Πριν από μερικούς μήνες, πέρασα τη χειρότερη εμπειρία της ζωής μου: Ο πατέρας μου πέθανε. Ο καρκίνος μας τον πήρε, καθώς και ένα μικρό μέρος του εαυτού μου. Καθώς αναλογίζομαι τον χρόνο μετά το θάνατό του, υπήρξαν τόσες δύσκολες στιγμές. Μία από τις πιο δύσκολες, είναι ότι δεν μπορούσα να θρηνήσω με την ησυχία μου.
Όχι, στην κοινωνία μας, δεν μπορούμε να θρηνήσουμε την απώλεια ενός ατόμου, πρέπει να εργαστούμε. Όχι μόνο στη δουλειά μας, αλλά σε σωρούς από γραφειοκρατικά χαρτιά, να ειδοποιήσω ανθρώπους και να κάνω τις απαραίτητες διαδικασίες. Τέλος, όταν νόμιζα ότι όλη η δύσκολη δουλειά είχε τελειώσει, έπρεπε να αδειάσω το διαμέρισμα του πατέρα μου.
Τότε δεν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η πιο πικρή δουλειά που έχω κάνει.
Ξεδιαλέγοντας τα παλιά πράγματα του πατέρα μου, ένιωσα την απώλεια του πατέρα μου με κάθε αντικείμενο που τακτοποιούσα.
Και υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να οργανωθούν και να τακτοποιηθούν.
Χρειάστηκαν εβδομάδες για να καθαρίσω πράγματα που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής στο μικρό διαμέρισμα του πατέρα μου. Εβδομάδες για να πουλήσω, να κάνω δωρεές, να ανακυκλώσω ή να πετάξω τα κουτιά των μαγειρικών σκευών, τα είδη ένδυσης, τα έπιπλα, τα υλικά γραφείου, και πολλά άλλα.
Πέταξα μια συσσωρευμένη περιουσία μιας ολόκληρης ζωής. Μια ζωή που όλοι μας περνάμε αγοράζοντας πράγματα.
Επενδύθηκαν χρόνος, χρήμα και πολλή προσπάθεια για να αποκτηθούν όλα αυτά τα πράγματα, και στο τέλος να πεταχτούν με μεγάλη δυσκολία. Καταστρέφουμε τον πλανήτη για τις μελλοντικές γενιές, έτσι ώστε να μπορούμε να απολαύσουμε μια σύντομη ζωή γεμάτη με υλικά αγαθά, που σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούνται ελάχιστα, σπάνια είναι απαραίτητα, και ξεχνιούνται εύκολα.
Αποφάσισα ότι δεν ήθελα αυτό να είναι το «φυσιολογικό μου».
Ξεκίνησα ένα πείραμα διάρκειας 200 ημερών, όπου θα προσπαθούσα να μην αγοράσω τίποτα καινούργιο.
Όπως πολλοί από εμάς που βγάζουν ένα σταθερό εισόδημα, δεν ήμουν ποτέ πολύ πειθαρχημένη, όσον αφορά τις αγορές μου. Αν μπορούσα να το αντέξω οικονομικά, ακόμη και όταν δεν μπορούσα, συχνά απλά σκεφτόμουν «γιατί όχι;» Θα μπορούσα να επιβιώσω 200 ημέρες χωρίς να πάω στα μαγαζιά για ψώνια;
Το έκανα. Εξαιρουμένων των ειδών σούπερ μάρκετ, φάρμακα, ένα ζευγάρι παπούτσια αναρρίχησης και βασικά προϊόντα περιποίησης, δανείστηκα και αγόρασα μεταχειρισμένα πράγματα, ή απλά άντεξα χωρίς να ψωνίσω.
Αυτά είναι όλα όσα έμαθα μέσα από αυτή την εμπειρία.
1. Υπάρχουν ήδη πάρα πολλά πράγματα στον κόσμο.
Καθώς έκανα βόλτα σε διάφορα καταστήματα με φτηνά και μεταχειρισμένα πράγματα, σε online αγγελίες, σε αγοραπωλησίες στο Facebook και σε όλα τα συναφή, σοκαρίστηκα βλέποντας το μεγάλο όγκο των πράγματων που οι άνθρωποι έχουν ήδη δημιουργήσει. Βουνά από ρούχα, τόνους επίπλων, πιάτα, τηγάνια, μπαστούνια – ένας ωκεανός με όλα τα πράγματα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Όλα αυτά τα πράγματα πετιούνται, και συνεχώς δημιουργούνται περισσότερα. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερα.
2. Οι άνθρωποι αγοράζουν πράγματα από καθαρή παρόρμηση.
Καθώς κοιτούσα να καλύψω τις ανάγκες μου με μεταχειρισμένα πράγματα, εντυπωσιάστηκα από το ποσό των νέων πραγμάτων σε καταστήματα με φτηνά ή μεταχειρισμένα πράγματα. Αντικείμενα που δεν χρησιμοποιήθηκαν, με ετικέτες των τιμών και την αρχική συσκευασία. Τα πάντα, από νέα αρωματικά κεριά μέχρι νέα ρούχα κοσμούν τους διαδρόμους των καταστημάτων με μεταχειρισμένα. Αυτό μου έδειξε ότι η πράξη της αγοράς είναι συχνά εντελώς αποκομμένη με τις πραγματικές ανάγκες ή ακόμα και την επιθυμία. Φαίνεται σαν παρόρμηση που χρειάζεται να εκπληρωθεί και αυτό ήταν.
