιλιά να αράζει στον καναπέ». Η θαυμάσια ζωή της Λένας προβλημάτιζε τον μπαμπά της: πώς μπορεί μια γραμματέας, ακόμη και με άπταιστα αγγλικά, να βγάζει τέτοια χρήματα; Δεν ήταν μια απλή γραμματέας, αλλά προσωπική βοηθός ενός μεγαλοστελέχους μιας μεγάλης ξένης εταιρείας, και η Λένα δεν παρεξηγούσε τον μπαμπά της και του αγόρασε ένα εξοχικό σπίτι δίπλα σε κτήμα.
Πριν από ένα χρόνο, η εταιρεία συνειδητοποίησε ότι η κρίση χτύπησε την πόρτα, και ήρθε η ώρα για εξοικονόμηση. Η Λένα απολύθηκε ως αποτέλεσμα περικοπών.
Τώρα κάθεται στο σπίτι και βλέπει «Downton Abbey». Τα χρήματα της αποζημίωσης έχουν ξοδευτεί από καιρό. Πούλησε το αυτοκίνητο. Η Λένα σταμάτησε να πηγαίνει σε ακριβό σαλόνι ομορφιάς, που επισκεπτόταν τακτικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Όχι ότι η Λένα δεν μπορούσε να βρει μια δουλειά, αλλά να παίρνει έναν κατώτατο μισθό ήταν για εκείνη ισάξιο με το να να παντρευτεί κάποιον με μπυροκοιλιά και να αράζει στον καναπέ.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια η σημερινή γενιά των τριαντάρηδων χαρακτήρισε τα αποτελέσματα της ζωής των γονιών τους με την έκφραση «δεν ταιριάζουν στην αγορά.» Παίρνουν φθηνά δάνεια αυτοκινήτων και διαμένουν σε ξενοδοχεία «all inclusive», είναι υπάλληλοι γραφείου με μια ασαφή ειδικότητα και πιστεύουν ότι δε θα έχουν την ίδια τύχη με τους άτυχους γονείς τους και δε θα είναι μια «αταίριαστη» γενιά.
Μαζί με τις εκτεταμένες περικοπές δαπανών, κερδίζει έδαφος μια νέα κοινωνική τάση: «Παραείμαι καλός για αυτή τη δουλειά». Ο ήρωας της εποχής μας είναι ένας 35αρης διευθυντής με πτυχίο στα οικονομικά που μιλάει άπταιστα αγγλικά, αράζει στον μινιμαλιστικό του καναπέ και βλέπει «Game of Thrones» χωρίς καν υπότιτλους. Σε περίπτωση που απολυθεί αυτός ο διευθυντής, κοιτάζει νωχελικά αγγελίες σε σχετικούς δικτυακούς τόπους και αποκλείει αυτές τις δουλειές που του φαίνονται ότι κάνει ένα «βήμα πίσω». Ο διευθυντής περιμένει.
Ο ίδιος, όπως κάποτε και οι γονείς του, αρνείται να πιστέψει ότι έχει περάσει ο χρόνος του. Ότι κάποιος δεν είναι πλέον απαραίτητος. Μπορεί να χρειάζονται οικοδόμοι, νταντάδες, μηχανικοί αυτοκινήτων, αλλά αυτός όχι.
Να κάνω χειρωνακτική εργασία; Είμαι απόφοιτος Πανεπιστημίου Ανθρωπιστικών Σπουδών, έχω δέκα χρόνια εμπειρίας στις δημόσιες σχέσεις. Ποτέ. Καλύτερα να πεθάνω στον καναπέ παρά να δουλέψω σε πρατήριο. Η κρίση κάποτε θα τελειώσει, και τότε θα τους πουν ότι απλά δεν προσαρμόστηκαν στις ανάγκες της αγοράς, και τότε θα είναι αργά.
Credit: Adme