3. Υπάρχει ένας παράλογος στιγματισμός για τα πράγματα που ανήκαν σε κάποιον άλλον.
Καθώς έψαχνα πληροφορίες, βρήκα πολλά ενδιαφέροντα σχόλια σχετικά με την υγιεινή των μεταχειρισμένων πραγμάτων. Πολλοί θεώρησαν ότι η αγορά χρησιμοποιημένων ειδών ένδυσης, επίπλων και άλλων ειδών αντί για νέων ήταν βρώμικη και απολίτιστη. Τι παράξενη νοοτροπία! Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα έδιναν ευχαρίστως τα χρησιμοποιημένα πράγματά τους σε καταστήματα μεταχειρισμένων. Υποθέτω ότι είναι αρκετά καλά για τους φτωχούς, αλλά όχι για «εμάς».
4. Υπάρχει τόση πολλή αφθονία.
Κατά τη διάρκεια των 200 ημερών μου, έμαθα ότι δεν χρειάζεται να πάω σε μεγάλα καταστήματα για να αγοράσω ό, τι χρειαζόμουν – υπήρχαν άφθονα στην κοινότητά μου. Τοπικά καταστήματα και αγγελίες είχαν τα περισσότερα από τα αγαθά που χρειαζόμουν. Οι κοινότητές μας έχουν μια πληθώρα από πράγματα και πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να δώσουν σε πολύ χαμηλή τιμή ή ακόμα και δωρεάν.
5. Όταν κάτι δεν είναι νέο, δεν είναι ακριβό.
Ο τραπεζικός μου λογαριασμός μου σίγουρα πήρε μια ανάσα κατά τη διάρκεια αυτών των 200 ημερών. Τα μεταχειρισμένα πράγματα είναι πολύ πιο φτηνά. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έκανα έκπτωση στην ποιότητα!
6. Είναι καλύτερο να πληρώνεις ένα άτομο, αντί για μια εταιρεία.
Ειδικά όταν κάνεις αγορές μέσα από μικρές αγγελίες, ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι πωλητές ήταν ειλικρινείς και πρόθυμοι να βοηθήσουν. Ήταν κανονικοί άνθρωποι που απλά θέλουν να πάρουν πίσω ένα μέρος της τιμής της αγοράς τους από την πώληση τέλεια χρησιμοποιημένων αντικειμένων. Ήταν αναζωογονητικό να γνωρίζω ότι τα χρήματά μου θα πηγαίναν απευθείας σε κάποιον σαν εμένα, αντί για μια απρόσωπη εταιρεία.
7. Δεν χρειάζομαι πραγματικά τα περισσότερα από αυτά τα πράγματα.
Η αλήθεια είναι, ότι κάποια πράγματα δεν μπορείτε να τα βρείτε μεταχειρισμένα. Πολλά από τα αντικείμενα, ακόμα και τα πιο κοινά, είναι είτε αδύνατον ή ανέφικτο να τα βρείτε μεταχειρισμένα. Όταν ήμουν αναγκασμένη να μην τα αγοράσω- ενάντια στις ισχυρές παρορμήσεις μου κατά καιρούς – έμεινα έκπληκτη ότι δεν άλλαξε και τίποτα. Δεν άλλαξε η υγεία μου, η ευτυχία μου ή η εσωτερική αρμονία. Κατάλαβα ότι τα περισσότερα πράγματα είναι απλά «ωραία να τα έχεις», οι πραγματικές ανάγκες είναι πολύ περιορισμένες.
Οι 200 μέρες μου δεν ήταν μόνο μια προαιρετική εμπειρία στην απλή διαβίωση και το μινιμαλισμό. Ήταν ένα αναγκαίο ταξίδι μεταμορφωσης.
Όταν κάποιος πεθαίνει, υπάρχει η προσδοκία να το «ξεπεράσουμε» και να επιστρέψουμε στη κανονική ζωή. Νόμιζα ότι ακόμη χειρότερη από την απώλεια του πατέρα μου, θα ήταν αν έβγαινα από αυτή την εμπειρία αμετάβλητη.
Αντίθετα, επέτρεψα στην εμπειρία να με αλλάξει βαθιά. Δεν θα το «ξεπεράσω» ποτέ, επειδή ο θάνατος του πατέρα μου εμπνέει τα λόγια μου, τις πράξεις μου και τις απόψεις μου για τη ζωή.
Ελπίζω αυτό το άρθρο να μπορέσει να σας αλλάξει λίγο τον τρόπο σκέψης. Ίσως επισκεφτείτε για την επόμενη αγορά σας ένα κατάστημα με μεταχειρισμένα ρούχα, ή να ξεκινήσετε τη δική σας πρόκληση για 10, 30, ή 200 μέρες. Ελπίζω τουλάχιστον να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεστε όταν αγοράζετε ένα ακόμα αντικείμενο.
Credit: Adme
